De parabel van de zwarte lippen

Op de hoek van de Bac de Roda en de Avenida Diagonal zit ze daar zomaar in het gras: een Catalaanse stadsnimf. Ze telt amper 1000 weken schat ik in. Mysterieus kijkt ze in de verte, ze strijkt door haar lange, golvende nimfenhaar en ze glimlacht even naar me met haar donkerpaars gestifte lippen. Met een knikje van haar voorhoofd wijst ze me richting het festivalterrein van Primavera 2012, een paar kilometer verderop. Het lijkt wel of ze me iets wil duidelijk maken, maar ik weet niet wat! Als ik een fotootje van d’r wil maken keert ze me snel de rug toe.

Als ik aankom op het festivalterrein is het eerste wat opvalt een poeplelijke en knalblauwe autobus, omgebouwd tot podium. Ik negeer de tientallen Tamils die daar traytjes bier en illegale rookwaar staan te verkopen en bedenk me: het maakt niet uit welke band er op deze “Red Bull Tour Bus” optreedt, ze staan hier puur voor lul!

Dichterbij gekomen kan ik goed klanken onderscheiden, maar dan nog duurt het enige ogenblikken voor ik het doorheb: mijn hemeltje, het zijn The Black Lips die daar staan te spelen!!!

Getuige de sarcastische opmerkingen richting sponsor, staan die Black Lips daar niet echt voor hun plezier. Bovendien is het 5 uur ’s middags en snoeiheet, ze staan in de brandende zon en er is nog nul sfeer. Plichtmatig lijken ze een greatest hits-showtje af te draaien, hoewel die cover van “Run, Run, Run” van the Velvets wel cool is.

Op zo’n moment werkt er nog maar één ding: je haalt je leuter uit je broek en gaat eens flink om je heen pissen.

Maar nu wordt ik moralistisch. Ik vind: wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten, en wie van de autobus piest moet op zijn eigen pisvlek zitten. Maar deze Black Lip verzint zijn eigen regels en gaat er ruim een meter náást zitten. Flauw hoor.

Zes podia verderop kom ik tot mijn verbazing de stadsnimf weer tegen. Dit keer heeft ze zich aangekleed volgens de laatste Catalaanse mode en dat -ik begeef me nu op glad ijs- houdt in: een moderne variant van een eighties spijkerbroek, je weet wel, zo’n Olivia Newton John-broek waarvan de bovenrand tot aan de navel reikt, het tegenovergestelde van low-cut. Wat je ook veel ziet: korte broeken van dit soort, tweedehandsjes waarvan ze de pijpen hebben afgeknipt. De nimf knikt wederom met haar voorhoofd, nu in de richting van een podium verderop.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=wUI2zdjFUhw]
Daar aangekomen blijken er twee Spaanse bands op te treden, ten eerste BEACH BEACH. Tjonge, deze gastjes uit Mallorca weten wat het is om enthousiasme en energie over te brengen. Met een eigen onweerstaanbare interpretatie van zonnige beach-punk en pure pop doen ze bijna vergeten dat hun sound hier en daar nog flink leunt op die van The Black Lips. Ook maf: ze hebben een 7 inch uit met de titel ‘Leeuwenhoek’.

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=rwzl_e8831w]
Nog een geweldige Spaanse band: MUJERES uit Barcelona. Deze jongens – ze zien er uit als een stel toffe geschiedenisleraren- weten pas echt wat doorrocken is, helemaal zoals Eddie and the Hot Rods en Les Thugs dat ooit voorgedaan hebben. MUJERES zijn al een paar stappen verder dan BEACH BEACH, maar één ding wordt wel duidelijk: die Black Lips hebben flink school gemaakt aan de andere kant van de Pyreneeën, ook al lijken ze zelf het spoor een beetje bijster.

Als ik na afloop even de spiegel-functie van mijn HTC Sensation check, zie ik dat er zowaar wat blosjes op mijn wangen staan. Ik vraag me af: zijn die er puur van opwinding of juist van schaamte ? Ja schaamte vanwege het feit dat wij ons in Nederland altijd zo verdomd eenkennig op Angelsaksische cultuur richten, terwijl er effe verderop in Europa de mooiste dingen te halen vallen. Die stadsnimf heeft mij toch maar mooi tot inzicht gebracht….

all pictures © Adolf Corbijn Studios