Drie odes aan Otis die dood is
Ik weet het, de dood is geen wedstrijdje. Toch durf ik wel te stellen dat de impact van Otis Redding’s verscheiden niet kon tippen aan die van Elvis’ heengaan. Toen de King in ‘77 overleed telde men het jaar erop al honderden (!) op plaat uitgbrachte tributes aan hem. Daarbij vergeleken verbleken de slechts enkele Otis-odes. Zou je zeggen…
(Zijpaadje 1: slechts eentje van al die Elvis-odes werd een internationale hit, namelijk ‘I Remember Elvis Presley’ van Danny Mirror, aka onze landgenoot Eddy Ouwens. Verschil met al die andere odes is dat Eddy uitblonk in Hollands koopmanschap en op dezelfde avond als Elvis’ sterven de studio in dook…Hij was er gewoon veel sneller bij dan de rest).
Otis stierf/verdonk 10 jaar eerder, op een gure decemberzondagmiddag op 10 december 1967. Zijn privé-vliegtuigje stortte neer in Lake Monona, op weg naar een optreden in Madison, Wisconsin. Over precies twee weken is dat precies 47 jaar geleden dus.
Otis’ ontzielde lichaam uit het water gehesen
(Zijpaadje 2: Madison, Wisconsin is hier op de Zaag al eerder ter sprake geweest. Het is niet alleen de plek waar hippe USA-band The Hussy vandaan komt, noch was het alleen de plek waar Butch Vig zijn befaamde Smart Studio had (Nirvana’s Polly is daar opgenomen), maar het is dus ook slechts drie minuten vliegen verwijderd van de plaats waar de elementen zich voor Otis’ ogen in rap tempo verwisselden: dus van hemel naar water en vice versa).
Otis nog steeds vastgegespt aan zijn stoel. Het zelfde leren jasje hangt nu in het Rock ‘n’ Roll Hall of Fame and Museum, Cleveland
In het vliegtuigje was plaats voor acht personen. De piloot, Otis, zijn manager en vijf leden van zijn begeleidingsband The Bar Kays. De begeleidingsband telde zes leden dus voor één van hen was er geen plaats. Er werd geloot en bassist James Alexander bleek de sigaar, hij moest maar met een commerciële vlucht in Madison zien te komen. Achteraf gezien een flink mazzeltje voor hem dus..
(Zijpaadje 3: oh The Bar Kays! Hun singles op Stax (zonder Otis dus) klinken ook nog steeds fantastisch en swingen de pan uit. Luistert eens!)
Vanwege een rotcombinatie van een haperende accu en kloterige weersomstandigheden (mist, storm) stortte het vliegtuigje neer. Enkele inzittenden werden eruit geslingerd en trachtten zwemmend de oever te bereiken. De trompettist van het gezelschap, Ben Cauley, kon als enige niet zwemmen. Hij klampte zich vast aan een stoelkussen. Aanvankelijk hoorde hij nog hulpkreten om zich heen… totdat hij niets meer hoorde. Hij bleek de enige overlevende.
De allerlaatste bewegende beelden van Otis en de Bar Kays, de dag ervoor in Cleveland
(Zijpaadje 4: met Otis bedoelen we dus Otis Redding, en niet het zoontje van Sir Leo Blokhuis. Je kinderen vernoemen naar beroemde popsterren, ik weet het niet hoor…. Zo ken ik een stelletje dat hun zoontje ‘Iggy’ heeft genoemd, een leuk ventje. Maar op school kennen zijn klasgenootjes alleen Iggy Azalea, een hedendaags Australisch hitparade-zangeresje. Nu moet dat jochie steeds uitleggen waarom hij een meisjesnaam heeft…echt waar!)
De dood van Otis hakte er goed in. Drie dagen voor zijn dood nog had hij ‘(Sittin’ on) the Dock of the Bay’ opgenomen, en dat zou na zijn overlijden uitgroeien tot een hit van Danny Mirror-achtige proporties. Bevriende Stax-artiesten trachtten hun verdriet in muziek uit te drukken en brachten odes uit. Hier komen er drie:
Ode 1: Arthur Conley met ‘Otis Sleep On.’ Dit is meer een wiegeliedje van een gelovige die zich lijkt neer te leggen bij de onoverkomelijkheid van de dood, en zich troost bij de gedachte aan een leven ná de dood. Arthur Conley beschouwde Otis als zijn grote leermeester, men zegt wel dat hij er nooit meer helemaal bovenop gekomen is.
(Zijpaadje 5) Arthur Conley woonde tot zijn dood in Ruurlo, en zoals bekend was hij niet de enige grote uit de popmuziek die zich in de Achterhoek vestigde want ook Angus Young is BA’er. Al eerder (rond 1980, als homo zocht hij rust en anonimiteit) vertoefde Arthur in De Bijlmer alwaar hij optrad onder de naam Lee Roberts & The Sweaters, met een NL-begeleidingsband. Uit die periode stamt een zeldzame live-plaat Soulin,’ opgenomen live in de Ganzenhoef voor een uitzinnig, voornamelijk Surinaams publiek, wow!)
Ode 2: ‘Big Bird’ van Eddie Floyd. Eddie hoorde de onheilstijding toen hij in Engeland zat. Op Heathrow restte hem niets anders dan ongeduldig te wachten op het vliegtuig dat hem naar de begrafenis van Otis zou brengen. Zijn hartstochtelijke wens om zsm terug te keren naar zijn grote vriend mondde aldus uit in een lied vol groots verlangen. Het zou later uitgroeien tot een heuse Northern Soul-classic. Ook ooit gecoverd door The Jam.
Ode 3: De bekendste. William Bell met ‘A Tribute to a King.’ Aanvankelijk had William Bell de opname van dit nummer als privé-geschenk aan de weduwe Redding bedacht. Zij vond het echter dusdanig mooi dat ze er bij Stax op aandrong het uit te brengen. Stax twijfelde, wilde er liever geen geld aan verdienen en bracht het uiteindelijk uit als B-kantje. De radio-dj’s pikten het toch op en…. een grote hit. Traantje wegpinken mag hoor.
(Zijpaadje 6) Het beoogde voorprogramma van Otis & The Bar Kays in Madison heette ‘The Grim Reapers. ’ Dit was het bandje van Rick Nielsen, later van Cheap Trick. What’s in a name…)
