Eagulls verbouwen kraakpand in Salford

Het was zweten gisteravond tijdens de triple bill in de Islington Mill te Salford. Niet alleen het opzwepende programma deed het zweet losgutsen, ook het ontbreken van een vestiaire droeg bij aan overmatige lichaamsbevochtiging.

Het eerst angszweet brak ons uit toen supergroep MACHIINE het tien centimeter hoge podium in het riool onder een kraakpand betrad. In de band herkenden wij niet alleen leden van PINS en The Undergound Youth, maar ook van Crocodiles. Allemaal uit Manchester. Het zevental paste niet op het podium, waardoor de heren zangers (inderdaad: twee zangers!) gewoon maar in de zaal voor het podium hun dingetje deden. Het geheel beviel ons vanaf de eerste noot. Wonderbaarlijk dat drie halve bands samen toch redelijk consistent materiaal kunnen leveren. Muzikaal en kwa uitvoering leek het een beetje de vroege Fall. De meningen lopen daarover overigens uiteen. En misschien heeft mijn brein het er gewoon bij verzonnen omdat de hele entourage sterk deed denken aan Manchester in 1980. Het was in ieder geval lekkere slordige rock en roll die met de nodige swagger aan de man werd gebracht. Wij houden ervan.

Machiine: wazige shit

Met de jas onder de arm wachtten wij vervolgens of FEAR OF MEN de overdonderende opening van Machiine nog kon overtreffen. Dat bleek een onmogelijke opgave. Na de leren jekkies en dito broeken van Machiine sloeg de witte trouwjurk van zangeres Jessica Weiss in combinatie met de vormeloze t-shirts van de mannelijke bandleden als een lul op een drumstel. Muzikaal gold hetzelfde. Fear Of Men kan ongetwijfeld een potje breken op een indiemuziekfestival, gesandwicht tussen de sturm, drang en angst van de andere twee band was het voor deze bloemenkinderen op voorhand een mission impossible om het publiek te plezieren. Al na twee nummers riep een deel van het publiek dat de band beter maar beter gewoon naar huis kon gaan. Hoewel wij doorgaans op de hand van de underdog zijn, gaven wij deze lomperiken stiekem een beetje gelijk. Fear Of Men is misschien best leuk, maar vooral op een andere moment, op een andere plaats.

Nice day for a white wedding

Tenslotte was het de beurt aan EAGULLS (die tot hun chagrijn door de lokale beschonken fans plagerig toegezongen werden met “Seagulls” – ja, ook in Salford ligt de humor op straat). Daar ging van akiet de turbo aan. De band startte maar doodleuk met hun nieuwe supersterke single Lemontrees. Daarna volgde een mengeling van klassiekers van de vorige plaat en nieuw werk van de binnenkort te verschijnen volgende. Geholpen door ongeveer 52 effectpedalen (zelfs de zanger had er een voor zijn microfoon!) trok de band een tornado van geluid op, waar alle bezoekers en de hele inboedel van de Islington Mill in meegezogen werden. Het resultaat: meisjes die in katzwijm vielen, zweet, kapotte wijnglazen, televisietoestellen die door de zaal vlogen, bloed, vieze handen, gebroken tanden en meer zweet. Uiteindelijk prezen wij ons gelukkig dat we het strijdtoneel kletsnat, maar redelijk ongeschonden konden verlaten.

Buiten wachtte ons de ontnuchtende frisse lucht van nachtelijk Manchester en de geur van nieuwe avontuur. Daarover later meer…