Die Nerven lopen met blote voeten over scherven

Tijd om de blik weer eens oostwaarts te richten. We vergeten het namelijk weleens, maar de Duitse Muzikszene brengt al generatieslang de ene na de andere prachtband voort. Dat zagen we onlangs nog op Le Guess Who?, waar Faust en The Notwist op de vrijdag een gemütliche Duitse avond verzorgden. Wij hopen op een vaste traditie, want er zijn nog zat smullenwaardige bandjes daaro. Ook met jongelui! Neem bijvoorbeeld Die Nerven.

Die Nerven hebben met Out dus gewoon de beste Duitstalige plaat van 2015 gemaakt. Het drietal uit Stuttgart is al langer de lieveling van de betere Duitse muziekpers en dat is voorwaar niet ten onrechte. Out is na Fluidum en Fun de derde officiële langspeelplaat van de band. Wikipedia duidt het genre van Die Nerven als post-punk, noise-rock en indie-rock, maar dat lijkt me vooral een gevolg van luiheid en gebrek aan creativiteit. De muziek is namelijk veel complexer. Okee, een slepende de bas is prominent aanwezig (de Oor-recensent zou schrijven: onheilszwanger), de band wisselt binnen een nummer tragere onderdelen af met luidere stukken en het geheel klink niet bijzonder vrolijk, maar er is meer gaande om de band al te makkelijk in een lelijk genrehokje te duwen.

De frisse snuitjes van Die Nerven eerder dit jaar op Let’s Get Lost te Zwolle

Volgens bassist Julian Knoth is zijn band “ein Ventil für Wut und Düsternis”. Dat klinkt ongezellig, maar valt in de praktijk reuze mee. Er is onmiskenbaar een zekere mate van boosheid in de nummers. Opvallender vind ik echter de rust en ruimte. Doordat de plaat in een dag of zes is geschreven en opgenomen klinken de nummers op Out losjes en soms bijna geïmproviseerd. Eigenlijk zijn Die Nerven dus vooral een soort heavy jazztrio met groove en swing (Barfuss durch die Scherben kun je met een beetje fantasie zelfs een disconummer noemen). De nummers op Out doen mij sterk denken aan de muziek die Henry Rollins begin jaren negentig met zijn Rollins Band maakte. Inclusief de in literaire teksten verpakte woede over het eigen onvermogen en dat van de medemens. In het Duits klinkt dat dan veel beter natuurlijk.

Disco

Goed, dan moet ik nu nog even wat bijzonderheden noemen over individuele liedjes, zodat je echt gelooft dat ik de plaat beluisterd heb. Ik denk dat ik dat toch maar niet doe. Doe maar lekker gewoon zelf luisteren.