En de goeie Amerikaanse bands, zij bleven komen. Neem nou deze drie
WINE LIPS, Melkweg 01-08-2024
Persoonlijk had ik tot op een maand geleden nog nooit van ze gehoord. But good news travels fast, zo luidt een oude woestijnnomadenwijsheid, en hun reputatie spoedde de WINE LIPS vooruit als het ware. Hun Melkweg-concert was dan ook tegen de verwachting in snel uitverkocht. De meest recente plaat van Wine Lips heet Super Mega Ultra (2024) en is opgenomen in London. In London, Ontario welteverstaan hè, want we hebben hier te maken met een Canadese band, uit Toronto om precies te zijn. Als het gaat om legendarisch Canadese punk/hardcore/garagebands waarvan hun faam tot aan onze polders reikt, dan is die lijst niet bijzonder lang (DOA, NoMeansNo, Fleshtones), maar Wine Lips is er weer eentje die hierop thuishoort.
Over hun invloeden doen ze niet moeilijk. Die moeten we zoeken in de ‘kick-ass garage bands’ van begin deze eeuw: The Hellacopters, The Hives, Glueficer… Dus alles snoepkleurig, hondsbrutaal, in-your-gezicht en gewetenloos. Maar zoals het Melkwegconcert perfect laat horen is high-energy & up-tempo skatepunk een te simpele omschrijving voor hun muziek. Want deze gasten hebben stiekem behoorlijk wat in hun mars. Zo spelen ze een reeks troeven uit waarmee ze zich onderscheiden van de meute: goeie nummeropbouw, sterke intro’s, felle gitaarsolootjes, memorabele hooks en zangmelodieën, onverwachte breaks en tempowisselingen, de cartooneske stripfigurenzang van spilfiguur Cam Hilborn en een stuwende powerdrumster die af en toe meezingt. En zoals de plaat al liet horen klinkt alles qua productie als het broekje van een olympische beachvolleybalster: tergend strak!
Verder kennen de Wine Lips hun klassiekers. Zo komen er flarden psych, prog, surf en hardrock voorbij. Op het van Super Mega Ultra afkomstige, instrumentale nummer ‘Lemon Party’ wagen ze zich zelfs aan de ‘twin guitar harmony sound’ zoals we dat vooral kennen van Thin Lizzy, de Ieren die daar back in de 70s patent op hadden. Dat neemt niet weg dat er nog wel wat te sleutelen valt aan hun concertopbouw. Hun drang om hun veelzijdigheid te etaleren haalt de vaart er op de verkeerde momenten een beetje uit dat is wel weer jammer. Ik bedoel: de tent krijgen ze wel op zijn kop maar dat kan best Ramones-radicaler.
Mocht je het idee hebben iets belangwekkends gemist te hebben heb ik een blijde boodschap voor je: de wijnlippen komen al heel snel weer terug! Op 16 augustus in Doornroosje en op 28 augustus in Rotown.
LIFEGUARD, Tolhuistuin, 04-08-2024
Op een laat moment aan hoofdprogramma Sheer Mag toegevoegd is LIFEGUARD, ze zijn in Europa voor een kort introductie-tourneetje. Stronteigenwijze doch prima genietbare holderdebolder-indierock is wat ze maken, hier en daar aangevuld met stevige noise-erupties. Echte pikkies nog, schooljongens met krullenbollen, gehuld in bijpassende t-shirts en colbertjes. Een soort piepjonge Bob Dylans als je puur op hun uiterlijk afgaat. Ja, wie zijn ogen een beetje toeknijpt zou zomaar kunnen denken van doen te hebben met heropgerichte versies van Foxygen of Strokes. Grappig is dat een van de boys de broer is van een van de meisjes van Horsegirl (ook een trio, ook uit Chicago, ook op Matador Records), sterker nog hij – ik heb het over drummer Isaac Lowenstein- zat zelf ook even in Horsegirl. Gaaf is verder dat ze In The City van The Jam spelen, je weet wel, dat zwaar klassieke modpunkliedje waarvan de Sex Pistols opzichtig het aflopende gitaarloopje uit Holidays In The Sun gejat hebben. Wel mot Lifeguard het ambacht van het snelgitaarstemmen nog effe onder de knie krijgen, want al dat gedraal steeds tussen de nummers door komt op den duur je neus uit.
SHEER MAG, Tolhuistuin 04-08-2024
Dan Sheer Mag, deze Philadelphia rockers waren al een keertje eerder op bezoek in Amsterdam tijdens London Calling in 2019. Ze speelden destijds helemaal aan het eind van een zaterdagavond, op het moment dat het zwaar verwende publiek al grotendeels huiswaarts gekeerd was. Ik geloof dat ik toen gvd zo’n beetje de enige overgeblevene was die ze nog vurig stond aan te moedigen, voor de rest was het eerlijk gezegd een verspilling van tijd, vooral voor hunzelf. Maar nu zijn ze zowaar terug als zelfstandig hoofdprogramma. Daar heeft hun recente album Playing Favorites vast iets mee te maken want deze is uitgebracht op Jack White’s label Third Man Records.
Onwillekeurig doet Sheer Mag mij aan A Giant Dog denken. Net als die lui uit Austin bestaat Sheet Mag uit vier all American dudes die voor een stevige rock ‘n’ roll basis zorgdragen en een zangeres begeleiden. ‘Classic rock’ zou ik het in beide gevallen willen noemen, waarbij de guys teruggrijpen naar begin jaren 70 hardrock, met acts die het moesten hebben van ijzeren gitaarriffs. Bands als Bachman Turner Overdrive, Nazareth, Bad Company of (daar heb je ze weer) Thin Lizzy… Door hier een daar wat punkenergie te injecteren klinkt Sheer Mag toch nog redelijk eigentijds, al is het wel op het randje hoor. Zo blijft hun sound voortdurend mid-tempo voortbanjeren en zelfs een (heel) ouderwetse drumsolo wordt niet geschuwd. Dus nee, van een wereldschokkend geluid moet Sheet Mag het duidelijk niet hebben.
Wat deze band toch onweerstaanbaar maakt is de opvallende verschijning en stem van zangeres Tina Halladay. Tina is wat men in Amerika zonder omhaal van woorden een ‘fat woman‘ noemt. En zoiets heeft zo zijn voor- en nadelen. Aan de ene kant: een klankkast van klasse is haar lichaam zondermeer. Haar soulvolle en sirene-achtige brulboeistem dráágt alle liedjes. Ja ik vermoed, als zij zich bij Koblenz op de bergwanden zou neervlijen en haar stem zou aanheffen dan zou er daaronder geheid een hele rits rijnaken tegen de rotsen te pletter varen. Tegelijkertijd moet ze met dat grote lichaam opboksen tegen allerlei stompzinnige vooroordelen. Daarover zingt ze in liedjes als The Right Stuff. Zelf zegt ze daarover: ‘that song is about being a fat woman and the attititude I get from people around me and not being stereotypical, not being ‘in my place’ as a fat woman – I’m supposed to be quiet or whatever.’ Nou Tina, voor mij ben je een toppertje hoor, laat ze maar lullen die lui!
