De nalatenschap van Jason Molina is in goede handen
Tributebands zijn meestal een slap aftreksel van het origineel, zelfs als de band voor een deel uit de originele bandleden bestaat. Ze fungeren hooguit als een adequaat surrogaat voor fans de beste jaren van hun leven steeds maar willen blijven herbeleven en herbeleven. Ik hoef de namen Pink Floyd en Peter Hook maar te noemen en je weet precies waar ik het over heb. Dat het ook heel anders kan lieten de heren van SONGS: MOLINA zie, die gisteravond in Ekko een smaakvol en gepassioneerd eerbetoon brachten aan de vroeggestorven indieheld Jason Molina.
Molina kwam aan het begin van deze eeuw op het netvlies van de liefhebber van het betere lied als voorman (en enig vaste lid) van de band SONGS: OHIA. Jason, die opgroeide in een trailer in de door D. Trump bekend geworden “rust belt” van de Verenigde Staten van Amerika, begon zijn muzikale carrière op de middelbare school als bassist in metalbands. Later verschoof zijn interesse naar wat we voor het gemak maar even Americana noemen, maar je mag ook indierock of alt country zegen. Hoe dan ook: midden jaren negentig bracht Jason onder de naam Songs: Ohia zijn eerste plaatje uit op het Palace Records label van Will Oldham (je weet wel, Bonnie ‘Prince’ Billy) en de rest is geschiedenis. Midden jaren nul bereikte het succes van Songs: Ohia een hoogtepunt met het melancholisch meesterwerk Magnolia Electric Co. Het zou zomaar kunnen dat je Jason met zijn band rond die tijd in Ekko hebt gezien. Wij bewaren warme herinneringen aan die keer dat we hem tijdens het Primavera Sound festival te Barcelona hebben gezien. Dat was natuurlijk weer eens totaal op het verkeerde moment van de dag (twee uur ’s middags en ook nog eens op klaarlichte dag) en Jason was toen niet in heel goeden doen, maar de songs vertelden ons hun eigen verhaal. Jason was trouwens niet in goeden doen vanwege een steeds ernstiger alcoholverslaving, die uiteindelijk tot een treurige dood in 2013 leidde.
Jason in Spanje
Momenteel toert de laatste livebezetting van Songs: Ohia door Europa om de naam en het werk van Molina te eren. En dat maakt grote indruk op iedereen die er bij was. De belangrijkste reden daarvan is de oprechtheid waarmee de mannen (allen met baard) het werk van hun oude maat spelen. De muziek vloeit als het ware direct uit hun hart via de vingers door de instrumenten de zaal in. Deze mannen doen niet anders dan hun best om Molina recht te doen. De enige die nooit met Molina samen heeft gespeeld is ersatz-Jason Timothy Showalter, die wij beter kennen onder de bandnaam STRAND OF OAKS. Timothy is hevig beïnvloed door Molina en zijn tenorstem komt akelig dicht in de buurt van het origineel. Vanaf opener Riding With The Ghost waren we allemaal bijna vergeten dat De echte Jason ontbreekt in de band. Hij ontbreekt overigens niet echt natuurlijk, want we wisten allemaal drommels goed dat zonder Jason geen noot van het hele concert zou hebben bestaan.
Jason’s charmante biografe (niet haar biertjes)
Songs: Molina speelde twee sets met louter klassiekers van Songs: Ohia, onderbroken door een ouderwetsche plaspauze. Aan het einde van de eerste set was er ook nog eens ruimte voor de Molina-ode JM van Strand Of Oaks zelf. Dat dit nummer niet detoneerde (het was zelfs een van de hoogtepunten van de avond) bewijst dat er eigenlijk geen betere reserve-Jason is dan Timothy Showalter. Tussen de nummers door kwam af en toe Jason’s biograaf Erin Osmon een stukje voorlezen uit haar boek Jason Molina: Riding With The Ghost. Die stukjes gingen onder meer over Jason’s voorliefde voor de muziek uit de Muscle Shoals studio, zijn samenwerking met het Schotse ARAB STRAP op de elpee The Lioness en de opnametips van Steve Albini. Als superleuk extraatje mocht een toevallig aanwezige plaatsgenoot van Jason komen vertellen over hoe cool Jason in zijn high school jaren was.
Het avondvullende concept van Songs: Molina had zomaar gierend uit de bocht kunnen vliegen in kitscherige heldenverering of doorzichtig effectbejag. Dat bleef gelukkig uit en dat is prijzenswaardig. De heren van Songs: Molina lijken het als een erezaak te zien de nalatenschap van Jason Molina netjes te beheren. Niet om er zelf beter van te worden, maar omdat ze gewoon godsgruwelijk veel van de man en zijn liedjes houden. Zonder valse bescheidenheid bleef gitarist Jason Groth ons maar bedanken dat we allemaal gekomen waren. Alsof we hem er een gunst deden. Over de toekomst van het levenswerk van Jason Molina maken wij ons trouwens helemaal geen zorgen. Het publiek bestond gisteren niet alleen uit de archetypische Americanaliefhebber op leeftijd (we hebben nog even goed rondgekeken of we Johan Derksen of Mart Smeets konden spotten), maar gelukkig ook uit een heleboel jeugdiger snuitjes. De troostende muziek en woorden van Jason Molina blijven blijkbaar nodig in onze wereld. Dat is een geruststellende gedachte.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
