Dead Moon: help Andrew de winter door!

In mijn beleving waren ze de Status Quo van de late jaren ’80 / begin jaren ’90. Of beter gezegd, ze waren het underground-equivalent daarvan. En Status Quo, dat weet iedere ouwe vlerk, was ooit het toonbeeld van een oerconservatieve band. Hun boogie bluesrock klonk op elke plaat hetzelfde, muzikale uitstapjes bleven beperkt tot variaties op een enkel thema. Hetzelfde gold voor hun uiterlijk: met een ijzeren consequentie bleef dat beperkt tot verzorgd lang haar boven veel denim dat immer in 50 tinten blauw van hun platenhoezen droop. Kortom: nog nooit in de geschiedenis van de popmuziek was er een band die zijn eigen naam zó perfect eer aandeed!

Uit hun hoogtijdagen deze Peter Pontiac poster

Later in de 70s overleefde Status Quo de wilde punk en post-punkjaren ternauwernood, ja feitelijk was hun rol uitgespeeld. Dat gaf niks want elke nieuwe tijd levert zijn nieuwe helden af en Dead Moon was de naam van de band die –in mijn beleving dan he- het gapende gat vulde dat Status Quo achterliet. Ook bij Dead Moon altijd een zelfde, geheel eigen soort garageblues, afkomstig van dezelfde drie stamgasten die er ook altijd hetzelfde uitzagen. Fred Cole, de oerrocker met zijn getatoeëerde bakkebaarden. Zijn immer loyale gemalin Toody Cole op bas, en achter de drumkit Andrew Loomis. Dusdanig lief en hondstrouw was deze laatste dat zelfs zijn gelaat labrador-achtige trekken begon te vertonen.

Zomaar zes zingles

Andrew’s handelsmerk zat op zijn drumkit gemonteerd: een omgekeerde Jack Daniels-fles met daarop een brandende kaars. Een gimmick natuurlijk maar juist dat vlammetje zorgde er voor dat Dead Moon optredens gaandeweg iets van een cultus begonnen te krijgen. Als motten verzamelden de fans zich rond dat vuurtje en ze bestelden nog gauw een rondje voor de hele zaak. Survivor-rock was het, fans klampten zich vast aan Dead Moon als een drenkeling aan een sloep. Net als The Ramones, Frans Bauer en Status Quo had Dead Moon een onweerstaanbare aantrekkingskracht op de verschoppelingen der aarde, op de verliezers, zeg maar gerust de losers van deze wereld. Zij hielden zich staande met een fles bier in de ene hand en een shaggie in de andere, beneveld brulden ze Fred Cole’s teksten mee. Teksten die altijd mooi het midden hielden tussen vertwijfeling, wanhoop en de Apocalyps.

‘……Demonstrating that getting old is a personal choice, not an edict’

Maar ja, niets is eeuwig, de tijd schrijdt onverbiddelijk voort. Niet alleen fans worden ouder, ook helden op voetstukken ontkomen niet aan dat lot, zelfs niet als het om leden van Dead Moon gaat. De band is dan ook officieel met pensioen nu. Fred en Toody, ooit in de echt getreden in 1967 (!)), gaan binnenkort hun 48-jarig huwelijksfeest vieren. Vanuit ergens in Oregon wisten ze altijd hun eigen imperium te bestieren, inclusief zelfgebouwd huis, ‘landgoed,’ muziekwinkel en hun eigen label, Tombstone Records. Maar Fred heeft nu een hartoperatie achter de rug en sukkelt met een gehoorapparaat. Noodgedwongen doen ze rustiger aan nu, optredens zitten er niet meer in.

When the show is over…

Met Andrew is het slechter gesteld want afgelopen jaar is er bij hem kanker geconstateerd. En aangezien de gezondheidszorg in Amerika nogal te wensen overlaat heeft hij snel een zak met geld nodig om een dure behandeling te kunnen bekostigen. Vrienden van hem zijn om die reden met de digitale pet aan het rondgaan om de 35.000 dollar bij elkaar te scharrelen die daarvoor nodig zijn. Het geld is ook bedoeld als aanvulling op zijn schamele inkomsten want die jongen heeft altijd voor de rock ‘n’ roll geleefd natuurlijk en is thans feitelijk brodeloos. De teller van het fundraise-initiatief staat nu op ongeveer op 10.000 dollar, dus kom op, wees geen druif en doe ook eens een duit in het zakje: https://www.gofundme.com/AndrewLoomis

Recente foto van Andrew te midden van allerlei enge apparatuur

Geloof het of niet, maar het (wellicht aller-)laatste (reünie-)optreden dat Dead Moon op 18 mei j.l. gaf was bij Dauwpop in Hellendoorn of all places. Dat doet een beetje veel onrecht aan Vera in Groningen, want Dead Moon trad daar zo vaak op dat je wel kunt stellen dat die tent het epicentrum werd van de mondiale Dead Moon-adoratie. Wel logisch dus dat Vera nu het voortouw neemt in een actie om Andrew er doorheen te slepen. For The Love of Andrew noemen ze het event liefdevol, volgende week zondag gaat het plaatsvinden. Behalve dat er dan een stel lokalo’s een eerbetoon spelen krijgt Andrew daarmee ook een stevig hart onder de riem gestoken, dunkt mij. En zoals wij allen weten zit het in de Groninger volksaard dat ruimhartigheid het altijd nipt wint van stugheid. Dus in mijn beleving komt het ook financieel wel goed daar. Ja de accountant in mij voorspelt dat 50% van die 35K met het aanvangen van Q4 zomaar in zicht komt.