Doorbraak op leeftijd
Bill Fay alias Charlos Manson
Doorbreken op latere leeftijd, wie droomt daar niet van?
Nergens leek die droom zo onwerkelijk als in de popmuziek. Daar wordt men, naar het woord van de heer Townsend, geacht te sterven voor dat men oud is. Maar ziet, met het verstrijken van de jaren en het grijzer worden van de haren van de cohorten 1946, 1947 en 1948, begint zich voorzichtig een kentering af te tekenen. De ouder wordende debutant mag, kan, ja zelfs moet een beetje. Het liefst zien we de doorbraak van het type grootstedelijke bohémien die na enkele decennia buiten-slaap-ervaring over een doorleefd uiterlijk en dito stem beschikt.
We denken hierbij natuurlijk aan fenomenen als bluesclochard Seasick Steve en soul-hobo Charles Bradley. Artiesten met een authentiek verhaal is wat we willen, geen 19-jarige zoontjes van Hollywood-acteurs die liedjes opnemen in de door papa geschonken studio en gescheurde Prada-broeken van 500 euro dragen.
Ook leuk zijn de artiesten die na jaren van vergetelheid plots weer opduiken als een soort Rip van Winkles. Daarover zijn dan weer leuke roddels te verzinnen over langdurige verblijf in sekte, psychiatrische inrichting, drugspand, vreemdelingenlegioen of tropisch oerwoud.
Tot deze categorie behoort bijvoorbeeld het fenomeen Bill Fay. Eind jaren zestig verschenen van deze enigszins op Raspoetin en Charles Manson gelijkende Londenaar twee heel aardige platen met mooie luisterliedjes. Mijn aanrader: Screams in the Ears waarin hij schrijft hoe hij hoort hoe zijn vrouw in zijn slaapkamer wordt genomen door een paar vrienden. Helaas was de consument en daardoor de platenmaatschappij niet erg onder de indruk en Bill Fay zat zonder platencontract. Bill rolde vervolgens meer dan dertig jaar lang van het ene lullige baantje naar het andere en bleef ondertussen thuis stiekem liedjes maken. Hoeveel Bill Fays zouden er wel niet zijn op deze wereld? Bill had het geluk dat een jonge producer de twee platen van Bill in de platenkast van zijn vader vond. Ook bleek ene Jeff Tweedy op de hoogte te zijn van zijn bestaan.
En zo heeft het dus kunnen gebeuren dat Bill Fay in 2012 de plaat Life is People heeft uitgebracht. Een plaat die volkomen terecht in verschillende einde jaarslijstjes is terecht gekomen. Mensen, Life is People is een hartverscheurend meesterwerk vol oprechte sentimentaliteit en authentieke Weltschmerz.
Ondertussen ben ik op Hoog Catherijne op zoek naar oude, doorleefde figuren die een verhaal te vertellen hebben. Want oud en doorleefd is ontzettend 2013!
Comments
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
2 Responses to Doorbraak op leeftijd