Dekselse Denen doen in doldwaze deuntjes

Natuurlijk, met de credibility van de Deense popmuziek is niks mis, daar kunnen wij Ollanders nog een dikke punt aan zuigen. The Raveonettes, Iceage, Volbeat, Gasolin’, The Walkers, Asteroids Galaxy Tour, Laid Back, The Sods, Sort Sol, wie kent deze Dånskbænds (zeg je dat zo?) nou niet? Ze schoppen deuken in pakjes boter zoals Marco van Basten ooit de knie van Henrik Andersen aan gort schopte. Nooit verzaken zit in het bloed bij dat volkje, slechts bestaand uit een mannetje of zes miljoen. Zelfs als ze op een voetbalveld ter aarde storten na een hartverzakking rijzen zij zich als vanzelf weer op. De beste krachten komen dan in hen boven, dat hebben we onlangs nog op TV kunnen zien.

Echter, tot mijn schaamte biecht ik bij deze op dat ik van POWERSOLO (uit het stadje Aarhus) nog nooit had gehoord. Terwijl ze toch met regelmaat op veldtocht door Europa geweest schijnen te zijn en ook nog eens een hele rits toffe platen op hun conto hebben staan. Die laten een tot op het bot uitgeklede variant op de aloude goodtime & feelgood rock ‘n’ roll horen, doorspekt met allerlei grappige vondsten, al dan niet tekstueel. ‘I love my two headed woman…when I drink my beer she drinks two.’ Dat werk. Lekker demented en psycho wel. Een beetje een kruising tussen Cramps, Jon Spencer, Chuck Berry, Gories en Reverend Beat-Man als je het mij vraagt. Als ik afgelopen vrijdag, na afloop van hun concert in dB’s hun 6^e LP ‘The Real Sound’ koop en thuis op de platenspeler slinger wordt mijn mening bevestigd: dit is een band die even ambachtelijk als ultra-aanstekelijk uit weet te pakken. Platen van hen kun je blind kopen, kwaliteit gegarandeerd.

Live is het is een mooi zootje om te zien, dit trio. Okay, de krullenbol op 2^e gitaar (geen bassist in deze band, net als de vroege Cramps houden ze het bij twee loom om elkaar heen schurende gitaren) verdenk ik ervan dat hij stiekem een normale baan heeft. Maar dan die drummer, die is verontrustend mager en lang, bijna net zo lang als zijn drumstokken. Hij knalt erop los met zijn uitschuifbare armpies terwijl van onderuit zijn kaalgeschoren waterhoofd een vervaarlijke grijns ons geen moment uit het oog verliest. De zanger/gitarist is al even broodmager, maar meer het albino-achtige type, een soort Herman Koch-met-aids. De versleten tattoos op zijn armen geven hem beslist een zweem van geloofwaardigheid. Heeft hij als kind op de grote vaart gezeten ofzo? Of gewoon opgegroeid in moeder’s bordeel misschien? Hij rockt er in ieder geval bij tijd en wijle flink op los en als hij tijdens een omkleedpartijtje op een kleedkamerinsluiper stuit draalt hij niet die gast met gepast geweld terug de zaal in te meppen.

In dB’s staan ze niet voor de eerste keer. Tot mijn verbazing blijken ze er een soort van fanbase te hebben opgebouwd. Het 25+ koppige publiek heeft deze avond bar weinig zin zich in het keurslijf van tafeltjesklapvee te laten persen, al spoedig gaat de vlam in de pan. Een gezellige boel wordt het, ja iedereen brult mee en gaat, dwars tegen alle coronaregels in, zelfs staan achter die tafeltjes, wow! Met bierflesjes op de tafel tikkend, met de band mee klappend, met de band mee ginnegappend betuigen zij hun instemming.

En ik? Wie ben ik eigenlijk? Behalve een ouwe zeikerd en een boerenchippendale? Zo helemaal vooraan gezeten zit je er met je neus bovenop, kun je bij wijze van spreken de vullingen in de kiezen der bandleden tellen. Maar tegelijkertijd gaat het geluid en de show als het ware over je heen, want een goeie showband richt zich op de achterste rijen. En een goeie showband is Powersolo, dat staat buiten kijf. Meteen wringt daar wat mij betreft de schoen een beetje. Showband of niet, de lange spoken word intro’s van de band zijn grappig bedoeld maar houden de boel nogal op. Ik bedoel: er zit een enorm verschil tussen lollig en geestig. Ik bedoel, ikzelf hou ook wel van goeie grappen en grollen op zijn tijd (drol in schoen, oud condoom in broodje beenham) maar op het podium is het een andere zaak vind ik. Dan werkt alleen onderkoeld leuk of onbedoeld leuk maar niet er-dik-bovenop-gelegd-leuk.

Denen en Nederlanders die in het Engels met elkaar communiceren. Geen centje pijn natuurlijk maar wees dan wijs en hou het kort en zakelijk. Want zoals wij allen weten: een mens kan buitenlands lullen wat ie wil maar de humor is dan altijd het eerste wat sneuvelt. Ofwel mijn punt is: had Powersolo gewoon gedaan waar ze goed in zijn en hadden ze gewoon flink doorgeragt en doorgerockt dan was ik nu hun grootste fan geworden. Maar nu… in het vervolg blijf ik toch liever thuis denk ik, sluit ik de ogen en leg glimlachend nog eens een plaat van ze op. Ik zei het toch, ouwe zeikerd ben ik!