De LP’s van mijn broer

Al weken krijg ik het ene na het andere verontruste appje toegezonden. Ze (de anderen dus) vragen zich af waarom ik nou al dagen de telefoon niet meer opneem, noch reageer op de (virtuele) deurbel. Tja, dat is inderdaad ook niet zo sociaal van mij… Dan is het misschien wel zo gepast om gewoon openheid van zaken te geven. Er is eigenlijk maar één reden.. de LP’s van mijn broer.

Laat ik je ter verklaring vandaag meevoeren naar de landerijen ten westen van Utrecht, thans Leidsche Rijn geheten. Ooit was dat een kassengebied. ‘De glazen stad’ werd het ook wel genoemd, maar die term was meer voor romantici. Of ‘klein Westland’ voor hen die de verhoudingen graag uit het oog verloren. Of gewoon een klerezooi van jewelste voor wie de pech had er te werken… Ja, want kinderarbeid, gifdump, uitbuiting van gastarbeiders, het was er allemaal aan de orde van de dag.

Hier ongeveer..

In vroegere eeuwen was datzelfde oord nog een ter land vrijwel onbegaanbaar moerasgebied. Bij recente opgravingen is menig Romeins en middeleeuws schip uit die ouwe bagger opgediept. Ja, het is land dat in de loop der tijden bijna letterlijk ontworsteld is aan het water. Jacques Brel had er dan ook zeker een mooi Nederlandstalig lied over kunnen schrijven (maar deed dat niet, de eikel).

Als je er thans doorheen fietst en over de Langerakbaan dendert dan kun je her en der achter de Vinex-ramen de yuppen van vandaag-de-dag zien zitten. Beteuterd zie je ze dan naar hypotheekakten turen, want ze mogen dan wel op droog land wonen, het besef begint door te dringen dat hun huizen ‘onder water’ staan. De poëzie! In ieder geval, daar ergens middenin dat gebied, en in de periode lang vóór de alleswoestende nieuwbouw, daar stond eens (en daar staat nog steeds trouwens) een oud hoveniershuisje, beter bekend als Huize Snoeyschaer.

Het was in dat barre oord waar wij ons eerste geld verdienden, mijn broer en ik. Honderdduizenden teringtomaten, misschien wel miljoenen tyfuskomkommers gingen er door onze jonge knuisten. Maar we wisten niet beter en we verdienden er goed geld mee. Tegelijkertijd keken we neer op leeftijdsgenootjes die geen reet uitvoerden en (erger nog:) niks te besteden hadden, behalve wat lullig zakgeld..

Met de vergaarde pecunia wisten wij wel raad: de punk- en new wave explosie was net gaande en dus rolde alles daarheen. Apparatuur, goeie boxen, optredens, massa’s muziekblaadjes en vooral heel veel schijven zwart vinyl. Opzuigen en binnenhalen was het devies, culminerend in zaterdagmiddagse strooptochten langs de hoofdstedelijke platenwinkels, breek me de bek niet open.

Hoewel er thuis geen sprake was van een vetpot, zou je dat dus niet zeggen aan de hand van de bergen grammofoonplaten die daar rondslingerden. Qua gewicht liep dat met gemak in de duizenden kilo’s, ja het arme huisje zakte bijkans door zijn hoeven bij een dergelijke last. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het aantal decibellen dat avond aan avond de zachtboarden wandjes wist de doorboren. Zo erg dat op een zeker moment de ouwe Snoey eens tijdens de eerste LP van Sham ’69 naar boven gestormd kwam en onder het uitroepen van (het sindsdien in familiekringen legendarische) “Jullie hebben toch godverdomme geen komkommers in je oren!” de volumeknop bijna van versterker afrukte.

Pijnlijker was het schriftje van mijn jongste zusje. Ze moest voor de ukkie-school een paar leuke onzinvragen invullen zoals ‘waar woon je?’ ”wat vind je leuk? en ‘wanneer ben je blij?’ Achter die laatste vraag had ze met haar kinderhandschrift als antwoord neergekrabbeld: “Als de jongens er niet zijn,” daarbij duidelijk doelend op mijn broer en ik, en op ons overlastgevende muziekgedrag. Ai….

Leuk reggae spul ook…

In 1985 kwam het moment waarvan we wisten dat die zou komen. Mijn broer ging samenwonen met een lieftallige jongedame, en dat betekende het onvermijdelijke: een boedelscheiding. Het zou overdreven zijn om te spreken van oorvijgen en ernstige verwijten, maar een moeilijke fase in onze broederrelatie was het wel. “LP van mij, LP van jou’ zongen we bij wijze van spreken toen al, lang voordat die twee downies, hoe heten ze ook alweer, er een hitje mee zouden scoren…

Uiteindelijk was er een verdeelsleutel gevonden en die hield in dat ik de 45s nam en hij het leeuwendeel van de 33s. Wat de scheiding extra lastig maakte was dat ik mij hartje verpand had aan sommige van zijn aankopen, en vice versa. Maar goed, met een beetje uitruil zijn we uiteindelijk een aardig end gekomen. Alhoewel… de hartepijn van het verlies van zoveel dierbaars verdween nooit helemaal, dat snap jij ook wel.

Als om het moment te markeren stapte hij in dat zelfde tijdsgewricht (zoals zoveel mediagestuurde sukkels in die tijd) over op de cd, zodat we de hele santenkraam aan LP’s op het moment van samenwonen linea recta naar de zolder van zijn nieuwe huis sjouwden. Alwaar het nog tientallen jaren een fel gekoesterd, doch diep weggestopt bezit bleef.

Tot vorige maand. Vanwege verhuisplannen mailde hij simpelweg: “Zeg broertje, wil jij die platen van mij overnemen, joh?” Het enige wat mij te doen stond was een quasi-nonchalant ‘ok’ terug te bouncen, en dat deed ik dan ook. Nou, en onlangs stond hij veur de deur, achter drie bomvolle bananendozen die hij daar triomfantelijk opgestapeld had. Ik liet hem vriendelijk binnen, serveerde netjes een glaasje perensap en toen hij weg was heb ik snel allereerst die platen geteld. Ik kwam uit op 436 LP’s.

Ook een paar mooie bootlegs…

Je begrijpt wel, vanaf dat moment was het feest bij mij! Eddie and the Hot Rods met “Teenage Depression,” Michael Smith met “Mi C-Yaan believe it,” Swell Maps met “A Trip to Marineville, ” Angelic Upstarts met “A Teenage Warning,” Alternative TV met “The Image has Cracked,” Captain Beefheart met “Doc at the Radar Station,”… Man, man, het was bijna emotioneel… je moest eens weten hoe blij die platen me aankeken toen we elkaar voor het eerst sedert 30 jaar wederzagen… als geadopteerde kindjes die hun biologische vader na jaren afwezigheid weer in de armen sluiten, jankend van geluk.

Goed. Om kort te gaan: ik beloof je dat ik met ingang van ongeveer februari 2016 de deurbel/mail/app/sms/telefoon/digitale postduif weer normaal beantwoord, okay?