Dean Reed. De Rode Elvis.

Heb je het inmiddels ook al zo gehad met Netflix? Al die geestdodende films en series die ons moeten apaiseren terwijl er ondertussen een wereldregering bezig is met de opbouw van de Nieuwe Orde. Weer een film over een mislukte bankoverval of een biopic over iemand die door diepe dalen is gegaan. Kan dat aanbod niet wat beter? Zijn er niet interessantere levensverhalen om te verfilmen?

Waarom bijvoorbeeld geen film gemaakt over Dean Reed, a.k.a. de Rode Elvis of de Johnny Cash van het communisme ? Dat is een verhaaltje, hoor.

Het start allemaal in Denver Colorado, waar Dean in 1938 wordt geboren als de zoon van een behoorlijk rechtse leraar wiskunde. Zo is Reed sr. een groot fan van communistenvreter Barry Goldwater, zo’n beetje de meest extreme Republikein tot Trump verscheen. Omdat zoon Dean een mooie Amerikaanse filmsterrenkop heeft gaat hij op negentienjarige leeftijd naar Hollywood. Hij blijkt beter te kunnen zingen dan te kunnen acteren en Capitol Records lanceert hem als volgende tienerster. Singels als The Search, I Kissed a Queen en Our Summer Romance blijven in de Verenigde Staten redelijk onopgemerkt, maar krijgen vreemd genoeg in Zuid-Amerika wel veel airplay.

In 1964 vertrekt Dean voor een veertig dagen durende tour naar Zuid-Amerika waar zijn Amerikaanse filmsterrenkop menig latina-meisje doet krijsen. Die aanbidding treft hem echter minder dan de grote armoede die hij er ziet. Dean leert Spaans, leest allerlei marxistische filosofen en komt in contact met linkse opposanten. In interviews bekritiseert hij het Amerikaanse buitenlandse beleid, de nucleaire bewapening en de macht van multinationals. Niet alleen in Latijns-Amerika maar ook in het Oostblok gaat de Amerikaanse posterboy met linkse sympathieën erin als Gods Woord bij ouderlingen. Dean gaat toeren in de Sovjet Unie, Oost-Europa, bezoekt een wereldvredescongres en speelt en passant ook nog in een spaghetti-western. In het Chili van Salvador Allende treedt hij samen op met zanger Victor Jara en wordt hij uit de gevangenis gehaald door dichter Pablo Neruda.

Uiteindelijk vestigt Dean zich in 1971 in Oost-Berlijn samen met het DDR-model Wiebke Dorndeck. Hij wordt er als wereldster gefêteerd en als voorbeeld van het goede Amerika. In het DDR van Honecker heerst een merkwaardige cowboy en indianen-fetish en Dean wordt de ultieme rechtschapen cowboy die opkomt voor de armen en strijdt tegen de rijken. Geen groot partijfeest in de DDR zonder Dean Reed op het podium. In interviews mest westelijke media zingt hij de lof van het reeel bestaande socialisme achter de muur en doet hij alle kritiek op mensenrechtenschendingen af als propaganda. Hij treedt op voor Yassar Arafat maar ook voor arme boeren in Minnesota. Daar wordt hij gearresteerd waarop Dean met veel gevoel voor drama in hongerstaking gaat. Eenmaal terug in de DDR merkt hij dat het regime hem toch liever als clowneske cowboy ziet dan als sociaal activist. Zijn voorstelling Sing, Dean, Sing! in het Palast der Republik is steeds stijf uitverkocht.

Maar Dean is niet meer erg gelukkig in de DDR. Hij voelt zich in zijn bewegingsvrijheid aangetast, stoort zich aan alle stasi-agenten en partij-apparatsjiks en zijn huwelijk loopt spaak. Dean begint terug te verlangen naar de good old USA. Hij plant een come-back in zijn geboorteland en treedt in 1986 op in 60 Minutes van CBS. In het begeleidende interview praat hij de sovjet-inval in Afghanistan goed en geeft hij er Ronald Reagan van langs. Daarmee gooit hij zijn eigen glazen in: niemand in de Verenigde Staten wil zich aan de Red Elvis branden. Doodongelukkig keert Reed terug naar Oost-Berlijn. 13 juni 1986 wordt hij dood aangetroffen in zijn woning. Alles wijst op zelfmoord. In een afscheidsbrief zegt hij te blijven geloven in het communisme als de enige menselijke ideologie. Maar er zijn ook vragen… Was het wel zelfmoord? Was hij niet door de Stasi vermoord? Of wie weet door de CIA?

Als dat geen leuke film oplevert! Overigens leek die er ook gaan komen want niemand minder dan Tom Hanks heeft in 2004 de filmrechten opgekocht. Maar tien jaar later liet onze troetel-downie weten dat de ‘window of opportunity’ inmiddels voorbij was. Kutsmoes, Tom! Aan de slag ermee. Anders doe ik het wel..