Een kadootje van Nick Cave

Nu Nick Cave weer helemaal en vogue is en volgens velen met “Push The Sky Away” zelfs HET album van 2013 afleverde, acht ik het een mooi moment om hier even stil te staan bij een leuke curiositeit uit ’s mans discographie.

Eén van de vele voordelen van het ouwelul zijn is dat je vele legendarische concerten hebt kunnen/mogen bijwonen. Neem nou Nick Cave. Die zagen we in Utrecht voor het eerst met The Birthday Party in Tivoli (19 januari 1983, met wijlen bassist Tracey Pew rollend over het podium, zijn hoofd in de basdrum). En later toen hij nog maar net solo was in de Vrije Vloer (18 mei 1984, de zaal stijf van de spanning, de band stijf van de coke – met Barry Adamson en Blixa Bargeld), en vervolgens in het Muziekcentrum Vredenburg (6 oktober 1986, met Cave o.a. achter de piano).

De naam van zijn nieuwe groep ontleend aan de titel van een ep van zijn oude groep

Ik heb er even een telraam bijgehaald, en het blijkt dat dat optreden in de Vloer pas zijn veertiende optreden als solo-artiest was. The Birthday Party was net een paar maanden daarvoor uiteen gevallen, zijn solo-debuut From Her To Eternity was nog niet eens uit. Halverwege het optreden ging er iets mis, een nummer (welke weet ik niet) werd abrupt afgebroken. Waarop Cave nonchalant en zeer gevat in de microphoon mompelde: “Anyway, she dies in the end.”

3,5 jaar later, opnieuw Nick Cave in Utrecht, nu in het Muziekcentrum. In mijn beleving was hij in de tussentijd zijn rol als innovator kwijtgeraakt en was hij nu meer een crooner geworden, in de klassieke zin des woords. Hij ging keurig in het pak gekleed, en in clips toonde hij zichzelf graag al spelend achter zo’n grote vleugel. Flauwekul natuurlijk, poser shit. Al was het alleen maar omdat hijzelf nooit meer dan een bovengemiddeld muzikant is geweest.

Ook in het Muziekcentrum ging er iets mis en ook hier werd een nummer halverwege stopgezet. En verdomd, hij zei het gewoon doodleuk WEER: “Anyway, she dies in the end.” Het publiek joelen & klappen natuurlijk. Die ene geweldige opmerking uit de Vloer bleek dus verworden tot een showbizz-trucje. Een detail wellicht, maar voor mij een teken om me de eerste 25 jaar niet meer met die Cave in te laten. Gevalletje van een ervaring rijker en een illusie armer, denk ik.

Bezoekers van dat optreden in het Muziekcentrum hielden er nog wel een leuk souvenirtje aan over: een groenkleurige flexi-disc met één nummer erop (‘Scum”) gestoken in een opgevouwen poster. Een limited edition gig freebie, gratis uitgedeeld na afloop van het optreden. Zulk een fideel gebaar komt een mens tegenwoordig nog maar zelden tegen!

Scum is opgenomen in de Hansa Ton Studio in Berlijn (je weet wel, daar waar Bowie en Iggy Pop ook opnamen), in juli 1986. Een typische outtake, het paste niet zo goed bij de rest van de opnames die zouden resulteren in het album Your Funeral My Trial. In het nummer gaat Nick ongekend fel tekeer tegen het volk dat zich voor popjournalist uitgeeft. En wel in het bijzonder de Engelse variant daarop, en wel met name de mij verder onbekende Mat Snow, Barney Hoskyns en Antonella Black. Ze hadden het gewaagd ‘disloyal things’ te schrijven. “I wanna tell you about number one / he was a miserable shitwringing turd / like he reminded me of some evil gnome / shakin hands was like shakin a hot, fat, oily bone…” En dat is nog maar het begin… De ouwe Cave in topvorm!

Het flexi-gevalletje doet een eurootje of 50 tegenwoordig, las ik net. Dus daaag allemaal, dit wordt mijn eerste goede daad van 2014: er nu eerst maar eens een plastic hoesje omheen breien

Naschrift:
Bovenstaand stukkie verscheen eerder op de oude Kettingzaag-site. Er stond daar destijds een interessante comment onder die nu helaas is weggevallen. Maar geen nood, we plakken ‘n hier gewoon eronder. Het is van Jan-Willem Hubert, dd 1 maart 2015. Nog bedankt Jan-Willem!

‘Het nummer bij het concert van Nick Cave and the Bad Seeds in de Vrije Vloer Utrecht, waarbij iets mis ging was het nummer From her to Eternity. Het was volgens mij het 2e nummer dat gespeeld werd. Het 1e nummer was Avalance een cover van Leonard Cohen. Tijdens de break (het nummer werd na een onderbreking weer van begin af aan gespeeld) was Nick nog zo vriendelijk om nog even te melden dat de persoon in het nummer “more beautiful than you”. Ik kan me het concert nog goed herrineren, omdat ik er opnames van heb gemaakt. De volgende dag liep ik in een winkel in het centrum van Utrecht met mijn walkman op met de opnames van het concert, toen er iemand op mijn schouder tikte. Ik draaide me om en stond oog in oog met Mick Harvey de gitarist van de groep. Hij had kennelijk de opnames van mijn walkman kunnen horen. Hij vroeg of hij eens mocht luisteren. Hij was verbaasd dat ik de opnames had, maar vond het denk ik (gelukkig) wel grappig. Alle groepsleden waren in de winkel en hebben de opnames ook nog geluisterd. Helaas was Nick zelf er niet bij.’
Jan-Willem

Naschrift 2:

Daarna kwamen we ook nog ergens een knipsel en een poster tegen. Mooi spul! :