Dolen door de duisterste dieptes met The Abigails

Is een mens een egoïstische snob als hij alles voor zichzelf wil houden? Ik denk het wel hoor, want neem nou THE ABIGAILS. Dat is nou typisch een band die ik koester en nooit van zijn leven met anderen zou wilen delen. Want The Abigails, dat is voor de verandering nou eens muziek die me raakt op een hoogstpersoonlijke manier. Tekstueel en muzikaal zo doorleefd als de pest deze band, elke noot is een voltreffer, elk woord is lik op stuk. Anderen moeten hier met hun tengels van afblijven! De grote naam hier? WARREN THOMAS is degene om wie alles draait. Warren is als een rondzwalkend fontein, overal waar hij komt zet hij een klep open en spuit hij werkelijk zijn verschroeiende poëzie eruit. Ik bedoel, als Warren begint te zingen…alsof je een beugelflesje bier opentrekt dat een autorit lang in de brandende zon heeft liggen rollen op de achterbank, begrijp je wel?

Eerst even netjes bij het begin beginnen: net als elke andere gezonde puber begint Warren Thomas als punkrockertje de wereld te ontdekken. Als decor daarbij geldt het snikhete zuiden van Californië ten tijde van de early nineties. Dan al stokouwe punkbands als The Misfits, The Descendents, Black Flag maken daar diepe indruk op hem en een logische vervolgstap is dat hij rebelleert en aan de harddrugs gaat. Het is aan die prachtige heroïneverslaving te danken (gepaard gaand aan een zwerverachtig bestaan en stukgelopen relaties) dat Warren thans van die wonderschone muziek maakt. Logisch toch? Geen twijfel daarover.

abigails burgerrrr
The Abigails, maart 2015, Burgerama Festival, Santa Ana

Niet onvermeld mag blijven dat zowel Warren Thomas als zijn Abigails-sidekick Kyle Mullarky maar liefst tien jaar lang speelden in een Doors-achtige undergroundband genaamd THE GRAND ELEGANCE. Als dat combo op de klippen loopt speelt Warren vervolgens een tijdje percussie bij zijn grote vrienden THE GROWLERS, alvorens hij de totale vrijheid pakt en voor zichzelf begint. Dat alles wil niet zeggen dat hij het makkelijk heeft:

I’m cornered by confusion
With you I found some hope
I called the dealer
But the dealer said
Depression is just a rope
It’ll hang you when you’re heavy
Don’t care much about your friends
Seems I’m my own worst enemy
My lover left me for dead
(uit ‘Without your love’)

Burger Records heet het label dat zich ontfermt over The Abigails. Twee LP’s zijn er uit nu. LP 1 heet ‘Songs of Love and Despair’ (titel waarschijnlijk geïnspireerd op Leonard Cohen’s “Songs of Love and Hate”), heeft een groot pikzwart gat als hoesafbeelding (hoe dieper je erin tuurt, hoe meer je….) en is uiterst spaarzaam geïnstrumenteerd, met bijna enkel semi-akoestische gitaren die een sobere basis leggen voor Warren’s gritty vokalen. Helaas voor jou is deze plaat niet meer verkrijgbaar, het telt een oplage van slechts 300 exemplaren. Tot mijn niet geringe vreugde vond ik er laatst eentje op E-bay, exemplaar nummero 121 om precies te zijn. Afijn, LP 2 (‘Tundra’) is iets rijker gestoffeerd met o.a. onopvallende partijtjes orgel, piano en pedal steel erin geborduurd, maar is precies even goed en kent diezelfde zware shag-vocalen. Sinds vandaag is er ook een Europese versie van ‘Tundra’ uit, en wel via het Italiaanse Annibale Records.

Ik zeg: beide platen zijn uitzonderlijk sterk, staan ramvol onheil, gevangenisblues en liefdesverdriet, alles gedrenkt in alcohol en alles lekker loom gespeeld met een unieke ‘wasted elegance.’ Overigens, er staan ook een paar interessante covers op zoals ‘For You’ van Roky Erickson, ‘Nobody but you’ van Lou Reed en John Cale (van ‘Songs for Drella,’ hun ode aan Andy Warhoofd) en ‘It’s Nothing to me’ dat geschreven werd door Leon Payne en al eerder opgenomen werd door een tiental artiesten zoals Jim Reeves en Harlan Howard.

abigailsm

Als vergelijkingsmateriaal bij al dit moois mogen we voor de verandering nu eens met grote namen smijten aangezien de band dat zelf ook doet. Dus nu eens geen obscure shit om je exclusieve smaak mee te showen, maar gewoon ordinair en groots namedroppen nu: The Cramps, Johnny Cash, Gun Club, Velvet Underground, Nick Cave, The Pogues, Tom Waits, 13th Floor Elevators…. De grote jongens uit de popmuziek dus, alleen vandaag mogen we ze allemaal onbeschaamd noemen.

Ook nog eens onweerstaanbaar sexy; de bierbuik als teken van opperste intelligentie

Okay, ik heb goed en slecht nieuws voor je, wat wil je als eerste horen?, vroeg de SS-er verdacht vriendelijk.
Het goede nieuws eerst? The Abigails zijn gisteren van start gegaan met hun Europese tournee, hoera!

Het slechte nieuws? Dat daar niet één Nederlands optreden bij zit, verdammt nochmal! Heel opmerkelijk, temeer daar de tour georganiseerd wordt door het vanuit Nederland opererende boekingsbureautje Zuma Bookings en temeer daar ze wél twee keer in bloody Belgium spelen. Naar de reden ervan kunnen wij slechts gissen. Uiteraard heeft ondergetekende een verontwaardigd e-mailtje naar Zuma gestuurd waarin op hoge toon een verklaring geëist wordt. Dan is het even slikken als de reactie slechts één enkele regel blijkt te omvatten, het luidt als volgt: ‘Unfortunately we couldn’t match with any availabilities of dutch places, and belgians were more reactive and interested on them’. Ahum, juist ja. Zitten die programmeurs hier verdomme dan te slapen ofzo?

Maar als men denkt dat men zo van me af is dan heeft men zich lelijk vergist. Meer daarover binnenkort in uw lijfblad, dus hou dit medium in de gaten. Een hint alvast: als de berg niet naar Mo komt dan komt Mo wel naar de berg. Hell yeah!

abigails dd