DRINKS is de beste band ter wereld
Eerst even wat films. Geoormerkt met het LGW-polsbandje heb je gratis toegang tot een viertal filmvoorstellingen in het LHC. Twee ervan zijn op vrijdagmiddag te zien, het zijn de keuzefilms van twee van de vier curatoren, te weten WILCO en SAVAGES die hun favo rolprenten met ons delen. Nou moet je weten, vorig jaar draaiden er ook films tijdens het festival, alleen toen kwam er geen hond op af. Nu zijn er namen van curerende bands op geplakt (+ meer publiciteit eromheen) en zie: zaaltje is 4 meteen propvol.
Op last van Wilco zien we het half uur durend speelfilmpje ‘Prestige Ingredients’ dat gaat over een onnozele Amerikaanse sproetenkop die in Parijs ingevoerd raakt in l’amour en in de kunst van het koken. Europa bezien door de roze bril van Amerikanen, oftewel another example of the Disneyfication of Europe, als je het mij vraagt. Savages houdt het bij een 1,5 durende rockumentary over een totaal vergeten 60s/70s tokkelgitaartype “Voice of the Eagle, the enigma of Robbie Basho.’ Tientallen bejaarde talking heads schieten voorbij, waaronder ook Pete Townsend die op het eind zegt te hopen dat we nu allemaal naar Robbie Basho gaan luisteren. Laten we het erop houden: curatorschappen verzekeren weliswaar volle filmzalen maar garanderen nog niet automatisch ook goeie films.
In de Janskerk speelt MARIO BATKOVIC, we zijn vroeg vandaag zodat we lekker onderuit gezakt helemaal vooraan kunnen zitten. Ondanks het feit dat Mario zich beperkt tot het spelen ener accordeon hangt het hele godshuis een uur lang aan zijn lippen. Het is ongelooflijk wat een rijkdom aan klanken hij uit zijn instrumenten weet te toveren: van vervaarlijk gebrom tot drone-achtige ondertonen tot jubelend hanengeschrei. Tussen de klanken door gebruikt hij zijn instrument ook nog als percussie-ding, met soms veel fysieke inzet mept, bonkt, tikt en streelt hij erop los. Yep, de accordeon, bij uitstek geschikt als klankkast voor de ziel. Bizar eigenlijk dat dit instrument in de popmuziek van vandaagdedag vrijwel geheel uitgebannen is. Na afloop nog even een mini-praatje met hem gehouden: een uiterst vriendelijke en voorkomende jongeman, oorspronkelijk komt hij uit Banja Luka, Bosnië maar woont nu in Zwitserland. Later lees ik nog dat hij een bandjesverleden heeft en dat het NL-bandje The Nits (!) hem inspireerde om te doen wat hij nu doet.
In Ekko spelen NAP EYES uit Novia Scotia, Canada. Was Le Guess Who niet ooit begonnen om Canadese muziek onder de aandacht te brengen? Nou dan. Nap Eyes zijn het 10.000e veelbelovende gitaarbandje, waarom krijgen we verdomme toch nooit genoeg daarvan? Het zijn ook nog eens poeslieve, bijna naïef overkomende jongetjes met alleraardigste liedjes. We zien dat de drummer zijn linkerhand in het verband heeft en alleen rechtshandig speelt. Iedere andere band zou in zo’n geval de tour cancellen, een nooddrummer laten aanrukken of het feit op zijn minst misbruiken om er de aandacht mee te trekken, dan wel sympathie mee te winnen. Zo niet Nap Eyes: na een half uurtje vraagt iemand uit het publiek wat er toch met de drummer aan de hand is. ‘He hurt himself texting,’ klinkt het laconiek. Na afloop nog even een praatje gemaakt met de zangert. Dat zijn stem zo lijkt op die van Peter Perrett, en of hij The Only Ones kent? ‘Yeah yeah, that’s one of my all time favourites, maaaan’ Okay, weten we dat ook weer.
Een ongemakkelijk Tropenmuseumgevoel maakt zich van me meester als we hoog bovenin Tivoli het zaaltje de Hertz binnentreden. Overal stoelen rondom, alsof Professor Tulp hier zo meteen zijn anatomische les gaat uitvoeren. Moet in deze omgeving het Afrikaanse plattelandsmeidenbandje LES FILLES DE ILLIGHADAD gaan spelen? Ja, het is zo. In traditioneel gewaad schreiden ze binnen, trekken hun sandalen uit en gehurkt brengen ze hun variant van de douareg-woestijn-blues ten beste. Uit Niger komen ze, wat een fantastisch mooie vrouwen zijn het, met een enorme gratie en met van die trotse, nobele gelaatstrekken. Maar hey, dit zijn de Miss Africa-veriezingen niet, we komen voor de muziek ja? Tja, en daar is niks mis mee. Maar waarom wordt deze niet gewoon ACU, dB’s of Ekko gegund? Op deze manier komt de integratie van muzieksoorten nooit van de grond.
Snif… een laatste bananenbiertje dan maar, want RASA gaat sluiten
In RASA blijkt IDRIS ACKAMOOR & THE PYRAMIDS vooral uit te nodigen tot een welverdiend dutje tussendoor, meer kunnen we niet maken van deze vlees-noch-vis minestrone, vol reggaeslierten, faraomaskers, jazzy balletjes en nog meer ongein en onbestemde muziekbrokjes.
Ondertussen krijgen we doorgeappt dat Savages de boel platwalsen in Ronda…
Absoluut hoogtepunt van de avond is DRINKS in De Helling. Drinks blijkt dit keer een vijfmansband te betreffen, en hey, wie zien we daar achter het drumstel? Dat lijkt verdorie Ryan Sweeney wel, de retestrakke Nashville-rocker die we nog kennen van garagegezelschap Cheap Time, yeah! Maar zoals hier al eerder gemeld betreft Drinks vooral de waanzinnig productieve samenwerking tussen Wales-vrouwe Cate le Bon en het immer goed gekleed gaande Los Angeles-slangenmens Tim Presley. Ook in De Helling blijkt: dit is van A tot Z inventieve en spannende popmuziek. Dit is zoals popmuziek ooit bedoeld is: opwindend en ontregelend, vervreemdend maar toch vertrouwd. Het soort muziek waarvan je altijd al hoopte dat het bestond maar waarvan je nooit kon vermoeden hoe het klonk. Gratis waarschuwing: vanavond treedt CATE LE BON nogmaals op, in de Pandora. MIS HET NIET!!
Haha, de ouders van Tim mogen ook meedoen
Om een uur of 04.00 nog terechtgekomen bij een staartje van GROUP A, twee wilde Japanse techno-chicks met hanenkammen. Helaas was het na vijf minuten alweer voorbij..
PS, deze ouwe poster uit 1975 hangt in RASA aan de muur geplakt. Toegang Hfl. 4,50….
En wat gebeurde er dan in TivoliVredenburg? Daar was het in tegenstelling tot dag 1 erg goed toeven. Savages hebben een mooi programma samengesteld, met veel ruimte voor electronische muziek en voor vrouwelijke artiesten. Dat is dapper, omdat het publiek van LGW toch vooral van de rockmuziek houdt of van Afrikaanse keelzangers. Het was gisteravond dus wat rustiger dan anders in ons muziekpaleis.
Voordat de electronica begon hadden we eerst nog BO NINGEN. Omdat de band de naam vaak noemde weten we dat dat rijmt op Groningen. De heren spelen een soort heavy versie van krautrock in een redelijke traditionele bandbezetting van drum, bas en twee gitaren. Niet veel nieuws onder de zon zou je zeggen. En Dat klopt.Maar de band koketteert nogal met hun Japanse afkomst, waardoor het allemaal wat exotischer lijkt dan het is. En dat terwijl de bandleden gewoon in Londen wonen. Dat is geen kritiek hoor, want het is allemaal prima te pruimen. Sterker nog: de heren zorgen op de vroege avond met wat intense drones al voor flink wat opwinding onder het publiek.
Exotisch
De Ierse HANNAH PEEL vermaakte haar publiek in Cloud 9 in cocktailjurk met een soort electronische indiepop. Miss Peel is nogal een muzikale duizendpoot. Ze componeert dansvoorstellingen, maakt muziekdoosjes en werkt met jan en alleman samen. Onder andere met John Foxx & The Maths, net als Tara Busch van I SPEAK MACHINE en WRANGLER, die we later op de avond nog te zien kregen. Maar hoe was het? Het was mooi. De breekbare liedjes van Hannah kwamen goed tot hun recht in die mooie houten zaal daar op die zolder, waar het publiek steeds heel beleefd en muisstil is.
JESSEY LANZA uit Canada maakt muziek met Jermey Greenspan van Junior Boys. In maart speelden ze nog samen in Paradiso noord. Net als toen is Jessey nu ook nogal timide op het podium. Ze praat nauwelijks met ons (er kon aan het einde nog net een bedankje vanaf) en laat haar muziek graag voor zichtzelf spreken. Daarbij overwint ze haar publiek langzaam. Ze begint haar set met een cover van Marilyn Martin’s 80s hit Move Closer. Dat nummer stamt uit 1986, hetzelfde jaar als waaruit het merendeel van Jessey’s vintage gear stamt. Mevrouw Lanza bouwde haar set daarna langzaam op naar een fijne climax, waarbij de bassen steeds vetter worden en de beats harder. Uiteindelijk kwamen alle benen in beweging en gaf ook de twijfelaar zich over aan Jessey. Terecht.
Jessey met haar wonderorgel
I SPEAK MACHINE is een van de verrassingen van de avond. Het concept van deze “band” is biljant in zijn eenvoud. Tara Busch staat met haar Minimoog op het podium en speelt een zingt een soundtrack bij films van regisseur Maf Lewis die wij achter haar zien. Het werkt wonderwel, de beelden, de dreunende Moog en Tara’s stem verweven zich tot iets dat groter is dan de som der delen. De live gezonden en gespeelde aftiteling van Zombie 1985 zorgde voor een collectieve kippenvelbeleving.
WRANGLER bleek de sof van de avond. Deze band bleek juist weer minder dan de som der delen. Op papier ziet het er goed uit. Een lid van Cabaret Voltaire, Drenge van John Foxx & The Maths en nog iemand maken electronische muziek die op de plaat best aardig klinkt. Live is het ronduit saai en mist het iedere swing. Gelukkig wachtte DRINKS op ons in De Helling.
Wrangler: accountants met een hobby
(Bepaalde teksten en foto’s door Bram)
Comments
Related Posts
Cate le Bon is toppie, en toch kan ze beter →
LGW dag 4: Kat redt The Ex, Tropical Fuck Storm bekroont de zondag →
Optreden in Bitterzoet bewijst: Tim Presley is een anti-hapklare brokkenpiloot →
