Een late bekeerling ontmoet zijn held. Eels live in Tivoli

Verkeerde vrienden en een blijkbaar weinig autonoom karakter…. Ik kan eigenlijk geen andere verklaring vinden voor mijn jarenlange vermijdingsgedrag waar het de heer Mark Oliver Everett betreft. Op een of andere manier had ik ooit besloten dat Eels, de band van genoemde heer Everett, het beluisteren niet echt waard was en daar heb ik mij jarenlang aan gehouden. Toen Eels eind jaren negentig doorbrak met albums als Beautiful Freaks en Electroshock Blues was ik te druk bezig met het beluisteren van inmiddels volkomen terecht in de vergetelheid geraakte bands als Kula Shaker, Solex, the Beta Band, Kyuss en nog veel erger. Ik kan me herinneren dat ik ergens rond 2006 eens een album besloot te beluisteren, dat ik echter na enkele nummers reeds als ‘te depressief’ naar de muzikale prullenbak verwees.
Maar hoe groot is de Genade, die Spotify heet. Een aantal jaar geleden alweer begon mijn Spotify-radio plotsklaps enkele fijne rockliedjes te spelen die ik niet direct kon thuisbrengen. Je raadt het al, dat waren de door mij gedemoniseerde Eels.
En die Eels traden afgelopen week maar liefst drie avonden op in Utrecht En hoewel ik daarvoor de WK-kraker Spanje-Iran moest missen, besloot ik daar de laatste avond bij te zijn. Dus stond ik op slechts enkele meters afstand van de door mij in het duistere verleden niet erkende grootheid Mark Everett.

Zoals ieder genie is hij een man die aan één gezicht niet genoeg heeft en er dus meerdere heeft. Hij is zowel het Amerikaanse bravouremannetje met zijn spijkerjasje en dat vette Amerikaanse gevoel voor humor, maar ook het gevoelige kereltje dat lekker exhibitionistisch met zijn issues te koop loopt. Een beetje een ordinaire ketchup on everything Amerikaan maar ook de zoon van de wereldvermaarde natuurkundige Hugh Everett III. Een soort Jack Nicholson in Five Easy Pieces. Tegenwoordig is de inmiddels 55-jarige Everett een gelukkige huisman die zijn geluk vindt in het verschonen van luiers. En in het maken van scherpe zoetsappige rockliedjes, te vinden op een van de beste albums van 2018 The Deconstruction. Daar speelde hij er een heel aantal van, zoals die fraaie stamper Bone Dry of zijn ode op het vak van loodgieter, Rusty Pipes. Maar ook een klassieker als Novocaine for the Soul kwam voorbij, zij het dat de meester haar in een andere vorm gegoten had.
Een feest was het kortom, waarvoor ik graag Spanje- Iran had laten schieten. Als late bekeerling kan ik niets anders dan mijn spreekwoordelijke hoed afdoen en nederig buigen. En mij aansluiten bij de mening van de massa: Eels zijn geweldig!