Een bastaardkind om van te houden
Ook een Snoeischaar heeft recht op zijn privé-fantasietjes vind ik, en halverwege de jaren ’90 gold dat in verhevigde mate. Toen namelijk waren de twee meest relevante en vernieuwende muziekstromingen van dat moment in hun volwassenheidsfase aanbeland, en in mijn verbeelding voorzag ik dat een koppeling tussen die twee redding moest brengen.
Dat de achterbuurten van New York ons hiphop hadden geschonken, dat was niks nieuws. Maar jaren later zou er eindelijk een gaaf Brits antwoord volgen. Uit de buitenwijken van Londen kwam als een kever uit een beverreet de ‘jungle’ gekropen, al snel omgedoopt tot ‘drum & bass.’ En wat zou er nou mooier zijn dan een symbiose tussen die twee. Dus een mix van hiphop en d&b, zou dat niet geweldig zijn? Een situatie waarbij de Bronx en Brixton elkaar in de armen zouden vallen, hmm….
Een dergelijk huwelijk had het wat voorspelbaar geworden hiphop-genre van spetterende nieuwe impulsen kunnen voorzien. Anderzijds had het de d&b van zijn belangrijkste makke kunnen bevrijden: het gemis aan songs, het gemis aan goeie liedjes met een kop en een start.
Maar helaas, behalve wat geflirt zou het er niet van komen. Ik zeg: wat een pech. Die twee genres hadden elkaar juist uit het dreigende dal kunnen slepen.
KRS ONE / Knowledge Reigns Supreme Over Nearly Everyone, hier live in action in Nighttown, ergens begin jaren 2000 (pic Adolph Corbijn)
Tja, op papier mocht die wensdroom er dan fantastisch uitzien, de werkelijkheid bleek iets weerbarstiger. Kwestie van onoverbrugbare culturele verschillen waarschijnlijk. Van teveel onbegrip en ook van enige kortzichtigheid wellicht. Of tja… misschien is dit ook gewoon teveel het theoretische gelul van een blanke Europeaan die er de ballen van begrepen heeft, dat kan ook.
Wel werden er dus talloze jungle-remixen van hiphop-songs (andersom niet) op de wereld losgelaten. Vrij logisch ook, want in de hiphop wemelt het natuurlijk van aanstekelijke rijms en brokstukken ervan werden als gesamplede soundbites volop en effectief ingezet op menig neckbreaking d&b-track. Maar tot een gave en strakke US-UK-interactie kwam het nooit, helaas
Toch is er altijd weer die ene, geweldige uitzondering. In de zomer van 1997 clashten KRS ONE en GOLDIE op een geweldige manier met elkaar. Twee grootheden uit twee verschillende werelden op een gezamenlijke 12 inch. En het eindresultaat lag daar kakelvers in haar wiegje te schreeuwen: een spartelend, wild hip hop-kind, welbespraakt en om zich heen trappend met welgemikte, digitale drum & bass-kicks. En ze noemden het bastaardkindje…“Digital’
Maar het blijft eeuwig zonde dat dat arme kind geen broertjes of zusjes gegund werd. Snif….
Mij is niet bekend of Goldie en KRS One elkaar ooit daadwerkelijk ontmoet hebben. Waarschijnlijk niet, er zijn tenminste geen bewijzen van. Waarschijnlijker was Digital gewoon een eenmalig studio-product. Vermoedelijk tot stand gekomen door elkaar (heel old skool) tape-jes heen en weer te sturen. Dat het zo goed uitpakte had misschien ook te maken met het ludduvudduh dat Goldie net op dat moment aan het wegketsen was, want vlak voor de opnames van Digital liep zijn verhouding met mevrouw Bjørk op de kløppen.
Tenslotte is er nog iets merkwaardigs aan de hand met de zonen van de heren & het getal 23. In 2010 namelijk werd Goldie’s 23-jarige zoon Jamie tot levenslang veroordeeld wegens moord, hij had iemand van een vijandelijke bende doodgestoken. En de 23-jarige Randy, zoon van KRS One werd in 2007 dood gevonden in zijn appartement: door het hoofd geschoten, het bleek zelfmoord.
De tragiek mensen…. Zo zie je maar weer: het leven is een stok kaneel, ieder zuigt eraan en krijgt zijn deel.
