Een goed pensioen voor ouwe punkers dankzij Bruce

Nog even doorkettingzagen over High Hopes, die laatste plaat van Bruce S.. Afgezien van het feit dat het bol staat van zelfplagiaat en zinloos gitaargeweld (nieuwe gitarist Tom Morello krijgt overal de schuld van) staan er ook twee bijzondere covers op: Just Like Fire Would van The Saints en, als afsluitend nummer, Dream Baby Dream van Suicide.

Suicide in Berlijn, 1978

Nou ja bijzonder…. qua actualiteit is een cover van Dream Baby Dream juist helemaal niet zo speciaal want De Baas doet dat nummer al sedert een paar jaar ter afsluiting van zijn concerten. Maar qua repertoirekeuze blijft het opmerkelijk. Ik bedoel: de Keizer van de Gespierde Bralmuziek die een 70s undergroundhitje kuvvert, dat mag toch wel opmerkelijk heten.

Na het afleveren in 1977 van hun zwaar legendarische debuutalbum Suicide, wilde Suicide doorpakken, zoals dat heet. Ze besloten te tekenen bij een echt platenlabel (Island Records, niet bepaald een punky label) en een echte producer in de arm te nemen (Ric Ocasek, destijds lid van The Cars, niet bepaald een gerenommeerd producer, maar wel upcoming). In 1979 begonnen de opnames die in 1980 leidden tot Suicide’s tweede – eveneens titelloze- LP.

Uit de 1979-sessies kwam ook Dream Baby Dream voort. Het werd meteen als single gelanceerd maar kwam evenwel niet op dat tweede album terecht. Dream Baby Dream is klassiek Suicide, echter door de tamelijk onschuldige tekst klinkt het toch anders, ja volgens sommigen zelfs positief. Het heeft ook iets bezwerends… Door het alsmaar en schier eindeloos herhalen van de titel klinkt het als een soort mantra.

Dus linksboven het debuutalbum uit 1977, in het midden de 12 inch uit 1979, rechtsboven het tweede album uit 1980.

Daarna zou hij solo gaan. Poster van omstreeks 1985, met – hoe smaakvol- in het voorprogramma The Chevy Cats, een Utrechts rockabilly bandje

Nu geef ik even het woord aan Bruce zelf, die net als Suicide al sinds de early 70s aan het struggelen was om gehoord te worden. “I’ve liked Suicide for a long time. I met the guys late in the ’70s in New York City, when we were in the studio at the same time. You know, if Elvis came back from the dead I think he would sound like Alan Vega. He gets a lot of emotional purity. I came across ‘Dream Baby Dream’ again because Michael Stipe included it on a compilation and I thought maybe I could do it.”

Oprechte waardering van Bruce dus. En Alan Vega (in juli wordt hij 76 mensen!), wat vond hij er nou van? Ooit zag hij Springsteen het nummer live doen. Zijn reactie toen: “I’m still high from that show. Now I can die. Not only he’s playing ‘Dream Baby Dream’ but it’s the big encore song, the last song of the show…he interpreted my song, he did it his way!” En op de vraag wat tegenwoordig zijn favoriete Suicide-song is? “Dream Baby Dream.’ On my death bed, that’s the last thing I’m going to listen to. I’ll play it at my funeral.”

Dikke vrienden dus die twee! En Alan’s pensioen is verzekerd (20 miljoen verkochte exemplaren x 1 cent = immers nog altijd 2 ton op je rekening…). Maar kijk en luister eens naar de Bruce-uitvoering. Zoals te horen is deze (nieuwe studio-) versie geheel gestript van Vega’s kenmerkende, altijd voelbare paranoia. De gejaagde nervositeit en de onderhuidse spanning zijn hier geheel afwezig. Sterker nog: het is op wonderbaarlijke wijze omgetoverd tot een community song, een tranentrekker, een zogenaamde baken van hoop in een wereld vol ellende. Zoiets als ‘Overcome’ van Live, dat vlak na 9-11 zo’n grote hit werd. Een liedje dat hoop biedt aan de sociaal zwakkeren onder ons, aan de verworpenen der aarde die zich ertoe aangetrokken voelen om in een stadion met zijn tienduizenden tegelijk de handjes in de lucht te steken en daar vervolgens van in vervoering te raken. Kortom: duidelijke zaak, het is slechts een kwestie van tijd voordat Bruce’s versie de Begrafenis Top 10 gaat aanvoeren… en daar bedoel ik niet alleen Alan Vega’s begrafenis mee!

Nu nog even dit stukkie fatsoenlijk afsluiten. Just Like Fire Would van The Saints staat eveneens ook op High Hopes. Is afkomstig van hun 1986-album All Fools Day. Op YouTube staat een live-uitvoering van dat nummer van Bruce in Brisbane, Australië, zoals bekend de heilige geboortegrond van The Saints. Je zou denken dat Bruce de gelegenheid te baat neemt om die Brisbaners eens goed duidelijk te maken wat voor moois daar ooit, right under their fucking noses was opgebloeid. Maar neen hoor, niets van dat alles. Tamelijk onnozel… Maar ook Chris Bailey’s oudedagsvoorziening is nu veilig gesteld, dat dan weer wel.