Le Guess Who 2012, part 2, sub 1
Het ACU voorwoord: aan alles komt een eind.
Zo ook aan het muziek van het Berlijnse trio CAMERA. Hoewel, daar kan je over twijfelen als je al 15 minuten klaar staat om te klappen van blijdschap en oerkreten los te laten, maar de heren nog in volle vaart zitten te spelen. Eenmaal over de helft van het eerste nummer realiseer je je dat wachten zinloos is; spelen is het credo van deze band. Ze zijn in staat je te transporteren naar langdurig hoogtepunt, vast te houden, en je vervolgens weer te laten zakken naar een andere wolkendeken van klanken en golven. Dat ze niet op Spotify te vinden zijn doet mogelijk recht aan mijn idee dat ze live beter zijn dan op 0101 of vinyl. Hoewel in de auto kan dit gevaarlijk lekker zijn met 130 80 op de teller.
Daar waar Camera eindigt begint PRINCE RAMA. Al met het opzetten van het eigen podium hing al iets bijzonders in de lucht. Als het 75 cm hoge podium, de verbaasde gezichten van de andere bezoekers, of een mogelijk woedende of je voor idioot uitmakende gezicht van de bandleden er niet was geweest, had ik zo meegeholpen. Hup mics opstellen, geluid checken, verkleedspullen klaarleggen. Al was het maar om een glimlach te ontvangen van de Rama-girls.
Hun muziek was psychedelisch, met af en toe iets te veel Hara Krischna geluiden erin, maar vooral vrolijk, opzwepend en huppend waar nodig. De akoestiek, in tegenstelling tot alle andere zalen, hielp erg mee om door het muziek bedwelmd te raken. En lekker luid. Af en toe stond ik op het punt oordopjes te halen, maar achteraf gezien was de luide soundwave onderdeel van de verinnerlijking van de Rama geluidsgolven.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=CC8qK3p3Qlg&w=560&h=315]
Zo klonk het ongeveer… (de Hara Krishna danseres ontbreekt hier)
Tijdens mijn literatuuronderzoek naar beide bands stuitte ik en passant nog op onderstaand stukje schrijven over beide optredens. Hoewel nog niet gepubliceerd, is deze tekst nu dus al op Kettingzaag gelekt:
De krakerstent. Somehow een paar keer des nachts in het café van ACU beland. Waarschijnlijk was ik dan gewoon op zoek naar de menselijk maat, gewoon even de hectiek ontvluchten, effe weg van al die achterlijke stroboscopen overal, gewoon uitpuffen op een barkruk onder het genot van een flesje Piraat Bier (9 procent, wow!). En anders heeft ACU altijd nog eikeltjeskoffie op voorraad! Kom daar mee eens om in Tivoli….
Het muzikale uitwaaien. Maar in het zaaltje van ACU was het different cook. Daar was het ’s nachts een kwestie van de geest open zetten en uit laten waaien maaarrr… Een paar hele toffe acts gezien, zoals PEEPHOLES, PRINCE RAMA, THULEBASEN, NAYTRONIX, PRINCE RAMA en CAMERA. Die laatste band (die met die saaie groepsnaam dus) is een trio uit Berlijn, brachten één lang hypnotiserend en modern klinkend Krautrock-nummer van episch formaat, eentje van maar liefst 45 minuten! Imposant hoe ze met een beperkt instrumentarium (simpel drumstelletje) een breed klanktapijt wisten neer te leggen, foutloos, energiek en organisch gespeeld. Das Publikum werd dan ook geheel mee gezogen in hun trip! Erg goede keuze dus van de organisatie, en ook een perfect geluid daar in het ACU! (was wel komisch om de frustratie op de gezichten van de Berlijners te zien, toen voorafgaand aan het optreden bleek dat de geluidsman geen Duits begreep).
Was getekend, Snoei
Mijn motto voor het festival werd langzaam maar zeker “hoe kleiner het podium, hoe beter het optreden”.
En zo kwam ook een eind aan de zaterdagnacht op LGW. Was het festival ten einde geweest op zaterdag, dan was dit op het hoogtepunt wat mij betreft, en waren de herinnering sterker en levendiger. Wie weet had zeg bijvoorbeeld een val van mijn fiets dit voor me kunnen bewerkstelligen. Gepast om hier snel het Voorwoord mee te eindigen.
Nawoord: geen spijt van zondag, maar zeker geen hoogtepunt.
