En van je hela, hola: dag 2 LGW

Zo mensen, vandaag niet zo’n zin om uitgebreid stil te staan bij al die flutbandjes die ik gisterenavond weer gezien heb in De Helling. Wel sta ik graag even stil bij het optreden van Ty Segall. En wel weer foto’s van de hand van fish-eyed Coen natuurlijk.

Ja, de hele avond gisteren in De Helling stond onder auspiciën van Ty Segall als ‘curator,’ wat waarschijnlijk weinig meer inhield dan dat hij de organisatie wat bandjes getipt had. En zelfs dat is waarschijnlijk beperkt gebleven tot zijn vriendjes White Fence en Mike Donovan, dus eh… beetje wassen neus volgens mij.

Volle bak bij Total Heels

Spitsje werd afgebeten door de Deense band TOTAL HEELS. Zonder bas en met orgel. Vooraf leuke dingen van gehoord maar op het podium bleek het wel aardige maar verder weinig opzienbarende new wave, ondanks de pogingen van de Amerikaanse ADHD-zanger er nog iets van te maken.

Daarna een onverwacht krachtig en geïnspireerd optreden van MIKE DONOVAN die zichzelf begeleidt op akoestische gitaar. Een paar maanden geleden nog stond hij met Sic Alps op Metropolis in Rotterdam. Dat optreden viel vies tegen en dat vond Mike blijkbaar zelf ook, want nog geen twee weken later was die band opgedoekt. Maar nu geloof ik weer in je Mike!

Het publiek blijft flink weg bij deze eerste twee acts zodat ik nog even vrees voor een totale afgang. Maar nee hoor, weer eens buiten de waard gerekend, want rond 22 uur staat de zaal in een mum van tijd bomvol als Ty zelf het podium betreedt. Dat kutpubliek ook altijd, komt alleen maar af op de grote namen…

Ook gezellig: de hele avond stilzwijgend naast elkaar zitten in de foyer van De Helling, de drummer en de percussionist van King Kahn (terwijl de baas elders verrassingsoptredens verzorgt)

Vooraf had ik gehoopt eindelijk eens miss K. Dylan Edrich op het podium aan te treffen . Zij speelt namelijk bijzonder fraai cello en viool op Ty’s laatste plaat en ook Thee Oh Sees (Minotaur!) profiteren volop van haar talenten. Maar nee dus, blijkt ijdele hoop. Ook vaste Ty-drumster Emilie Rose Epstein is er helaas niet bij vandaag (want op pad met Mikal Cronin). Wel nu op drums Charlie Mootheart (speelt gitaar in Ty’s andere band Fuzz) en op de gitaren Andrew Luttrell (normaal gesproken van The Traditional Fools) en (als het goed is?) Sean Paul, die ook bijWhite Fence speelt. Kun je het allemaal nog volgen, jochie?

Ty unplugged

Zoals de jongens daar zo gezellig bijeen op het podium zitten, zoals ze semi-akoestisch een soort van intimiteit weten te kweken, zoals ze daar lekker wat lekker niet-gangbare songs zitten te coveren, het doet allemaal maar aan een ding denken: aan Nirvana’s MTV Unplugged optreden natuurlijk!

Ty had aangekondigd zijn laatste album Sleeper in zijn geheel te spelen, en daar speelt hij inderdaad de meeste nummers wel van. Maar ongeveer halverwege het optreden gaat het roer om en speelt hij ander, mij onbekend, materiaal. Vermoedelijk zitten daar veel covers bij, op de een of andere manier hóór je dat hè.

Na afloop effe een praatje met drummer Charlie gemaakt en middels een kruisverhoor de naam afdwongen van de naam van de Quebec-band die Ty coverde (hij mompelde daar namelijk iets over). Waterboarden blijkt niet nodig want grif verklaart Charlie dat ze enkele nummers speelden van een obscure Canadese 80s band met de naam Docter Ra of zoiets dergelijks. Ik had het goed onthouden die naam, maar godverdegodver, de volgende dag bleek de alcohol weer eens zijn verwoestende werk gedaan te hebben en moet ik de trouwe K-zaag lezer de exacte bandnaam helaas verschuldigd blijven.

Wel uit 1000en herkenbaar was de cover van Arthur Lee’s Love, waarmee Ty afsloot. Live and Let Live heet dat nummer en is te vinden op het Forever Changes album natuurlijk. Hieronder een filmpje van drie maanden geleden, zelfde nummers, zelfde backing band.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=rTFrQLha-fo&w=420&h=315]

WHITE FENCE die na Ty optreden, speelden een paar maanden terug nog een vrijwel identieke set in Ekko, dus zie hier een verslagje daarvan.

White Fence, met op de rug gezien Tim Presley die gisteren nog even met The Fall meespeelde

Daarna nog door naar THE MAGNETIX. Waarom moet deze (Franse) band ook zo nodig groot worden? Hun twee eerdere optredens in Db’s van jaren terug alweer alweer waren juist vanwege de intieme aard ervan van grote klasse. Sorry hoor, zal wel aan mij liggen maar dit trek ik niet meer & flikker toch op met die eeuwige stroboscopen.

Wel mooi de coolste drumster op aarde: Aggy Sonora van The Magnetix

Ook de bands erna JC SATAN en JACCUZI BOYS bar weinig van gezien. Ja, dat komt omdat ik kennis had gemaakt mit Rosie aus München. Viel spass gemacht und dann auch noch naar de ACU om daar nog precies twee minuten te zien van FAT WHITE FAMILY. Vervolgens voor de tweede dag op rij die tent uitgeveegd en dat was het dan weer.