De broek van Rat Scabies
Ze hingen lullig in hun skelet, keken extreem onnozel uit hun neusgaten en heetten Woody, Les, Alan, Derek en Alan. Over wie hebben we het hier? Antwoord: over de Bay City Rollers natuurlijk, ‘the tartan teen sensation from Edinburgh.’ Voor de minder mode-gevoeligen onder ons: ‘tartan’ is Engels voor ‘Schotse ruit’ en om hun Schotsheid te benadrukken was hun sullige showkledij steevast afgebiesd met repen van die stof. Sjaaltjes, big smiles en opgestoken duimpjes maakten het af. The Bay City Rollers waren een typische teenybopperband, of ‘boyband’ zoals we tegenwoordig plegen te zeggen (tot circa 1980 kende de wereld alleen ‘girlgroups’ en ‘teenybopperbands,’ daar kwam pas verandering in met New Kids on the Block enzo).
De Bay City Rollers waren typisch zo’n door snelle zakenjongens uitgedacht en opgekweekt groepje, waarbij poenschepperij het achterliggende motief was. Zo rond 1975 kende de band zijn hoogtepunt, ze waren met name verontrustend populair in West-Duitsland, Japan en Australië, alsook in de UK zelf. Bakvissen begonnen wereldwijd te soppen en gingen zich precies zo kleden als zij. Hysterische taferelen alom, de ‘Rollermania’ was geboren. Muzikaal gezien had het echter weinig om het lijf, ze klonken vooral als klootloze 60s revivalisten. Je kan wel zeggen dat de band vooral fungeerde als opvulsel voor het diepe gat dat gaapte tussen de nadagen van glamrock en de begindagen van de punkrock.
Ook Amerika moest eraan geloven. Hun ‘Saturday Night’ uit 1975 schoot vanuit het niets zomaar door naar de 1e plek in de Billboard Top 100. Curieus is het dat the Ramones, een groter contrast met BCR is bijna niet denkbaar, jaren na dato zouden toegeven dat hun debuutsingle ‘Blitzkrieg Bop’ gedeeltelijk aan die Rollers-song ontleend was. Hun strijdkreet “Hey ho, let’s go!’ bleek rechtstreeks geïnspireerd te zijn op het ‘S-A-T-U-R-D-A-Y…. NIGHT!’-motto uit ‘Saturday Night’. Johnny Ramone, the master of downstroke, vertelt erover in zijn autobiografie Commando (2012): ‘We had to have some kind of chant just like they did. We’d heard the Bay City rollers doing ‘Saturday Night’ and we thought that was our compettition. So we had to come up with a song that had a chant because they had one.’ Afijn, vergelijk zelf:
Drummer Tommy Ramone (in de clip hierboven al vervangen door Marky) claimde dat hij degene was die de strofe “Hey ho, let’s go” verzonnen had. Ter verklaring haalde hij de oude Stax-soulzanger Rufus Thomas erbij. Diens ‘Walkin’ the Dog’ uit 1963 was vooral bekend in de coverversie van The Rolling Stones-in-hun-beginjaren (met prominente zang van Brian Jones!), waarbij ze de tekst hadden aangepast. Waar Rufus Thomas ‘High to low, tip to toe’ zingt , daar verbasterde Mick Jagger dat tot “High hose, tippy toes’ Kennelijk deed Jagger maar wat en werkte dat op de lachspieren van ‘da brudders.’ Tommy: “I just liked the term ‘hey ho, let’s go’ because it made fun of Mick Jagger singing the Stones’ version of Walking the Dog, where he goes “high hose, tippy toes.’ We all used to goof on that and sang ‘hey ho’ instead.’
Okay, blijven we nog even hangen in de punkscene van die tijd en verplaatsen we ons van New York naar het verre Londen. We verlaten het catooneske minimalisme van The Ramones en gaan het zoeken in anarchistische pretpunk. We zoemen in op een andere klassieke debuutplaat, die van The Damned, heel toepasselijk ‘Damned Damned, Damned’ geheten. Uitgebracht op het roemruchte Stiff Records en geproduceerd door Nick Lowe. De hoesfoto, daar raakte ik als als puisterige puber maar niet op uitgekeken, ik was er he-le-maal dol op. De boys hebben zichtbaar met taarten zitten smijten en drummer Rat Scabies, dwz de rattenkop met de varkensoogjes, likt de slagroom van het haar van Captain Sensible, en dat is weer de man die er trots op mag zijn dat hij het kinderzonnebrilletje tot een alom geaccepteerd punkattribuut wist te promoveren.
Draaien we de hoes om dan zien we de Damned in live-action. Gitarist Brian James heeft een onwaarschijnlijk kromme duim (als 15-jarige kun je gefixeerd raken door de domste dingen) en Captain Sensible heeft een verpleegstersuniform aan, de mafkees! Maar wacht even, wat zien we daar? Zoem eens verder in op de broek van Rat Scabies, zie we daar niet een reep tartanstof? Was ons ratje into the Rollers ofzo?
Jawohl, dat was hij! Het zit zo, Damned-producer Nick Lowe was als ouwe lul helemaal de beginselen van de punk en de new wave toegedaan. Nick’s ouwe band Brinsley Schwarz bestond voorafgaand aan die Damned-plaat al niet meer, maar zijn pech was, en zoiets kan heel nasty zijn, dat hij nog een doorlopend contract had bij United Artists, de platenmij van Brinsley Schwarz. UA hield hem eraan, contractueel moest hij nog een en ander aanleveren. Samen met zijn vriendje Dave Edmunds dook Nick vervolgens de studio in om opzettelijk een prutsopname te maken, zo eentje die door de platenmij vast geweigerd zou worden (a la ‘Cocksucker Blues’ , de beruchte bootleg-single van de Stones die net in die periode op/via Stiff Records verscheen). Waarna ze hem subiet op de keien zouden zetten, waarmee hij van dat wurgcontract verlost zou zijn. Maar ja, Nick Lowe is een excentrieke Engelsman en dat soort lui doen alles in stijl, zelfs rotzooi maken. Aldus kwam hij op de proppen met een lullige ode aan de City Rollers. ‘Bay City Rollers We Love You’ heette de opname die hij inleverde, en zijn gelegenheidsband noemde hij The Tartan Horde. Uiteraard ‘deed’ dit plaatje vervolgens helemaal niks in de UK, de radio-dj’s draaiden het niet eens, precies zoals ome Nick had gehoopt en voorzien..
Toch had hij buiten de waard gerekend want in Japan (!) werd dit plaatje wel opgepikt. Kennelijk herkenden de Jappen het ambachtelijke vakwerk van Lowe, zelfs wanneer het gaat het om opzettelijk gefabriceerde broddelwerkjes! Waarna Lowe’s platenmij hem aan zijn contract blééf houden en hij opnieuw een single moest ophoesten. Met die tweede single , dit keer onder het nom-de-plume The Disco Bros., maakte hij het nòg bonter: een ode aan het destijds zeer gehate disco-genre. Dit keer had hij wel ‘succes,’ UA schopte hem op de keien en eindelijk kon hij zich werpen op wat later een gloedvolle solocarrière zou blijken.
Maar nog even over de hoesfoto van deze single, want wie zien we daar op staan? Ten eerste Nick Lowe zelf natuurlijk. De gozert rechts is een roadie, het ene meisje was een huisgenote van Lowe en in de dame rechts herkennen we wijlen Maggie McKensie, de toenmalige secretaresse van Stiff Records (!). Maar waar het gaat mij nu even om gaat is de gast rechts van Nick, Rat Scabies! Het vijftal dat we hier zien was puur voor de hoesfoto bijeengebracht, Rat Scabies speelde in werkelijkheid geen noot mee. Maar grappig is het wel natuurlijk, zeker ook omdat hij die tartankleding vervolgens gewoon aantrok tijdens Damned-optredens. De achterkant van de ‘Damned Damned Damned’-hoes is er het tastbare bewijs van!
Ps: de wereld hangt van toevalligheden aan elkaar. Net als ik dit stukje zit te tikken sijpelt het bericht door dat Les McKeown is gaan hemelen. Dat was gisteren, dd 23 april 2021. En laat dat nou ook net de dag zijn dat die klassieke debuut-lp van de Ramones precies 45 jaar geleden het levenslicht zag..
Comments
Related Posts
Rechtopstaand rughaar bij Ronnie en de Ronettes in de Roundhouse →
Kom mee dansen op het graf van Johnny Ramone →
Een ‘penis murder’ met Hollandse trekjes →
