De Stone Roses als fysiognomisch studieobject
Sinds jaren is de fysiognomie enigszins in het verdomhoekje geraakt. Of liever gezegd volledig getaboeiseerd. Een aanhanger van de wetenschap der gelaatskenmerken wordt heden ten dage erger gecriminaliseerd dan de gemiddelde sodomiet in de Mid-West. Aan opvallende stigmata als daar zijn doorlopende wenkbrauwen, brede kaken, een haviksneus en vlezige lippen mogen geen conclusies over karaktereigenschappen en geneigdheid tot een bepaald gedrag worden verbonden. De tijden van de grote, maar helaas vrijwel vergeten Italiaanse criminoloog Cesare Lombroso zijn achter ons.
Deze gedachten kwamen bij mij op tijdens het aanschouwen van het concert van een Britse popgroep genaamd de Stone Roses in de Heineken Music Hall te Amsterdam. Vooraf was mij reeds aangekondigd dat deze formatie traditioneel wordt vergezeld van veel van hun eilandgenoten, zodat ik als fysiognoom mijn lol op zou kunnen. De avond overtrof mijn stoutste verwachtingen. Wat ik aantrof in deze zaal aan atavistische stigmata deed nog het meeste denken aan een middeleeuws schilderij van Hieronymus Bosch. Het Britse proletariaat kenmerkt zich door gelaatskenmerken die wijzen op verregaande kwaadaardigheid, achterlijkheid en degeneratie. De mannetjesbrit compenseert de geringe lengte met een aanzienlijke buikomvang. Met een blubberige substantie die voor een oog moet doorgaan kijkt hij agressief de wereld in onderwijl de mismaakte neus snuivende, de vlezige lippen smakkende en de angstaanjagende kaken malende. De vrouwtjesbrit is in sommige gevallen niet van het mannetje te onderscheiden . Als zij dat wel is, is zij weer nauwelijks te onderscheiden van enkele reptielachtige wezens die men in dierentuinen kan aanschouwen. Allen waren gekomen om een aap-achtig figuur te aanschouwen die met twee goudkleurige speeltjes heen en weer zwaaide met de verveelde blik van een gekooide gorilla. Later begreep ik dat die blik veroorzaakt zou zijn door inname van geestverruimende middelen. De verveeld dansende aap deed tevens een poging om melodisch te brabbelen, wat niet eenvoudig was. Hij werd namelijk overstemd door een bijzonder agressief kijkende man met een gitaar die, gelet op zijn uiterst magere postuur, overduidelijk leed aan een ziekte. Ook hier begreep ik nadien pas dat ’s mans magerheid verband zou houden met de inname van geestverruimende middelen. De dansende aap kreeg echter hulp van veel van zijn landgenoten die luidkeels op dezelfde melodieuze wijze met hem meebrabbelden. Het deed ietwat denken aan de zogenaamde psalmengezangen in de negerkerken, zij het dat deze negerkerken in culturele ontwikkeling vele malen verder zijn dan de Britse proletariers.
Mij overvielen hierdoor talrijke gedachten over het onafwendbare verval van het avondland en over de rampzalige gevolgen van de verzorgingsstaat en de feminisering van het onderwijs. Eenmaal thuisgekomen las ik nog enkele hoofdstukken uit het bekende meesterwerk van Lombroso alvorens ik in slaap viel en droomde over hordes reptielachtige vrouwen met drie borsten en paarskleurige vagina’s waar om de tien seconden kleine agressief kijkende gnoompjes uitkropen.
Gekooide gorilla’s ?
Comments
Related Posts
Wat The Brian Jonestown Massacre gemeen heeft met Melanie C. →
Stone Roses lekker bezig in HMH →
