DMX was niks meer dan een geboren loser
Aan de plots afstandelijke blik van de voorleesjuffrouw van het Acht Uur Journaal kun je wel afzien dat ze totaal niet thuis is in het onderwerp. Want alweer is er een ‘bekende’ Amerikaanse rapper vroegtijdig aan zijn eind gekomen en je ziet haar denken: ik hoop maar dat ik zijn naam goed uitspreek. Over DMX gaat het dit keer, een naam die klinkt als een moderne Olympische fietssport maar dat niet is. Ze zegt erbij dat wij groot publiek hem wel zullen kennen van dit nummer, waarna er 10 seconden van het refrein van een mij totaal onbekend nummer opgestart wordt. Waarschijnlijk de wereld ingestuurd door deze of gene internationaal (lees Amerikaans) persbureau en slaafs overgenomen door de intens luie mensen van onze vaderlandse TV-journaals, zoals zij vrijwel alle internationale nieuwsclips slaafs in al hun eenzijdige belichting doorgeven. Op Teletekst, hele volksstammen schijnen daar nog steeds dagelijks naar te kijken, ook een berichtje over het heengaan van DMX, zo te zien ook slaafs overgenomen van Reuters ofzo. Persoonlijk kijk ik niks op van zijn verscheiden, het leven van DMX hing immers al dagenlang aan een zijden draadje, zo lieten de socials ons al uitvoering weten. Iets met substance abuse, herhaaldelijke opnames in rehabs, een cardiac arrest en in coma raken. Tja, zo gaan die dingen. En bovendien heb ik helemaal niks met DMX, van de goede man heb ik enkel een kleine 30 jaar terug eens een 12 inch gekocht en daar bleef het bij. Maar vanmorgen toen ik uitgesnurkt was, toen begon het toch een beetje te dagen en begon die ouwe 12 inch zowaar wat aan me te knagen. ‘Born Loser’ heette het nummer, zoveel weet ik nog wel. Flarden tekst kwamen weer een beetje bovendrijven en nog in mijn onderbroek besteeg ik vervolgens de zoldertrap om die plaat toch eens op te zoeken. En nu heb ik hem in mijn knuistjes en draai ik ‘m. Het is er eentje uit 1993 zie ik, het was zijn debuutplaat. Een Amerikaanse import, op Ruffhouse Records, vier versies van hetzelfde nummer, alle geproduceerd door Chad ‘Dr. Ceuss’ Elliott en gemixt door Joe ‘the Butcher’ Nicolo. Eén zinnetje wordt het hele nummer door als een mantra herhaald: ‘young man went out and made a name for himself.’ Opvallend is DMX’ bloemrijke doch fel-realistische tekst over een jongeman bij wie alles tegenzit in het leven. De hoofdpersoon gooit al zijn frustraties er op welbespraakte wijze uit, en zo zien wij popliefhebbers dat graag natuurlijk. Hij heeft geen hoge achting van zichzelf, sterker nog, hij vindt zichzelf een born loser en niks meer dan dat. Tjonge, zoveel introspectie en zelfkennis, zoveel niets ontziende zelfkritiek was uitzonderlijk in het van bravoure overlopende hiphopwereldje van destijds, realiseer ik me nu. En na drie keer draaien weet ik het zeker: DMX was een kind van zijn tijd, een moderne bard die verslag deed van alle dingen die hij om zich heen zag en voelde. Dat deed hij met veel klasse, flow, vaardigheid en inzicht, en daarom is DMX een poëet die het verdient om geëerd te worden. Dus bij deze jongen! Het petje gaat af en ik hoor mezelf ‘chapeau’ mompelen. Ofwel beste DMX, ik betreur het ten zeerste dat je in mijn bekrompen wereldje volledig uit beeld was geraakt. Deemoedig buig ik daarom het hoofd en vol eerbied typ ik dit stukkie, het douchen komt straks wel.
