De spanning van je af dansen met Crack Cloud

De sensatie van Le Guess Who waren ze, de afgelopen editie van november 2018. Althans, dat vonden wij… Verder bleef hun optreden vrijwel onopgemerkt. De musquitos van de pers waren ‘m op die late zondagavond allang gesmeerd. Die zaten natuurlijk al lang en breed thuis. Gezellig met moeder de vrouw op de bank Netflix te koekeloeren ofzo, hun kopij al ingeleverd bij hun broodheer.

Wij schreven: ‘Een onverwachte sensatie van de bovenste plank is CRACK CLOUD dat de zondag afsluit in dB’s. Crack Cloud is een jong ogende zevenmansband uit Canada…. Ze komen behoorlijk radicaal over en ogen als een militaire unit. Haren zijn kortgeknipt en geblondeerd, armen zijn getatoeëerd, gezichten besmeurd met rode en zwarte smeersels.’

En: ‘Middelpunt van dit gezelschap is de zingende drummer die frontstage geposteerd zit. Hij wordt geflankeerd door een bassiste in overall en twee dudes die met elektronica en percussie in de weer zijn. Daar weer naast staan maar liefst drie gitaristen die drie precies dezelfde Fendergitaren op identieke wijze bespelen: staccato punkfunk….. Uiterst strak en georganiseerd speelt dit gezelschap, uiterst fris, modern en radicaal komt het over.’

Twee maanden later, afgelopen februari. Er volgde er een soort van genoegdoening voor de thuisblijvers. Niet dat Crack Cloud opnieuw op bezoek kwam, maar wel een afsplitsing daarvan. Drie leden hebben namelijk tevens zitting in side-project NOV3L en die band gaf een paar Europese concerten. Twee keer achter elkaar zagen we NOV3L aan het werk (Shacklewell Arms in Londen + Brouwerij Kromme Haring in Utrecht) en kwamen tot een eenvoudige doch heldere conclusie: NOV3L speelt soortgelijke muziek maar kan niet tippen aan Crack Cloud. In feite is het een flauwe afspiegeling daarvan. Zonder het gif van de begenadigde drummer blijkt NOV3L niet in staat het publiek op te liften, is het meer plumpudding dan spacecake…

Ondertussen verschenen her en der in buitenlandse media interviews met Crack Cloud. Duidelijk werd: we moeten deze band zien als onderdeel van een groter geheel, een soort commune slash multimedia-collectief van een man of twintig is het, met als thuisbasis Calgary, Canada. Huh Calgary? Daar waren toch ooit de Olympische Winterspelen? Is daar een getto dan? Ook moeten we de band niet sec zien als het geesteskind van voornoemde drummer (Zach Choy), maar zeker ook van het bebaarde type op keyboard / gitaar, Mohamed Ali Sharar geheten, een Canadese Pakistaan met een guru-achtige uitstraling. De band blijkt voor een goed deel te bestaan uit voormalige verslaafden/daklozen en hun hulpverleners. Met de gitaar als totempaal vonden ze elkaar rond een gemeenschappelijk hoger doel, is dat mooi of niet? Juist de twee kernleden blijken een tamelijk heavy verslavingsverleden te hebben. De omhelzing van een DIY-punk-attitude gaf hen echter de kracht en moed om er weer uit te krabbelen, met muziek als obsessie en als middel om innerlijke demonen te kanaliseren.

Afgelopen mei was Crack Cloud wél even terug in Nederland. Voor twee optredens waren ze in OT301 en bij Best Kept Secret. Bij dat laatste was de nationale pop-pers wél wakker aanwezig, en ze vonden het nog leuk ook. Zo pende 3voor12: ‘….een haast onheilspellende groove die het geheel dansbaar maakt. Bovendien is zo’n goedgevuld podium volgepropt met stuurse punks wiens gezichten geen spoor van emotie tonen een schouwspel. Van het publiek trekken ze zich helemaal niks aan, spelen ze door zonder ook maar één woord vuil te maken aan introducties… ‘

Okay, en nu op 21 augustus 2019 zijn ze dan terug in Utrecht. Op een steenworp afstand van dB’s nog wel, in Ekko-filiaal De Nijverheid. Crack Cloud is shit-hot nu, het concert is stijf uitverkocht. Het arme podiumpje is beangstigend klein, nog steeds zijn ze met zijn zevenen & they still look like a fokking cult. Daar staat tegenover: het gestileerde uiterlijk van overalls, uni-kapsels en uni-make-up is verdwenen. Weg zijn ook de ijskouwe, snijdende stiltes tussen de nummers door, de band oogt meer ontspannen nu, er mag zelfs gedold worden. Ondertussen missen we een paar gezichten en zijn er nieuwe bandleden aan toegevoegd (geput uit dat collectief?). De retestrakke drummer drumt nog immer linkshandig op een rechtshandig drumstel. Een hoorbaar grotere rol is weggelegd voor de saxofonist. De muziek klinkt nog steeds behoorlijk staccato, waarbij de 4-mans samenzang een belangrijke troef is. Stoïcijns bouwen ze zo een muzikaal statement op, het begint langzaam doch strak, maar gaandeweg het optreden wordt het intens en strak. Gejaagd en maniakaal bijna. Er komt spanning op te staan. Dansen is dan een goede uitlaatklep, na verloop van tijd begint de meute dan ook rusteloos in het rond te jumpen.

Live klinkt Crack Cloud nu bovenal als een hechte, geoliede machine. Referenties liggen voor het oprapen: Gang of Four, DEVO, Fela Kuti, Popgroup, Talking Heads… Allemaal ouwe funky gribus natuurlijk… hun manier van zingen doet zelfs soms denken aan ouwe USA-powerpoppers als The Knack en The Romantics, die laatsten niet toevallig ook met een zingende drummer in hun midden. Is Crack Cloud retro dan? Nee joh, dat dan juist weer niet! Daarvoor zijn de grooves te hyper en de beats te eigentijds. De daklozenopvang/junkenopvang/ex-verslaafden achtergrond maakt het groepsgeluid ook pretty intense, en dat is zeker niet iets wat we al kennen van anderen.

Hun meest recente single. Geen pogingen worden gedaan om drugs-referenties te verhullen.

Om kort te gaan, met enige zekerheid kunnen we nu wel stellen dat Crack Cloud alles in zich heeft om een zeeeer belangwekkende band te worden. Het wachten is nu alleen nog op nieuw, overtuigend plaatwerk. Immers, hun enige LP is uit 2018, en die bestaat uit twee oudere EP’s uit 2017 en 2016. Hier op de redactie (ahum) moeten we dus nog even bekijken of de Kettingzaag PVMSBJ (Pluim Voor de Meest Spannende Band van het Jaar) gaat naar Crack Cloud of misschien toch naar het Britse Black Midi. Want die laatsten hebben ook aardig wat in hun mars, al zagen we hen laatst nog niet helemaal overtuigen op Valkhof. Gelukkig is daar nog het element tijd, die zal het ons leren.

Nog te zien: 23 augustus V-11 lichtschip, Rotterdam (uitverkocht)