De nieuwe Savages: ouwe wijn, geschreeuw en wol
Getsie, moederdag vandaag. Het zal wel toeval zijn, maar het is nu net in het nieuws dat ministertje Bussemaker vindt dat ‘emancipatie’ weer op de agenda moet komen, omdat vrouwen volgens haar nog veels te veel teren op de portemonnee van hun vent. Tegelijkertijd ligt de debuutplaat Silence Yourself van Savages op de draaitafel. Een plaat die luistert als een post-feministisch manifest. Hangt er iets in de lucht dan?
Afgelopen november in Ekko werden we nog omvergeblazen door de overrompelende sound & presence van deze female Bauhaus. Van deze sharp-looking kittens die eruit zien alsof ze geboren zijn in naaldhakken met ingebouwde stiletto’s. Enthousiast ging onze duim omhoog. Maar even later op weg naar huis, vroegen we ons toch stilletjes af of de gespeelde nummers op de plaat ook overeind zouden blijven.
Sinds vorige week is er uitsluitsel: Silence Yourself van het Londense kwartet Savages is uit. Eerst de hoes: sobere groepsfoto in harde contrasten, androgyne uitstraling, harde make-up (het lijkt Suede wel!). Dan de plaat: de dames gooien er ongelooflijk de beuk in. Ja, ze gaan tekeer als een stel kerels op een bouwplaats. Alles is puur ingespeeld, lekker direct en zonder veel opsmuk op de band gezet, zo lijkt het, behalve dan wat piano- en clarinet-accenten op het eind. De productie is snoeihard, open en gedrenkt in een typische 80’s galm. Die 80s sound wordt nog verder aangedikt door veel feedback-noises, Siouxie-zang en veel jachtig, Killing Joke-achtig tomtom-geroffel. Die ene hit-knaller uit 2012, Husbands staat er ook op, zij het in een nieuw opgenomen versie.
Ekko, 4 november 2012
Yep, qua sfeer en vormgeving is deze plaat precies even compromisloos zwart/wit als pakweg Black & White van the Stranglers en/of In The Flat Field van Bauhaus. Gothic-alert dus! Meer gothic dan de dames zelf lief is waarschijnlijk, want we hebben het hier over een hippe band. Af en toe waan je je zelfs in De Vrije Vloer anno 1985/86, toen het ‘dubbeltjes zoeken’ tot dansstijl was verheven. Oftewel die bloedarme, vacuüm en fantasieloze rotperiode in de popmuziek van vlak na de post-punk en vlak vóór de definitieve doorbraken van hiphop, house en grunge. Echo’s dus van holle sounds, van acts als de Sisters of Mercy, The Cult, de latere Siouxie & the Banshees, Theatre of Hate, Department 5, Anne Clark…brrr.
Tja, de 80s. Wie het meegemaakt heeft wil vooral nooit meer terug. En dan kan zo’n Savages-plaat wel eens rauw op je dak vallen, want het is vooral die sfeer die hier opnieuw van stal gehaald wordt. Wel verdienen ze lof voor het lef, zeker wanneer je je bedenkt dat de dames toen waarschijnlijk nog gewoon in strontluiers rondkropen. Het is een mirakel dat ze zich dit geluid überhaupt zo goed eigen gemaakt hebben.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=jrut0jH2yL8]
Niks mis mee met af en toe teruggrijpen naar voorbije tijdperken natuurlijk. Maar zoiets kan alleen relevant zijn wanneer er iets nieuws aan toegevoegd wordt, anders is het retro, punt uit. En daar zit ‘m een beetje de kneep, want nieuwe invalshoeken worden node gemist. Okay, er zit keiveel energie in, en fotogenieke dames zijn altijd plezierig voor het oog. Tekstueel valt er ook het een en ander te beleven, maar verders… En daarnaast: herrie is mooi zolang er iets van mooie liedjes doorheen klinkt, maar met dat talent lijken de dames maar dunnetjes gezegend. Ook zucht deze plaat nogal onder het streven om urgent en betekenisvol te willen zijn, waardoor het allemaal wat hijgerig overkomt.
Dit meisje eh…. oh sorry zeg , dit is Phil Collins in zijn jonge jaren
De plaat klinkt beter naarmate je ‘m harder zet, wat het ook verleidelijk maakt te concluderen dat Savages het vooral van het spierballengehalte moeten hebben. Zou Savages dan slechts een opvallende eendagsvlieg zijn? Zou kunnen, want net als die andere Britse hype Palma Violets hebben Savages vooralsnog één (bere)goed nummer under their belt. Het is niet anders. Wellicht is Silence Yourself een openbaring voor de weinig te benijden generatie die opgegroeid is met rommel-acts als Fleet Foxes, Vampire Weekend en / of Arcade Fire. Op latere leeftijd komen ze er nu achter dat er ook nog zoiets bestaat als wilde gitaarrock. De omgekeerde volgorde der dingen dus, dat komt nooit meer goed….
Comments
Related Posts
Best Kept Secret 2013: Op schoolreisje naar de Beekse Bergen →
Huh!? Savages voor een kwart Fransoos! →
Primavera: diepe dalen, hoge toppen →
