Een lekke band voor Marc Bolan in Nederland

Of we vanaf 4 september opnieuw te maken gaan krijgen met gillende bakvissen en andere uitingen van Rexmania of T-Rextacy valt te betwijfelen. Toch is die datum er eentje om naar uit te kijken, want dan komt-ie eindelijk uit: ‘Angel-headed Hipster,’ het lang verwachte eerbetoon aan Marc Bolan en zijn band T-Rex, arguably de meest tot de verbeelding sprekende glamrockband aller tijden. Een dubbel-album wordt het, met maar liefst 26 vertolkingen erop, van bekende en minder bekende T-Rex-nummers. Uitgevoerd door even zoveel artiesten van naam en faam. Gezien de zorg die eraan besteed is en de reputatie der participanten valt niet uit te sluiten dat dit een plaat wordt van de buitencategorie!

*De titel komt uit het gedicht ‘Howl’ van Allen Ginsberg, de hoes geïnspireerd op het werk van Rene Magritte*

Deze 26 vertolkingen staan erop, een stuk of vijf ervan zijn inmiddels op single verschenen: 1) Children Of The Revolution – Kesha, 2) Cosmic Dancer – Nick Cave 3) Jeepster – Joan Jett 4) Scenescof – Devendra Banhart 5 ) Life’s A Gas – Lucinda Williams 6) Solid Gold, Easy Action – Peaches 7) Dawn Storm – BØRNS 8) Hippy Gumbo – Beth Orton 9) I Love To Boogie – King Khan 10) Beltane Walk – Gaby Moreno 11) Bang A Gong (Get It On) – U2 feat. Elton John 12) Diamond Meadows – John Cameron Mitchell 13) Ballrooms Of Mars – Emily Haines 14) Main Man – Father John Misty 15) Rock On – Perry Farrell 16) The Street and Babe Shadow – Elysian Fields 17) The Leopards – Gavin Friday 18) Metal Guru – Nena 19) Teenage Dream – Marc Almond 20) Organ Blues – Helga Davis 21) Planet Queen – Todd Rundgren 22) Great Horse – Jesse Harris 23) Mambo Sun – Sean Lennon & Charlotte Kemp Muhl 24) Pilgrim’s Tale – By Victoria Williams & Julian Lennon 25) Bang a Gong (Get It On) [Reprise] – David Johansen 26) She Was Born to Be My Unicorn / Ride a White Swan – By Maria McKee & Gavin Friday

De afgelopen jaren speelde Nick Cave tijdens live-optredens al vaker ‘Cosmic Dancer’. Waarschijnlijk daardoor klinkt het nummer gaaf en gerijpt. De grijsaard die we hier in beeld zien is Hal Willmer.

Drijvende kracht achter Angel-headed Hipster, en tevens de producer en samensteller ervan, is de Amerikaanse veteraan Hal Willmer. Geen bekende naam wellicht, maar wel degelijk een grootheid. Als muzieksamensteller voor Saturday Night Live met name had hij decennia lang een beslissende stem wie er wel of niet mocht opdraven in dit TV-programma, en bepaalde hij dus mede welke acts in de USA al dan niet doorbraken, vraag maar aan Sonic Youth bijvoorbeeld. De aanstaande release van Angel-headed Hipster zou een glorieus moment voor Hal Willmer moeten zijn, de kroon op zijn lange loopbaan. Ware het niet dat hij afgelopen april overleed ten gevolge van COVID-19. Hoe onrechtvaardig kunnen de dingen soms zijn… de man heeft zich jaren lang uit de naad gewekt voor dit project en mag nu hoog vanuit het hemelgewelf toekijken hoe een en ander uitpakt.

Curieus is de Amerikaanse herwaardering die T-Rex hedentendage ten deel valt. In hun hoogtijdagen bleef een doorbraak in de USA uit, en dat is iets wat net zo goed gold voor andere Engelse glamrock-iconen. Een veel gehoorde reden daarvoor is dat Amerikanen die ‘nichtenrock’ niet trokken, homofoob als dat volk toen ook al was. Indertijd had T-Rex in de USA enkel een bescheiden top 10 hitje met Get it On. En van dat nummer moest de titel omgekeerd worden, dus ‘Get it on (bang a bong)’ werd daar ‘Bang a gong (get it on).’ Dit mede vanwege de seksuele lading die de term ‘get it on’ daar heeft, het wordt vooral door Afro-Amerikanen gebezigd. Maar afijn, de herwaardering is er intussen wel gekomen, en ook op behoorlijk grote schaal. Zie alleen al de vele hedendaagse commercials en film-soundtracks waarbij aan de lopende T-Rex nummers langskomen.

*Onder de noemer Ty Rex kwam Ty Segall een jaar of vijf terug ook al met een LP vol T-Rex-covers.* *Dit is de achterkant van die hoes, helemaal gebaseerd op het T-Rex album ‘The Slider’*

Ook in Nederland was T-Rex indertijd bepaald geen mega-succes. Dit in schril contrast met T-Rex’ ontvangst in andere West-Europese landen, niet alleen in de UK maar ook in Duitsland en Ierland bijvoorbeeld. Welbeschouwd stelde T-Rex in Nederland eigenlijk weinig voor. In de Toppop-studio’s stonden ze nooit, drie kleine hitjes hadden ze slechts, Top 10 hits bleven uit. Wat zeg ik, ik zal het je sterker vertellen: destijds werd er flink neergekeken op Marc Bolan en T-Rex! Illustratief hiervoor is iets waar ik laatst tegenaan liep, een artikel uit de OOR van bijna een halve eeuw geleden, geschreven door Oor-oprichter Barend Toet. Kop erboven: ‘De ongelooflijke afgang van T-Rex in Holland’ Het dedain druipt hier werkelijk van de kolommen! Ongetwijfeld had dat alles te maken met de populaire mening onder onder ‘serieuze’ rockliefhebbers dat glamrock ‘commercieel’ was. Die classificatie had destijds een enorm negatieve lading. Ja, wanneer een dergelijke toorn over je neerdaalde stond dat zo’n beetje gelijk aan onmiddellijke excommunicatie. Gelukkig zou later onder aanvoering van de Ramones de bezem door dit soort popjournalistiek elitarisme gehaald worden, al zou die bevrijding pas een jaar of zes later ingezet worden.

‘Promo shot in Holland,’ dat dan weer wel. Aan Marc Bolan lag het niet...

En nu, anno twintig-twintig, is er nog steeds niets wat ook maar in de verte wijst op een rehabilitatie van T-Rex in Nederland. Geen Top 2000-status, geen DWDD-soortige adoratie, ook geen verering zoals Bolan’s vroegere vriendje David Bowie wel ten deel valt, laat staan een grote overzichtstenstoonstelling in het Groninger Museum. Of probeer bijvoorbeeld maar eens simpelweg op een rijtje te krijgen waar en wanneer T-Rex in Nederland opgetreden heeft, dat is al een schier onmogelijke opgave! Online valt er vrijwel niks over te vinden. Het is enkel aan mijn vindingrijkheid en onverstoorbare speurzin te danken dat ik toch een overzichtje verkregen heb. Exclusief voor Kettingzaag-lezers volgt hier het resultaat:

21 juni 1968, The First Holiness festival, Houtrusthal, Den Haag

28 december 1968: Flight festival, Margriethal, Jaarbeurs / Utrecht

27 juni 1970: Holland Pop festival, Kralingse Bos / Rotterdam

26 juni 1971: Amsterdamse Bos / Amsterdam

8 oktober 1971; De Doelen (?) / Rotterdam

9 oktober 1971: Concertgebouw / Amsterdam

*Het jonge duo Tyrannosaurus Rex in de Jaarbeurs met rechts Marc Bolan en links Pete Peregrin Tooke.*

In totaal zes keer treedt Bolan dus in Nederland op. De eerste drie keer als Tyranousaurus Rex, waarvan de tweede keer precies op de plek waar tegenwoordig de grootste platenbeurs ter wereld plaatsvindt en waar zijn ouwe platen grif van hand tot hand gaan. Hij treedt hier op tijdens de tweede editie van ‘A Camping Flight to the Lowlands,’ zoals bekend de voorloper van het huidige Lowlands festival. Tyrannosaurus Rex derde Hollandse optreden is op Kralingen, ‘het Hollandse Woodstock.’ We zien Bolan hier kort voor zijn Grote Transformatie van naïeve hippie naar ongenadige glamrock superstar. Nieuwe percussionist Mickey Finn is dan al toegetreden. Een half jaar na dit optreden komt het gefilmde concerverslag ervan uit, ‘Stamping Ground’ was onlangs nog opnieuw te zien in de bioscopen. Op de poster ervan is de bandnaam dan al ingekort tot T-Rex.

*Zittend aan de boorden van de Kralingse Plas*

*De filmposter*, *toen al ‘T-Rex’* *genaamd*

*Aandacht in Hollands popblaadje. Het woord ‘gebeuren’ was destijds kennelijk erg hip…*

Bij hun vierde bezoek aan Nederland speelt T-Rex in het Amsterdamse Bos. Een gratis festival is het, georganiseerd door Paradiso staat er onderaan de poster. De naam T-Rex staat er echter niet op, ze zullen op het laatste moment aan het line-up-gebeuren toegevoegd zijn.

T-Rex laatste bezoek is aan Rotterdam en Amsterdam, met tussen door dat Oor-interview. Fotograaf Gijsbert Hanekroot maakte een mooie serie van Marc Bolan en Mickey Finn (destijds feitelijk de helft van het viermanschap T-Rex), vlakbij hun Amsterdamse hotel:

*Die zelfde avond, in het Concertgebouw*

Na heel lang zoeken (puf) vind ik op een Britse site nog dit artikeltje uit “the Warheyd” , waarmee ze ongetwijfeld de voormalige communistenkrant De Waarheid bedoelen. We zien Marc en Micky op een fiets. Eronder lees ik iets over een lekke band. Het is vaag zichtbaar. Maar na nog langer zoeken (puf puf) vind ik zowaar een veel scherpere foto. De lekke band staat er in volle glorie op! Arme Marc…

Al turend naar die foto probeer ik me een voorstelling te maken van Bolan’s geestesgesteldheid op dat moment. Kom je speciaal naar Holland voor wat optredens, komt er (volgens dat artikel in Oor) geen hond op af. De promotie van de platenmaatschappij is knudde, er zijn ook nauwelijks hits waar op je op kan terugvallen. Dat klote Holland heeft op dat moment maar één serieus muziekblad en dat is Oor. En die hebben het gore lef om je zomaar publiekelijk de grond in te schrijven. Zo kom je geen millimeter vooruit toch? En dan moet je als uitgesproken liefhebber van blitze auto’s ook nog eens poseren op zo’n antieke kutfiets, met een lekke band nota bene! Hoe symbolisch, allegorisch of metaforisch wil je het hebben?