Een wat afgezaagd concert van A Place to Bury Strangers

Vandaag hebben we een gastscribent. Het is Arjan van O.

De constant gierende gitaar van voorman Oliver Ackerman van A Place to Bury Strangers (APTBS) mist het bovenste deel. Dat heeft hij er keurig afgezaagd. Kennelijk is dat geen probleem voor de wall of sound die hij ermee produceert. De driemansband creëert een potje noise waar de heren/dame van Sonic Youth jaloers op zouden zijn. Spacerock shoegaze wordt de muziek van APTBS ook wel genoemd.

Vanaf het prille begin van het concert is Paradiso gevuld in een nevel van mist. De rookmachines evenals de stroboscoop draaien overuren en op het podium staan nog meer flitslichten. Ackerman sjokt er af en toe heen en verplaatst ze met zijn voet. Op de basversterker staat een spacy discobol. Tussen alle zwaarte door trakteren Ackerman en zijn maatjes het publiek zelfs op een wat poppier deuntje, een hitje zowaar! Het publiek reageert uitzinnig.

Na een half uur houden de heren het podium voor gezien en verplaatst de actie zich naar de zaal waar de drummer als een bezetene begint te trommelen en de sound meer weg heeft van tribale native American muziek met een bonkende bas en minimalistische gitaar of is er wel gitaar? Wat er gebeurt wordt geheel aan het zicht onttrokken door een haag van filmende mensen. Indian noise poprock, daar heeft het nu iets van weg. De zang is sowieso niet te verstaan maar klinkt nu nog gruiziger dan wanneer Ackerman op het podium staat.

Tijd voor een biertje, denk ik, en als ik terugkeer staan ze weer op het podium. Gelukkig, het oog wil ook wat. Heer Ackerman heeft nu een gitaar om de nek waarvan het onderste gedeelte is afgezaagd. In het publiek ontwaar ik enkele goths, zwaar opgemaakt, in zwarte kledij. Ook zie ik een fleurig tweetal van wie de dame in het roze en de heer in een kleurrijk Ninja Turtles jack, en ik bedenk me: al met al is de muziek van APTBS goed geschikt om vreemde snuiters in te begraven.