Eindelijk weer eens een perfecte rock ‘n’ roll-avond in Uutje!

South London is het nieuwe Brooklyn en ook THE COOL GREENHOUSE opereert daarvandaan. Wat een jaar of vijf terug begon als een soort eenmans performance act (vandaar die naam, vernoemd naar oprichter/zanger/frontman Tom Greenhouse) daar werden later gestaag groepsleden toegevoegd zodat uiteindelijk een volwassen vijfmansband ontstond. Hun eerste plaatjes klonken charmant gammel, alsof ze in elkaar gezet waren met gevonden rommelmarktrommel en allerhande kinderspeelgoed waar geluid uitkwam. Maar die tijden zijn voorbij, voor hun vorige jaar verschenen debuutalbum ‘The Cool Greenhouse’ werd een aantal van die oude nummers opnieuw opgenomen en van een steviger fundament voorzien.

Die LP maakte de nodige indruk, ook internationaal. Met name hier in Holland wist de band zieltjes te winnen en bijvoorbeeld niemand minder dan Henry Rollins is een zelfverklaard fan. Jammer genoeg stokte de doorbraak evenwel want corona had het gore lef roet in het eten te gooien. Eenmaal in NL aangekondigde optredens werden daardoor net zo makkelijk weer geschrapt. Om gestoord van te worden! Maar nu is het oude normaal terug. In deze periode september/oktober doen ze nu écht een handvol NL-gigs. Daarna volgt nog een UK-toertje waaronder, hey da’s leuk, ook een paar samen met ‘onze’ Lewsberg.

The Cool Greenhouse in EKKO / De Nijverheid, de foto’s hier zijn van Anne-Marie van Rijn

Zaaltje De Nijverheid mag vanavond voor maximaal 75% vol zijn van de regering en dat voelt weldadig aan. Yep, want in stampvolle zalen staan en dan een vieze scheet van iemand die pal je voor je staat te moeten verduren, dat moeten we nooit meer willen, ja zoiets dreigde in mijn hoofdje voor een blijvend trauma te zorgen. Maar nu is de bewegingsvrijheid terug in de popzalen en kunnen we weer een beetje rondlopen en gewoon een biertje halen. Dus perfect gewoon, van mij mag dit zo blijven. Hoera derhalve voor die 75%-regel en een pluim op de hoed van Hugo de Jonge die dit zo mooi geregeld heeft!

Nog even over die debuutplaat van Het Koele Groenhuis want dat is een opmerkelijk ding. De band moet het daarop hebben van spitsvondige en grappige lappen tekst, ondersteund door strak monotoon gespeelde tunes waarbij ‘repetition’ het toverwoord is, helemaal zoals Mark E. Smith het ooit bedoeld heeft. Maar daarmee ben je nog geen tweede Fall natuurlijk, eerder een onbekommerd en geinig soort Sleafords, dunkt mij, En eerlijk is eerlijk, die plaat is weliswaar zo aanstekelijk als de neten maar bij vlagen ook wel een lange zit. De grote vraag vooraf is dan ook: zullen de meisjes vanavond als in trance aan het dansen slaan of gaan ze voortijdig de bar opzoeken? Oftewel, is de Cool Greenhouse for real en weten ze ons midscheeps te raken of valt het hele boeltje door de mand en kunnen we ze terzijde schuiven als zijnde de zoveelste gimmick-act? Cliffhanger!

Nou, geloof mij nou, het is het eerste geworden, zoveel is wel duidelijk. Door het bas- en drumgeluid wat meer naar de voorgrond te plaatsen is hun sound op het podium swingender, steviger en dreigender dan op de plaat. Met de twee uitsmijters ‘Alexa’ en de sonic attack van ‘The Sticks’ weten ze zelfs tegen het eind van het optreden de zaal kundig op zijn kop te zetten zodat het uitloopt op een ware triomftocht. Tegelijkertijd steken live ook de tekortkomingen de kop op: te lange pauzes tussen de nummers door, geen reservegitaar of zelfs maar reservesnaren bij zich hebben, merkbaar te weinig speelervaring… Daardoor gaat de vaart er net iets te vaak uit. Ook zijn de teksten slecht verstaanbaar (erg zonde bij een band als deze) en ‘doen’ niet alle nummers het live even goed, zo blijkt. Ofwel een paar extra ‘knallers’ zouden ze duidelijk goed kunnen gebruiken. Dat blijkt ook wel als ze voor een toegift terugkomen en heer Greenhouse verzucht dat het daarnet eigenlijk al ‘the perfect ending.’ was. En inderdaad, de encore voegt weinig toe. Wel weer sterk is een nieuw nummer-met-tamboerijn dat op hun ‘second album’ komt te staan, zo mompelt hij. Dus joeghee, kennelijk komt dat eraan!

Om stipt 22,30 uur is alles afgelopen en laat dat nou ook precies het tijdstip zijn waarop THE BOBBY LEES in dB’s van start gaan! Gauw de weg oversteken dus want dB’s is handig gelegen aan de overkant van de Carthesiusweg. Ook daar blijkt de zaal voor 75% gevuld, mooi! The Bobby Lees zijn net begonnen, begrijp ik. Ook verneem ik dat ik twee heule toffe voorprogramma’s gemist heb, de lokale NO BRAINS die steeds meer geïnspireerd lijken door het Australische The Chats, alsmede een wa-waan-zin-nig goed saxofoongedreven optreden van WEIRD OMEN uit Frankrijk, zo hoor ik uit meerdere monden in mijn oren tetteren. Nou ja, pech hebbes, ja kan niet overal bij zijn. Bij The Bobby Lees, afkomstig uit Woodstock, USA (bekend van… ) is het ‘blues garage trash’ wat de klok slaat, ze schijnen dan ook samen te werken met good old Jon Spencer. Ik val middenin een felle coverversie van Richard Hell’s punkklassieker ‘Blank Generation’ (wat zeg ik, VAN Richard Hell? De waarheid is dat die ouwe kippendief dat nummer jatte en doodleuk zijn eigen naam eronder zette, check dit 1959-nummer maar eens: https://www.youtube.com/watch?v=Y5-HlUAOjGE).

The Bobby Lees in dB’s, deze foto is duidelijk niet van Anne-Marie van Rijn 🙂

Wowy zeg, The Bobby Lees is echt een puik spelende party-band, strak als de spreekwoordelijke eendenkut. Lekker publieksgericht ook, niet pretentieus maar zeker niet voor een kleintje vervaardigd. De Bobby Lees bestaan uit twee meiden en twee gozers, alle vier jonkies nog. De bassiste, gitarist en drummer zijn alle drie gezegend met een volle bos donkere krullen, en temidden daarvan valt zangeres Sam Quartin des te meer op. Een wilde furie is het met haar geblondeerde sluike haar, ze oogt als het verwilderde zusje van Jeffrey Lee Pierce. Als zangeres gaat ze vreselijk tekeer een raast ze als Roeland over het podium. Nee, deze lui hebben duidelijk geen last van valse bescheidenheid, en ook niet van een gebrek aan speelroutine zoals daarstraks nog die lui aan de overkant.

Na afloop is het weer even loeigezellig daar aan de bar van dB’s. Dat wil zeggen: totdat kort voor twaalven de bel voor de laatste ronde weerklinkt. Om stipt 24.00 is het vervolgens opkrassen geblazen want zo wil de regering het. Ik voel me reuzeblij want de volgende ochtend weer fris, fruitig en katerloos uit bed stappen is goud waard, mensuh. Daarom… nog bedankt Huug, en dat de genomen maatregelen nog lang van kracht mogen zijn. Perfect gewoon!