Een dagtripje naar het Eindhoven Psych Lab
Buiten is het een graadje of 37. Terwijl het klootjesvolk zijn tijd aan het verdoen is op de talrijke terrassen die ons vaderland rijk is, zijn wij stipt om 16.07 uur paraat als in De Effenaar de eerste bands van het Eindhoven Psych Lab off-kicken. Het festival duurt het hele weekend en de vrijdag is uitverkoren om het Trouble in Mind–platenlabel eens flink in het zonnetje te zetten. Trouble in Mind, wie weet dat nou niet, is het Chicago platenlabel dat zichzelf steeds meer op de kaart weet te zetten met een zeer smaakvol roster aan bands. Het label wordt aangestuurd door het echtpaar Bill en Lisa Roe, die zoals slechts weinigen weten (behalve ik dan) voorheen in het even onderschatte als luidruchtige bandje COCOCOMA zitting hadden. Moet je voor de gein bijvoorbeeld dit nummer nog eens horen:
Vijf jaar geleden, Bill op trommels, Lisa op gitaar.
Toffe griet! Lisa gisterenavond bij het Trouble in Mind standje. Bill liep ook rond.
Mooi dingetje! Deze EP of LP is speciaal voor de gelegenheid verschenen. Zeven bands leverden ieder een niet eerder verschenen (m.u.v. Morgan Delt) nummer. Oplage: 800. Als je Lisa lief aankijkt krijg je ‘m voor 15 i.p.v. 18 euro.
Eindhoven Psych Lab is zoals bekend moge worden verondersteld een afgeleide van het Liverpool Psych Fest dat al een paar jaartjes langer loopt. Tja ‘psych…’ het is en blijft een ergerlijke term waarvan zelfs liefhebbers niet meer dan een vaag een idee hebben waar het ongeveer over gaat (goeie popmuziek ofzo). Aanvankelijk zag het er naar uit dat we van doen hadden met een soort van hype maar thans begint het fenomeen – vage omschrijving of niet- echt wereldwijd om zich heen te grijpen. Dat wil zeggen: in muzikanten- en perskringen dan hè, want het genre verkoopt naar verluidt voor geen ene meter & Eindhoven was gisteren dan ook bepaald niet uitverkocht.
Dat ‘psych’ vooral een loze term is blijkt wel als aan het begin van de avond twee Vlaamse bands het podium betreden. TUBELIGHT speelt eerder een soort Britpop, helemaal volgens het boekje en nog afstandelijk ook, met aan- en afkondigingen in het Engels. Bonter maakt ALPHA WHALE het, met uitstapjes richting surf en ska (!). Sympathieke gasten en een leuke band, dat zeker, maar net zo psych als de reet van mijn oma. Nee, dit kan net zo makkelijk op Vrienden van Amstel hoor. Later op de avond checken we ook nog HEY COLOSSUS (UK) die vooral vermoeiend zijn, en THE ELECTRIC EYE uit het verre Noorwegen, ook niet echt superopzienbarend. Kortom: best wel aardige bands allemaal en dat bedoel ik niet als compliment!
POW! POW! POW!
Hoogtepunten daarentegen waren er gisteren ook. Wat mij betreft was dat vooral POW!. Deze San Fransisco synth-punks hebben, sinds we hen vorig jaar in Merleyn, Nijmegen aan het werk zagen, een ware gedaanteverandering ondergaan. Weg zijn de onderkoelde, zonnebrillen-in-het-donker poses. De duistere en introverte underground-attack heeft plaatsgemaakt voor een veel meer naar buiten gerichte houding. De maskers zijn afgeworpen, er wordt nu op een andere manier duidelijk gemaakt dat het hen menens is. Gekte krijgt nu de ruimte, er wordt zowaar bewogen op het podium, de zanger gaat het publiek in & zij die staren worden er met de haren bijgetrokken, de spanning opgebouwd. Compleet met bizarre lippenstift, groen haar en de immer aanwezige echo van The Swell Maps natuurlijk
“Excuse me, mogen we hier effe zitten?” En voordat je het weet zit je dus met die lui van POW! te lullen! V.l.n.r.: Byron, Melissa en de tourmanager. Gisterenavond vlogen ze meteen door voor een optreden in Griekenland, vanavond alweer terug naar Frisco. En wat vinden jullie van dit gebouw? vragen we, wijzend naar de nieuwe Effenaar die in al zijn protserigheid achter ons oprijst. “It’s like a dream,’ stamelt Byron, die uitlegt dat ze thuis alleen shitholes gewend zijn.
Twee weken terug nog indrukwekkend op Le Guess Who: MORGAN DELT. … Een typische Trouble in Mind-act volgens de Eindhovense website, maar mooi dat de band in werkelijkheid alweer weg is daar en getekend heeft voor Sub Pop, alwaar later dit jaar hun tweede LP zal verschijnen. Ik zeg: topmuzikanten, erg creatief ook (de set wijkt behoorlijk af van die in Utrecht) met als motor achter het drumstel het gevoelige broertje van Keith Moon. Morgan Delt heeft het zeldzame vermogen je mee te voeren naar duistere, raadselachtige muzikale oorden. Een heerlijke trip vol dito turbulenties!
Ook al weg bij Trouble in Mind is JACCO GARDNER. Zijn tweede LP kwam onlangs uit en na precies twee keer draaien heb je die plaat al volledig doorgrond, bij mij thuis ligt die – inclusief de al even saaie hoes- nu al ergens stof te vergaren in een denkbeeldige kinderkamer. Ja mensen, Jacco moet nu echt nodig aan de LSD anders eindigt hij nog als liftmonteur bij de NOB. Zo plichtmatig ook…: “Al die bands hier… het is echt een eer om hier te mogen spelen,” zegt Jacco heel bescheiden tussen de nummers door (verder zegt hij niet veel). Exact dezelfde woorden gebruikte hij onlangs nog op Burgerama! Ik bedoel maar…
Jacco Gardner: Spa Blauw-psychedelica?
Een fikse meevaller is DOUG TUTTLE (zie puntbaardfoto bovenaan). Collega Wolfshund had ze hier een paar weken terug nog flink door de hakselaar gehaald, vanwege hun desinteressante houding op het podium, ten tijde van een optreden in Mokum. Welnu, waarschijnlijk had Doug (ooit lid van Mmoss, niet te verwarren met NL-band Moss) toen een off-day want in de Effenaar valt daar nix van te merken. In tegendeel, de band gaat er krachtig tegenaan en weet fraaie liedjes af te scheiden, compleet met Byrds-achtige samenzang. Tegen het einde van het optreden verzandt dat helaas in een paar uitgesponnen gitaarsolo’s. Sterker nog, dan wordt deze jongen onwillekeurig even teruggevoerd naar Golden Earring ten tijde van Eelco Gelling. Nou dan weet je het wel!
Les (Las?) Liminanas
Ander HP’tje wordt gevormd door onze vrienden van The LIMINANAS, uit Perpignan, Frankrijk. Unieke band, maar dat hadden we hier twee jaar terug ook al opgemerkt toen ze Ekko platspeelden met een geweldige set, een even bizarre als briljante mix van Franse zuchtmeisjespop, freakbeat en aanstekelijke Velvet U-monotonie. En een verdomd gedisciplineerde stelletje ook, de muzikanten staan volledig in dienst van het nummer. Alles smaakvol, stijlvol, sexy en vooral noir. Alleen zo jammer dat het qua populariteit maar niet opschiet. Kwestie van een toehappend vooraanstaand festival en alles komt recht, volgens mij.
Oh ja, en dan speelt helemaal aan het eind ook nog Ripley Johnson met zijn moppie op sintezeiker, oftewel MOON DUO. Of beter gezegd Moon Trio want een drummer maakt thans deel uit van het gezelschap. Althans: die drummer drumt drumcomputerpatroontjes, dus waarschijnlijk is hij alleen vanwege het (hmpfff) ‘visuele aspect’ bij de band gehaald. De strak monotone muziek zal in deze nachtelijke uren bedoeld zijn als trance-opwekker maar ik kan je vertellen, met een paar emmers bier in je mik is het vooral allemaal slaapverwekkend. Zzz zzzzzzzzzzzzz…..
Comments
Related Posts
Toen Joy Division bij ons op theevisite kwam →
Niet nieuw maar wel lekker! L’Épée in Nijmegen →
Last Night At Club vinex, Vol. 8 →
