De Spaanse Sticky Fingers

Eigenlijk waren er maar twee mogelijkheden om goed platen of boeken uit de bieb te jatten: a) je gooide ze uit het raam waarna een handlanger ze opving (de binnenstad was toen nog een stuk rustiger, en tegen de avond was het prima te doen) of b) je ging naar de plee en trok daar de magnetische strip eraf. Mijn Spaanse Sticky Fingers heeft duidelijk laatstgenoemde route afgelegd.

Ja, ik weet nog goed, ik was op bezoek bij Eric de B., in zijn kamertje aan de Kromme Nieuwe Gracht. Tot mijn verbazing had hij deze plaat staan, ‘geleend’ van de bieb dus. Blijkbaar zat ik er zó langdurig en zó verliefd naar te turen dat hij me het ding ten einde raad maar meegegeven heeft. Ik blij, en toen ik hem er een jaar of 10 later aan herinnerde wist hij er niks meer van. Ja mensen, zo gaan die dingen.

In 1971 brachten de Rolling Stones het album Sticky Fingers uit. Het was het slotstuk van hun Gouden Drieluik Beggar’s Banquet – Let it Bleed – Sticky Fingers (okay okay, Exile on Main St mag er ook nog bij). Het was tevens het eerste album op hun eigen label Rolling Stones Records, je weet wel met het fameuze tong-logo. En Andy Warhol had zich laten strikken voor het artwork van de hoes, de beroemde hoes-met-de-rits dus, ook al verdween die echte rits weer van latere persingen.

Het kruis dat we hier in volle glorie zien behoort toe aan Joe Dallesandro. Deze acteur annex fotomodel was ooit bijna letterlijk van straat geplukt door Andy Warhol. Warhol zette hem voor de camera en hij bleek goud in handen te hebben, het was zogezegd een lekker ding, nogal fotogeniek. Dallesandro bleek ook nog eens echt te kunnen acteren, aanvankelijk in een stel Warhol-films maar later ook o.a. in The Cotton Club van Coppola uit 1984. In datzelfde jaar 1984 verscheen ook het debuutalbum van The Smiths en op de hoes daarvan zien we wederom een deel van het fysiek van Joe Dallesandro, dit keer een still uit de 1968 Warhol film ‘Flash‘.

Leuk voor de dames en de gays onder ons: als je de rits van Sticky Fingers opendoet stuit je op een onderbroek waar van bovenuit wat mannelijk haar krult. Linksboven op het slipje staat de naam van de kunstenaar.

In Spanje heerste op het moment van uitkomen nog de boze dictator Franco. De Sticky Fingers-hoes ging zijn conservatieve regime veels te ver, dus werd er speciaal voor de Spaanse markt een ander hoesontwerp gemaakt. Eentje die kwalitatief weinig onderdoet voor het origineel, als je het mij vraagt. Welbeschouwd komt het stroperige blikje met de damesvingers zelfs dichterbij de bedoeling en betekenis van de titel dan de ritshoes. Maar goed, dat is ook een kwestie van dichterlijke vrijheid natuurlijk, en daar wil ik vandaan blijven.

Ook ‘de kont’ op de achterkant van de ‘normale ‘ Sticky Fingers moest er in Spanje aan geloven. In plaats daarvan een groepsfoto. Deze zelfde foto was in de rits-hoes als inlegvel bijgesloten, maar dan in het zwart-wit.

In Spanje de (ingekleurde) achterkant

Ook in die tijd al waren de Spanjaarden afschuwelijk slecht in de Engelse taal. Het was daar dan ook heel gebruikelijk dat hoezen en labels vertalingen van titels bevatten. Sticky Fingers bijvoorbeeld werd Dedos Pegajosos, Wild Horses werd Caballos Salvajes, en Bitch werd Perra (‘vrouwtjeshond’ dus, niet echt een vertaling die de lading volledig ehh… dekt).

Nog mooier was het gesteld met titels waarin naar drugs gerefereerd werd: Brown Sugar werd voor het gemak maar onvertaald gelaten, en het nummer Sister Morphine verdween helemaal van de plaat (!), om plaats te maken voor het even onschuldige als totaal misplaatste Chuck Berry–covertje Let it Rock.

Kom op heren, even uit de broek! Promotiefotootje 1971

Als ik bezoek heb en ze ontwaren de Spaanse Sticky Fingers bij mij in de kast, dan bazelt men wel eens: “Tjonge snoei, die plaat zal wel een vermogen opbrengen!” Ik antwoord dan altijd heel nuchter: “Lul niet zo stom, zie je niet dat die hoes zwaar beschadigd is, hij is nog geen flippo waard.”

Ook bijzonder: de russische hoes uit circa 1990 / mannetje wordt vrouwtje / hamer en sikkel op de gesp /titel in cyrillisch schrift / geen echte rits, maar geprint op karton