De motorik van BEAK>

Eerst even een lezersvraagje: heb je wel eens van Darth Faber gehoord? Niet? Nou, wij wel hoor! Hij is een blogger, net als wij opererend vanuit Utrecht, met dat verschil dat hij alles in zijn eentje schrijft. De laatste tijd kijken wij Zagers steeds vaker sip voor ons uit want die Darth Faber is een soort bloggende Lucky Luke aan het worden, hij schrijft sneller dan zijn schaduw. Sterker nog: steeds als wij aan een stukkie willen beginnen heeft hij ‘m al geplaatst! Soms twijfelen we aan onszelf want verdikkeme, wat wij met veel omhaal van woorden hadden willen uiteenzetten, daar weet hij in enkele brede penseelstreken een trefzeker portret van te schetsen, ja wat dat betreft is hij meer een soort bloggende Frans Hals. Neem bijvoorbeeld het concert van BEAK>, afgelopen maandag in De Helling. Een raak stukkie daarover had meneer eergisteren al online staan. Niet tegenop te schrijven! Dus weet je wat? We kopiëren zijn schrijfsel gewoon. De hele dekselse handel! Easy! Alleen de foto’s hieronder zijn van Anne-Marie van Rijn. Komt-ie:

De maandag is niet erg geschikt voor concerten, zo vertellen de mannen van Beak> ons al, dus ik sta nog druk om te schakelen van de sores van werk en huishoudelijke routines als ik Paddy Steer op het podium van De Helling aantref.

Daar wordt een mens toch instant blij van. Paddy Steer is een vrolijke paradijsvogel en eenpersoonsband, die anderhalf jaar geleden al op Le Guess Who te zien was. Bij sommige nummers draagt hij een constructie met muts en zwaar vervormende vocoder, bij andere nummers een soort van lichtgevende helm, naar eigen zeggen ‘to hide my shame’. Paddy vertelt dat zijn schoenen stinken en dat hij een hipster is, omdat hij mooie kleren belangrijk vindt en een baard heeft. Ja ja! Is het muzikaal ook nog wat? Dat valt alleszins mee, met koffers vol beats en fraai gemoduleerde geluiden, een mooie vintage vocoder en een drum vol riedels en rinkels.

Als alles voor BEAK> is omgebouwd begint de band zonder verdere introductie en hop, we zitten gehypnotiseerd in een wervelend krautrockuniversum. Geoff Barrow, de drummer van Beak>, die ook dienst doet bij Portishead, speelt geweldig strakke motorik, bassist Bill Fuller zit lekker op een stoel middenop het podium, terwijl hij de geilste baslijnen produceert. Gitarist en geluidskunstenaar Will Young, met tof Slint-shirt, dompelt de ritmes in warme synths, straffe riffs en atmosferische dub.

Ook BEAK> speelde al eerder in Utrecht, op LGW, en dat was al niet misselijk, maar vandaag is nog veel beter. De nummers zijn completer, het geluid is voller en de trip is hallucinerend. Voorzichtig wordt hier en daar een dansje gewaagd en dat kan ook best, maar de stille bewondering overheerst. BEAK> doet niet onder voor Can en Neu!

Richting het einde komt de roadie nog een nummer meedoen op de bongo’s. Met de lange repetitieve ritmes speelt de band zich de RSI in de armen en benen, dus tussen de nummers door is het zaak om de ledematen weer wat los te gooien. De band heeft goede luim en het geouwehoer tussen de nummers is welhaast van niveau Armand. Young vertelt hoe het publiek eergisteren in Brussel schreeuwde om een fucking smoke machine, Barrow moet hard lachen om het commentaar onder een KEXP YouTube-filmpje dat het nummer Eggdog ‘unlistenable’ noemt, en hij verwijst naar Young, ‘our young millenial’, die het filmpje nog even opzoekt op zijn internet phone. Krautcabaret, wie had dat gedacht. Zo wordt het met BEAK> op de maandag toch een behoorlijk gedenkwaardige avond.