DIIV doet zijn best, 808 State een stuk minder
Terwijl Amsterdam afgelopen vrijdag zowat smolt van de hitte en alles wat naar buiten kon op het terras zat of met een bootje over de grachten dobberde, vond er ook het een en ander indoor plaats. Wij hadden het genoegen om daar zowel het beste als het slechtste van mee te pikken.
Terwijl het buiten dus 48 graden in de schaduw was en het zweet ons uit alle lichaamsopeningen gutste daar in Paradiso Noord, vond DIIV-zanger Zachary Cole Smith het wat frisjes. Hij hield in ieder geval het hele concert zijn juten kaftan aan en zijn Thinsulate mutsje over de oren getrokken. Dat krijg je als je zo cool bent dat zelfs hipster zingmeisje Sky Ferreira je als vriendje duldt. DIIV komt dan ook uit “New York City”. Dat weten we na vrijdag heel zeker, want Zachary herinnerde ons daar na elk nummer even aan. Ook aan dat zijn band DIIV heet, trouwens. Ik vroeg me af of het onzekerheid was, of gewoon het gevolg van drugsgebruik.
De laatste plaat van DIIV (Oshin) stamt uit 2012. De opvolger Is The Is Are komt pas dit najaar uit, maar de band is alvast begonnen met de promotie ervan. DIIV is na drie jaar stilte trouwens nog steeds retepopulair. Na Manchester de dag ervoor, was ook de Tolhuistuin tot de laatste stoel uitverkocht. De band speelde flink wat oud werk, dat erin ging als de spreekwoordelijke koek, maar de nadruk lag op stukken van de nieuwe plaat.
Op basis van wat wij aan nieuwe nummers hoorden, voorspellen wij een succesvol jaar voor de band. Waar de oudere nummers het moeten hebben van fijne postpunk- en krautdrones, hebben de nieuwe nummers veel weg van het zeurderige gedreutel dat The War On Drugs voortbrengt. Die band is desalniettemin de grote gemene deler van de moderne popmuziek: de lieveling van muziekliefhebbers van alle leeftijden en gezindten. Heel slim van DIIV om hun geluid die kant op te manoeuvreren. Daardoor kan het niet stuk met die nieuwe plaat.
Begrijp me trouwens niet verkeerd hè, het was een prima concertje, met een lekker ingespeelde band. Het geheel was alleen wat ongevaarlijk, hoe hard de jonge mensen voorin ook op en neer sprongen en pogingen tot krautsurfen deden.
Ik hou het voortaan bij de plaat
Later op de avond stonden wij in een lokaal met louter melancholische veertigers naar een band te kijken met muzikanten die alleen nog met leesbrillen op hun wonderorgels konden spelen. Op papier leek het zo mooi: het legendarische 808 STATE zou hun briljante langspeelplaat 90 integraal spelen. In de praktijk draaide het uit op niets minder dan een sof.
Ten eerste had een of andere briljante geest bedacht de band uit te nodigen op een dansavond met ouderwetse housemuziek. Met die muziek is op zichzelf natuurlijk niks mis, maar het trekt wel veel mensen op leeftijd. Jeugdige schwung is dan ver te zoeken. Ten tweede had iemand het nodig gevonden de band pas laat in het programma op te laten treden. Ik snap het best hoor: je houdt daarmee de mensen op je feestje en vergroot de baromzet. We moesten daardoor wel ruim anderhalf uur zielloze flutplaten aanhoren voordat de band het podium betrad. Slecht voor je humeur! Ten derde, en dan wil ik er verder ook niks meer over kwijt, slaagde de band erin hun eigen nummers zodanig geweld aan te doen dat er niets anders opzat dan na anderhalf nummer de uitgang te zoeken. Wij kozen er met overtuiging voor om het feestje nu eens niet op het hoogtepunt te verlaten, maar op het dieptepunt.
De kipburger van de firma Smullers, die gewoon in de automatiek van station Amsterdam Centraal verkrijgbaar is, maakte gelukkig veel goed. Een aanrader!
Comments
Related Posts
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
Pingback: Goede timing en slechte timing: Bdrmm en Wet Leg in Utrecht - DeKettingzaag