ELEKTRISCHE DROMEN
Dingen gebeuren. Of ze gebeuren niet. Nou, dan laat je ze toch gewoon gebeuren. Ziedaar de gedachte achter de totstandkoming van C.C.’S FECES. Die gedachte is weer afkomstig van Pizza Knife zanger Rutger. De band is een organisch bij elkaar geraapt zooitje muzikanten die op het juiste moment langskwamen of wegbleven en wegens teveel of te weinig tijd al dan niet deden wat er van ze werd gevraagd.
Het eindresultaat is een cassette met negen nummers, een joint release van Waaghals Records en Belly Button Records.
Rutger staat duidelijk zichtbaar opgesteld op me te wachten op de parkeerplaats van Db’s. De zon probeert een gat in de wolken te smelten. Het is best fijn weder. Na het uitwisselen van beleefdheden…
Hoe gaat het?
Ja wel oké, en jij?
Kut, maar daar wil ik het verder niet over hebben. Wil je wat drinken?
Doe maar een biertje.
… en er drinken is gehaald, zetten we ons aan een picknicktafel om het te hebben over de tape en de band en wie wat doet en waarom.
“Ik wilde nog iets anders doen naast Pizza Knife. Iets in een andere setting proberen. Toen was het idee om iets met een drumcomputer te doen. Die heb ik toen gekocht maar toen moest ik dat ding nog onder de knie krijgen… Het idee was om beats te maken en dan een gitaarspelende maat, Remco van Utrechtse electro punkers Daisy Daisy, uit te nodigen. Die zou daar wat riffs overheen knallen, waarna ik mijn microfoon zou pakken om daar weer overheen te schreeuwen.”
Het oorspronkelijke doel was een EP met vier nummers. De aanloop daar naartoe verliep tof en soepel. En toen gebeurde het… Gedoe met een overslaande drumcomputer en gezeik met het overzetten naar MIDI.
‘We kwamen er achter dat we daar toch niet zo handig mee waren. Maar Stan, een andere guy van Daisy Daisy, was daar wel handig mee was en die is er toen bijgekomen.’
En toen waren er drie…
Remco en Stan huurden de backstage in voormalig Kytopia waar ze studiowerk voor hun opleiding deden en repeteerden met de band. Daar zijn ze toen aan de slag gegaan, samen met de bassist van Pizza Knife.
En toen waren er vier…
“Dat beviel zo goed. Voor we er erg in hadden was de avond om en hadden we drie tracks gemaakt. Het ging heel snel allemaal. In acht avondjes hebben we toen de rest bij elkaar gespeeld en gemixt.”
Ergens in die mix is ook orgaanspeler Cullen, van Archie and the Bunkers te horen.
En toen waren er vijf…
“Die was in Europa op vakantie en toen er een afspraak uitviel is hij nog wat langer in Utrecht gebleven. Toen heb ik hem meegenomen naar de studio.”
Und der rest ist history, zoals de Duitsers zeggen. Luisteren doe je hier…
Een vinyldeal bleek lastig te scoren in coronatijd, dus werd het een tapedeal. Ook leuk, en na vinyl is de cassette weer helemaal terug dus wat wil een mens nog meer. Het enige dat nog ontbreekt aan de revival is dat de firma Crosley naast de vertiefte platenspelertjes die ze al maken, kloterige cassettespelers die je bandjes opvreten gaat produceren.
De negen nummers vertellen te samen het verhaal van een man die zijn hele leven heeft geprobeerd te voldoen aan de verwachtingen en eisen van zijn sociale omgeving. Je kent ze wel, van die sukkels die denken dat druk-druk-druk zijn een prestatie is die lof verdient. Fuck toch op, werken is voor paarden. Hoe dan ook, de held van dit verhaal jaagt van zijn werk naar de kroeg en omgekeerd. De sociale druk voelt aan als een wilde achtbaanrit, maar dan wel eentje waar je kotsmisselijk van wordt. Opgejaagd door de stemmen in zijn hoofd probeert hij er toch nog het beste van te maken, op een manier die zich het beste laat omschrijven als Bi-Polair met flair. Als dat maar goed afloopt…
Op de vraag of Rutger zich ook ‘lost in society’ volgt een volmondig “Ja!” Arm kind. Maar als hij er van dit soort gruizige orgaanische garaziepunk van gaat maken dan mag hij dat van mij nog wel even blijven. Het luistert lekker smerig weg. De opbouw is er eentje van een zich langzaam ontwikkelende psychose. Bij het laatste nummer kan je alle hoop laten varen.
Een releaseparty zit er voorlopig niet in. Daarvoor is iedereen te druk-druk-druk… Dus beter koop je één van de negenennegentig cassettebandjes en blaas je C.C.’S FECES lekker hard thuis tot de poepspetters uit je speakers vliegen en de tranen over je wangen biggelen. Van geluk, of van herkenning en verdriet dat je d’r zelf ook mooi bent ingetrapt.
Have a nice life…
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
