‘Elk muziekgenre heeft zijn obscure kant.’ Interview met Warren Thomas, zanger van The Abigails
Tja, en daar sta je dan. Op gevorderde leeftijd nog eens je debuut maken als poepjournalist en een heus interview doen met een Amerikaanse held van je. De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Het ging nog gemakkelijk ook: gewoon een mailtje sturen naar het boekingsbureau, meer had het eigenlijk niet om het lijf. Ik bedoel: ik hoefde niet eens te bluffen dat de Kettingzaag een enorm lezersbereik heeft, of dat het gelezen wordt door bovenmatig intelligente wezens bijvoorbeeld.
Warren Thomas heet de man die man om wie het gaat, zanger/tekstschrijver van The Abigails. Voor nadere info check svp effe dit eerdere stukkie. Een ferme handdruk is mijn deel en we zetten ons neder aan een Italiaans strandtafeltje. Zijn zonnebril blijft gedurende het gesprek op. Scene of the crime: Ravenna de Marina aan de Adriatische kust. Als je goed kijkt dan zie je aan de overkant Montenegro ofzo liggen. Of zijn dat slechts de contouren van een paar boortorens? Warren zal het worst wezen vermoed ik, tureluurs als hij waarschijnlijk al is van al dat rondtoeren door die lappendeken van landen, beter bekend als Europa.
Ook een lappendeken zijn de tatoeages die her en der over zijn lijf en hoofd verspreid liggen, zelfs zijn inhammen hebben een spinnenwebbehandeling gehad. Vroeger vermoedde je bij zo’n persoon nog een interessant verleden, maar sinds de totale devaluatie van het plakplaatje zegt dat helemaal niks meer. Hoewel… alweer terug in Nederland merkt een ingewijde op dat zo’n getatoeëerde traan onder het oog waarschijnlijk een geheime code is, het duidt erop dat de drager ervan ooit iemand vermoord heeft. Brrr…ik kan me dat niet voorstellen hoor, de volgende keer toch maar eens navragen bij Warren.
Maar goed, in het schijnsel der mediterrane zon ziet Warren er verder opvallend goed uit. Vorig jaar nog, op het Burgerama festival in Los Angeles, zwalkte hij zwaarbuikig over het podium, terwijl hij het blikbier in het rond liet spatten. Nu is hij fris gekapt, gaat strak gekleed en sipt zuinigjes aan zo’n voorverpakte cappuccino. Is er soms iets veranderd in de tussentijd? Maar eerst maar eens vragen hoe het hem bevalt in Europa, de band is immers al een dag of twintig op tournee. In eerdere interviews gaf hij te kennen hoge verwachtingen van het oude continent te hebben. Hier zou het heel anders worden dan in zijn thuisland, want daar schijnt zijn voorliefde voor ‘langzame muziek’ hem nogal in de weg te zitten. Kortom: vragen te over.
‘Ik ken hier in Europa helemaal niemand en dat maakt het allemaal anders. Wel heb ik gemerkt dat ik me er goed bij voel, een loner ben ik altijd al geweest… Elke show hier is compleet anders dan de vorige. Ik merk daarbij een voorkeur voor de kleinere plaatsen. Plaatsen waar ze een community sort of thing hebben, in plaatsen als Zurich en Genève hadden we onze leukste optredens. Of Marseille, dat was zeker niet onze beste, maar je had wel sterk het gevoel dat het leeft daar. In tegenstelling tot dat optreden in Barcelona bijvoorbeeld, waar je aankomt en inplugt. Een mooie zaal hoor, but what you see is consumerism, it’s just catered for tourists. Niks mis mee maar niet echt iets voor mij, merk ik. Nee, in Holland hebben we geen optredens, dat stelt mij ook teleur ja. Temeer omdat we daar op het vliegveld aankwamen, we reden rechtstreeks door naar Brussel, haha. Volgende keer beter joh.’‘
‘Ik voel me bevoordeeld om hier te mogen zijn. Ik heb lang geworsteld met een drugs- en alcoholverslaving, for the better part of fifteen years. Vorig jaar was ik al eens uitgenodigd om naar Europa te komen maar toen kon ik het niet aan. Ik wilde wel maar….als je verslaafd bent dan is dat een full-time job. Nu werk ik daar aan. Ik sta er nu veel beter voor, op allerlei manieren. Veel beter dan als je mij negen maanden terug had gesproken. Ik ben dankbaar voor waar ik me nu bevind, voor de mogelijkheden die ik krijg. We zijn nu bezig met een nieuwe plaat, er gebeuren nu veel positieve dingen. And touring is a perfect time to practice patience and self-control.’
De songs van The Abigails doen nogal aan Johnny Cash denken, al laat Warren niet na een paar keer de naam van Lee Hazlewood te droppen. Hoe dan ook, met dergelijke muziek laten The Abigails een opvallend eigen geluid horen. Zeker wanneer je het afzet tegen de punky scene waar zij uit voortkomen en ook gezien het soort herriebands met wie ze gewoonlijk samenspelen. Voelt hij zich geen vreemde eend in de bijt dan?
‘Ik denk zeker dat het soort muziek dat ik schrijf afwijkt van waar anderen zoal mee bezig zijn in zuidelijk Californië. Natuurlijk heb je daar meer country-gerichte bands, en ik hou van country…. maar wat wij doen heeft ook punkinvloeden. Naar mijn gevoel is dat iets waar anderen zich weer in kunnen herkennen. Ik heb het dan over mensen die houden van bands als The Cramps en The Gun Club, maar ook van Johnny Cash of Lee Hazlewood, dus eh… Ik schrijf gewoon vanuit mijn hart, voel me daarbij beïnvloed door allerlei zaken die al dan niet bewust van invloed op me zijn geweest de laatste jaren. Je kan wel stellen dat onze twee platen die Burger Records heeft uitgebracht anders zijn dan wat zij gewoonlijk uitbrengen. Onze platen kenmerken zich door een breed palet aan stijlen, maar tegelijkertijd hoor je er ook zeker dat de garage-invalshoek in terug. Zelf ben ik fan van verschillende stijlen muziek, dat komt ook omdat ik jarenlang in platenzaken heb gewerkt en ook ben ik platenverzamelaar, al sinds mijn tienerjaren. Zo komt alles een beetje samen in mezelf en dat uit zich in onze muziek.’
En live? Warren probeert het uit te leggen. Country-achtige muziek op de plaat zetten is één ding. Maar dat ook live ten gehore brengen, dat is weer een heel ander verhaal. Een heus dilemma is het eigenlijk.
‘Zeker in LA gaat het om zien en gezien worden. It’s a very big social setting. Dus als mensen uitgaan zijn ze vooral op zoek naar energie, naar iets that makes the party enhance, en dat is normaal gesproken harde muziek. Ik daarentegen hou van langzame, donkere muziek. Zo komt het dat ik ermee worstel om mijn muziek live te spelen. Ik voel me daar onzeker bij. Ik werk daaraan nu want het is wel waar ik van hou en ik wil dicht bij mezelf blijven. De teksten zijn heel belangrijk voor mij, dus die moeten goed hoorbaar zijn. Geen luide gitaren waarbij alles in een constante strijd is met elkaar. Overigens, datzelfde zie je terug bij White Fence, diezelfde strijd. Het is een energieke live-band, maar ikzelf ben vooral een fan van hun langzamere songs.’
Als er één band is waar The Abigails zich verwant mee voelen dan zijn dat wel The Growlers. Behalve dat het vrienden en streekgenoten zijn, maakte Warren ooit deel uit van The Growlers, terwijl Abigails-gitarist Kyle Mullarky enkele platen voor hen produceerde. The Growlers komen binnenkort met hun langverwachte nieuwe plaat, kunnen we die van The Abigails ook snel tegemoet zien?
‘Ja, later dit najaar hopen we daarmee te komen, deze zomer gaan we de studio in. Voor mij is het echt opwindend om daaraan te werken. Ik voel me gelukkig dat ik daarbij kan samenwerken met mijn vriend Kyle Mullarky. Hij deed The Growlers en heeft ook bands als The Allah Las geproduceerd. Samen met Kyle ben ik ooit The Abigails begonnen. Hij heeft een stuk land bij mij in de buurt en daar maken we onze opnames. We hebben nu al lekker veel liedjes liggen waar we samen mee aan de slag gaan. We hebben nu de luxe om daar uiteindelijk een keuze uit te maken voor het album. Heel anders dan vroeger, door mijn afhankelijkheid van drank kwam er soms een jaarlang niks uit mijn poten, zo krachtig kan een verslaving zijn. Terwijl nu… songs schrijven is echt mijn favoriete ding. It’s such a beautiful and fulfilling way to express yourself.’
Hij lurkt nog eens voorzichtig aan zijn cappuccino. Niet alleen goedgeluimd is hij maar ook dankbaar, vooral dankbaar. Als ik zeg dat ik zijn teksten poëtische kwaliteiten vind hebben, reageert hij als een echte vent en wimpelt dat niet weg maar accepteert hij het als compliment. En die nieuwe plaat Warren, kunnen we daarop wellicht nieuwe muzikale avonturen tegemoet zien?
‘You know, it will be in the same vein. Maar ik ben erin geïnteresseerd om dingen net even anders te doen. Met een sound dat wellicht Americana is, maar dan met meer percussie bijvoorbeeld, just doing what is right for a song. Ik hou ook erg veel van vroege rock ‘n’roll , van rockabilly, van dat hele primitieve… Dat is iets wat ik opwindend vind. Eigenlijk heeft elk genre muziek wel zijn obscure kant. Neem country: veel mensen vinden dat niks en hebben het dan over het standaard spul. Maar er is ook een obscure kant, weet je wel, Lee Hazlewood enzo. Als je er dieper in graaft kom je van alles tegen en dat maakt dat je er anders tegenover gaat staan.’
Dan komt de tourmanager er stilzwijgend bij zitten. Na 10.000 popblaadjes gelezen te hebben weet ik dat dat het teken is dat een interview voorbij is. Okay dan. Geheel vrijblijvend suggereert de fotograaf nog even dat Poison Ivy wellicht de ideale persoon is om de volgende plaat van The Abigails te produceren. Warren lijkt het wel te zien zitten. ‘Yeah,’ zegt hij instemmend. En alsof hij op een goed idee gebracht is: ‘I think she lives in Glenville.’ Maar dan moet hij echt weg, over twee uurtjes moet hij al op. Dag Warren, beste jongen, veel succes nog!
Comments
Related Posts
Echte singles komen uit Groningen →
Met slagroom smijten in Italië, want het is feest! →
