De Pixies live in Utrecht. Leuk maar die nieuwe nummers zijn ham en eieren

Stel je naam is Charles Michael Kittridge Thompson IV en je staat op een regenachtige donderdagavond op een podium in Utrecht. Er zijn er die je kennen als Black Francis, anderen als Frank Black, maar voor de meesten ben je die obese zanger van de Pixies. Je bent 54 en zelf vind je dat je als persoon en als artiest behoorlijk bent gegroeid de afgelopen decennia…. Wat heet! Je hebt allerlei nieuwe gitaartechnieken geleerd, bent verslingerd geraakt aan 19^e eeuwse poëzie terwijl je ook als persoon meer diepgang en rijpheid hebt gekregen. Dat blijkt ook wel uit de nieuwste nummers die je hebt geschreven en die op Beneath the Eyrie staan. Zouden mensen de verwijzingen opmerken naar Schopenhauer, Ortega y Gasset en Madame Blavatsky? Die aparte ritmewisselingen die je ooit hebt opgepikt toen je naar Stockhausen luisterde?

Stel dat je daar staat en dat je ziet dat iedereen verveeld naar zijn telefoon begint te staren, bier gaat halen of begint te ouwehoeren met buurman of vrouw op het moment dat jij een van je nieuwe meesterwerkjes inzet? Pas als je weer de eerste noten van zo’n oud liedje begint te spelen zie jet het publiek opveren. Enorm opveren zelfs….al die veertigers en vijftigers met hun stramme lichamen en hangende buikjes.

Ja, natuurlijk, je weet best dat die mensen komen voor je oude liedjes, de deuntjes die je ooit uit je gitaar haalde toen je rond de twintig jaar oud was. Met lichte schaamte en verbazing kijk je terug op de meligheid en nergens op gebaseerde bravoure van die jaren. Heel hard een woord schreeuwen en dan hoge, schrille tonen uit je gitaar toveren. Je probeert nog wel eens om zo’n typisch Pixies-liedje te schrijven, maar op een of andere manier kun je het niet meer.

Het allerergste is nog dat de mensen blijven schreeuwen om Gigantic, wat zo’n beetje het enige van die honderden liedjes is dat je niet hebt geschreven, maar die indolente imbeciele gans die je jarenlang in je band hebt moeten tolereren. Goed dat je haar er weer uit hebt gesmeten. Hoewel je daardoor wel dat gezeur moet aanhoren dat het zonder Kim toch minder is. Inmiddels ben je alweer toe aan de derde vervanger en je hoort zelf ook wel dat haar stem en basspel net iets minder is. Haar voorganger was beter maar die kreeg ALS en is net overleden. Gelukkig heb je de trouwe Joey nog op de gitaar.

Stel je staat daar en speelt in twee-en-een half uur iets van dertig liedjes, waarvan uiteindelijk maar vijf van je nieuwe album. Dan mag je toch hopen dat er niet weer van die zure recensies komen op amateuristische websites van zogenaamde kenners. Dat verdien je niet, toch?