Duds punkfunken er op los in Worm

Ja, we hadden het goed gelezen, Duds zou gisteren optreden in ‘avantgardistic state’ Worm. Je had ons moeten zien, eendrachtig en met gezwinde spoed namen we plaats in onze flitsende Kettingzaag-bolide en zetten koers naar good old Rotjeknor. Duds is slechts één van die vele nieuwe, ontzettend eigenwijze Britse bands, die in scherp contrast met de Britpop-generatie helemaal niks van gepolijste muziek of van uiterlijk vertoon moet hebben. Geen piekfijn geklede en gekapte mietjes, maar jongens van stavast. Voor hen geen dure showgitaren of uitgekiende lichtshows, ze drinken het liefst gewoon supermarktbier uit blik in plaats van biologisch verantwoord bronwater uit een handig kruikje met lamswollen binnenvoering. We hebben het over bands als Idles, Fat White Family, Warmduscher, Shame, Moonlandingz… Het lijkt verdomme wel alsof de duivel dit soort bands schijt tegenwoordig. Even een schietgebedje: och Lieve Heer, laat ze allemaal zo snel mogelijk in Holland optreden alstublieft! Voor zover dat nog niet gebeurd is dan hè?

Al eerder zagen we Duds al aan het werk maar dat was toen behelpen geblazen. Afgelopen november was dat, ze speelden in het veels te kleine Utrechtse koffietentje The Village tijdens Le Guess Who. Door een wrede speling van het lot mochten we niet naar binnen daaro en stonden we buiten voor het raam ons best te doen om een glimp van de Mancunians op te vangen. En dat terwijl binnen een stelletje wolgemutste koffieleuthipsters een beetje meewarig lacherig stond te doen over die maffe Duds. Of leek dat maar zo?

Duds in The Village terwijl een paar raamgluurders er het beste van proberen te maken

Evenwel, met de neus zo tegen het raam gedrukt begon een soort van hoera-stemming post te vatten. We hadden het idee een originele, springerige variant van new wave te horen, waarbij associaties met bands als DEVO, The Popgroup, A Certain Ratio, Radio4, Rondo’s en Gang of Four om voorrang streden. Het kersverse debuutalbum dat we na afloop bij de jongens zelf kochten bevestigde die indruk alleen maar. Het concept van constructie door deconstructie; kapotte muziek dat met wiskundige precisie opnieuw in elkaar geknutseld wordt, met soms bizarre resultaten als muzikaal gevolg. Een curieuze bijkomstigheid was ook dat Duds de eerste Britse band is die voor het Cali-label Castle Face getekend had, je weet wel, het speeltje van Thee Oh Sees-opperhoofd John Dwyer.

Maar in Worm zien we nu toch een andere band. Ongetwijfeld zijn ze na al het toeren inmiddels beter op elkaar ingespeeld geraakt en hebben ze wat scherper in het vizier wat ze willen uitdragen. De noisy gekte is gebleven maar het is nu meer opgewekte koebel-funk dat de klok slaat. Onder deze meer ‘normale’ zaalomstandigheden weten de zeven man op het podium (2 x gitaar, 1 x gitaar/zang, 2 x drum, 2 x trompet/percussie) er een aanstekelijke happening van te maken. Met name bassist en drummers blijken puike en gedreven muzikanten die voor een vette groove zorgdragen. Zodoende klinken Duds in Worm meer richting James Chance, Bush Tetras en (ja toch wel hoor) The Popgroup. Of anders gesteld: alsof James Brown het met Captain Beefheart op een akkoordje heeft gegooid. De nummers knallen er in rap tempo uit, je kan wel zeggen, een ouderwetse punkfunk party!

Zwakke schakel in dit geheel is de zanger/gitarist die nogal onverschillig en afstandelijk overkomt en wiens roepzang op een gegeven moment gaan irriteren. De bandcoach in mij zegt: als ze daar nog wat aan sleutelen en bijvoorbeeld de vocalen overlaten aan een lijpe, soulvolle negerin met presence (een achtmansband, waarom niet?) , dan kan Duds zomaar uitgroeien tot een festivalhit van jewelste. Want tja, zelfs Thee Oh Sees en Ty Segall zijn tegenwoordig voornamelijk op zomerse grasweiden aan het werk te zien, dus waarom Duds dan ook niet, hm?