Een wolfshond met eczeem?
Dit stukje is een vervolg op de avonturen van ome Snoeischaar in Breda, in platenwinkel Grey van Marthy Coumans. Met zakgeld in de tas reden we richting het druilerige zuiden. De missie: ons budget overschrijden.
Waar ome Snoeischaar het geduld had om zijn winkelmandje te vullen met een stapel cheapo’s waar een paard krom van zou gaan lopen en meneertje C. zich bedachtzaam liet adviseren door baas Marthy op het gebied van etnische muziek, was mijn plan om mijn kruit te verschieten op één plaat.
Op weg naar Breda had ik zo’n gevoel dat ik deze plaat, waar ik al een tijdje naar op zoek was, daar wel eens zou kunnen vinden. U kent dat gevoel wellicht: zo’n tinteling tussen de aars en de aanhechting van de klootzak (of dat andere gereedschap).
In Grey waren we elkaar al snel kwijt. De bakken riepen en voor prietpraat was geen tijd meer. Dat nam niet weg dat baas Marthy ons de ene na de andere parel voorspeelde en van commentaar voorzag.
Negeren werkt vaak averechts en misschien mis je wel iets, dus toch maar met een half oor geluisterd en deze rakker op zijn aanraden meegepakt.
Liedje!
De ene na de andere bak gaf zijn geheimen prijs, maar niet het geheim waar ik op hoopte. Was die tinteling misschien toch gewoon eczeem?
Ondertussen vond ik ook nog deze:
Met o.a. de hit:
Maar beide waren troostprijzen, welvaartskind als ik ben. Vertwijfeld keek ik door het raam naar buiten. De regen miezerde over het winkelende publiek dat met ontevreden bekken door de natte straten struinde, wanhopig pogend hun geluk te kopen. Net als ik.
Mijn ogen werden vochtig, en om mij niet te hoeven schamen voor Marthy en mijn reisgenoten keerde ik mijn gezicht naar de muur. Half verblind door de mist van tranen probeerde ik desondanks te onderscheiden wat er aan de muur hing.
En daar hing hij. Mijn eigenste, liefste, verloren gewaande en nu eindelijk gevonden…
Del Shannon? Jazeker, Del Shannon. Dit popsike pareltje is, toen het uitkwam, jammerlijk geflopt in al het muzikale geweld dat de mensheid in 1968 om de oren vloog. Net als die Kinks-plaat van de tweede foto trouwens. Beide crimineel onderschat. Als ik baas van de wereld was…
Geen Runaway (meesterlijk!) of Stranger in Town (geniaal!) op The Further Adventures Of Charles Westover, zoals Del door zijn moeder werd genoemd. Wel rijk georkestreerde psychedelische pop.
Del Shannon was geen fabricaat van de industrie. Hij schreef het merendeel van zijn nummers zelf en was een zeer getalenteerd gitarist. Talent is echter geen excuus in de popindustrie en de bazen lieten hem – geflankeerd door een batterij sessiemuzikanten – allerhande kut-covers opnemen die zijn carrière meer kwaad dan goed hebben gedaan. Ach ja, platenbonzen en smaak…
Del was wel de eerste die een Beatles cover uitbracht in Amerika. Informatie die u kunt archiveren onder ‘Lekker Belangrijk.’ Liever nog een liedje…
Trouble In Mind Records heeft The Further Adventures Of Charles Westover twee maanden geleden opnieuw uitgebracht. Doe er uw voordeel mee. Deze plaat, broeders en broedsters, is een goed begin van het nieuwe jaar.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
Legende of sprookje? →
Hank Williams in Breda →
Glimmende pareltjes te midden van Bredase kakofonie →
