De nieuwe plaat van The Divine Comedy is hun beste ooit
Ik kan er niet langer over zwijgen. Groepsdruk weerhield me lange tijd. Niemand wil immers gezien worden als een persoon die van de verkeerde muziek houdt. Ik kan me daar niet langer iets van aantrekken. Het hoge woord moet eruit: de nieuwe plaat van The Divine Comedy is de beste conceptplaat ooit. En het is misschien ook wel de beste plaat die bandleider Neil Hannon ooit uitbracht. Zo, het is eruit. Vind er maar van wat je wilt. Het deert me niet langer.
Dat The Divine Comedy in Nederland een bandnaam is die weinig herkenning oproept, daar was ik wel aan gewend. Toen ik ruim twee jaar geleden een concert van de band bezocht in Paradiso was de zaal weliswaar uitverkocht, maar bleken de kopers van de kaartjes vooral Duitsers en Britten te zijn. Dat geeft natuurlijk een speciaal gevoel van exclusiviteit, maar nu lijkt het erop dat ook smaakbepalers in Groot-Brittannië hun neusje voor de band beginnen op te halen. Bewijs? Nou, nummers van de nieuwe plaat Office Politics zijn in geen velden of wegen te bekennen op de playlisten van het hippe BBC 6. Tegelijkertijd spelen de h.h. DJ’s de nummers wel sporadisch af op de bejaardenzender BBC 2. Ik kon mijn geluk dus ook niet op toen Neil Hannon eerder deze week op BBC 6 opdook als panellid van Steve Lamacq’s Roundtable (een soort Top of Flop). Maar wat Steve ook voorschotelde aan Neil (de nieuwe Oh Sees, de nieuwe Devandra Banhart, de nieuwe Tom Yorke), het kon hem weinig bekoren. Daarmee was iedere hipstercredibiliteit weer weg. Steve begon er zelfs grapjes over te maken (over Tom Yorke had Neil natuurlijk wel gelijk).
Desondanks ben ik bereid tegen de stroom in te roeien en te zeggen waar het op staat (had ik al gedaan, maar ik doen het nog eens): Office Politics is te gek! En wel hierom. De plaat bevat zestien nummers, verspreid over vier plaatkanten en de nummers tezamen hebben losjes iets gemeen. Ze vertellen het verhaal van de robotisering van werk, van mores op de (kantoor-)werkvloer steken en passant paradoxaal genoeg de loftrompet voor de synthesizer.
“See that Powerpoint presentation, Worthy of a BAFTA nomination”
Over die werkvloer: in het hummer Office Politics beschrijft Hannon op tamelijk humorvolle wijze precies wat je op grond van de titel verwacht, in Absolutely Obsolete behandelt hij ontslagen worden, terwijl hij in ‘Opportunity’ Knox binnen vier minuten een moordmysterie op de werkvloer oplost. Maar helaas: toenemende vertrouwen op machines bedreigt al die vrolijkheid op de werkvloer. De uitbundige congatonen aan het begin van You’ll Never Work In This Town Again zijn slechts schone schijn. Hannon bezingt in dit nummer namelijk hoe we onszelf overbodig hebben gemaakt in onze zucht te digitaliseren en te robotiseren ( “That crazy algorithm has you in it’s sway”). In Psychological Evaluation is de computer zelfs zijn therapeut geworden en Infernal Machines is een Depeche-Modepastiche over de overwinning van de machine op de mens. Tel daar nog wat nummers bij op die uiterst dystopisch van aard zijn (de titel Dark Days Are Here Again zegt wat dat betreft genoeg) en je weet dat we er slecht voor staan met elkaar. Gelukkig is er hier en daar nog hoop. Die is er vooral als mensen er samen uitkomen. Norman And Norma gaat bijvoorbeeld over een huwelijk dat in het slop is geraakt, maar dat toch nog in orde komt als beide partners een nieuwe hobby vinden: het naspelen van historische gebeurtenissen. Eind goed, al goed.
Goedkoper dan relatietherapie
Het is dus voorwaar allemaal geen lichte kost die The Divine Comedy ons opdient, maar dat is het werk van Proust, Nabokov of Hermans evenmin. Dat is trouwens een aardige analogie die ik daar te berde breng, want net als bij die drie is stijl bij The Divine Comedy minstens zo belangrijk is als de inhoud. Office Politics zit vol verrassingen op muzikaal en tekstueel gebied. Dat zijn we wel gewend van Hannon en zijn vrienden, maar op zijn dertiende langspeelplaat is hij duidelijk op de toppen van zijn kunnen. Ze hebben vrijwel alle muziekstijlen die je kunt bedenken in de vingers. Luister bijvoorbeeld maar eens hoe hij in Philip And Steve’s Furniture Removal Company een random idee voor een sitcom over Philip Glass en Steve Reich die een verhuisbedrijf beginnen omzet in een sitcomtune die door beide heren geschreven had kunnen zijn. En zo is het vergeven van de muzikale dubbele bodems en tongen in wangen.
Vergeet dus die nieuwste kutband uit Engeland. Daar komt wel weer een volgende van. Neil Hannon is een uniek talent dat net als een goede wijn met de jaren alleen maar beter lijkt te worden. Datzelfde kunnen we nog lang niet zeggen van alle Oh Sees, Devendra Banharts en Tom Yorkes bij elkaar.
Comments
Related Posts
Even een toverachtig mooie middag met Spill Gold →
Last Night At Club Vinex, Vol. 10 – The 2019 Edition →
Last Night At Club Vinex, Vol. 7 →
