En weer komen de Canadezen ons bevrijden

Godallemachtig, is het echt alweer zowat 75 jaar geleden? Och, wat een fijne tijd was dat toch, dat jubeltijdperk kort na de oorlog! Sweet memories maken zich terstond van mij meester… over hoe wij jongens onze buurt uitkamden op zoek naar collaborateurs en moffenhoeren. Hoe we ze triomfantelijk hun huizen uitsleepten en hoe we die rotmeiden met tondeuse en snoeischaar compleet kaal scheerden… En toen dat feest eenmaal achter de rug was, toen pas begon het échte feest. De euforie kende geen grenzen, een lawine van vreugde trok door de stad. De bevrijders hadden ook nog eens allerlei lekkers met zich meegenomen, chocola en cigaretten, sigaretten en sjokola…. we konden ons geluk niet op! Tekenend was het lied dat hoog in de indie-charts stond, Aalbert de Booy met ‘Trees heeft een Canadees,’ een waar feestnummer over Hollandse meiden die massaal met de bevrijder aanpapten en het hooi indoken. In allerijl ingerichte dancehalls dansten en sjansten ze met Canadezen tot in de kleine uurtjes. Wij jongens lieten ons ook niet onbetuigd, we bamzaaiden en pimpampetten tot aan het avondeten. Vanuit onze slaapkamerramen zagen wij toe hoe de wegberm alom werd ontdekt als de perfecte plek voor een grande intimité. Onze grote volksschrijver Remco Campert keek mee en dichtte ‘Alles zoop en naaide/ heel Europa was één groot matras.’

Back to the future. Nu de pandemie tegen zijn einde aanloopt liggen de vergelijkingen met de nasleep van WOII voor het oprapen. Diezelfde sfeer, diezelfde ingehouden opgetogenheid. Iets staat op uitbarsten, het hangt in de lucht, je ziet het in de ogen van de mensen.. Dikke kans dat het straks na 1 september, als alle maatregelen eenmaal ingetrokken zijn, óók één grote orgie wordt. Ja, in dat mooie seizoen als de herfstzon nog volop warmte geeft en het bermgras twee kontjes hoog is… dan zullen wij met zijn allen naar buiten hupp’len en elkaar als beesten bespringen. Gezopen en genaaid zal er worden!

Alleen, de Canadezen, waar zijn die dit keer? Wees niet bevreesd, ik heb goed nieuws voor je: uitgerekend in die septembermaand komt POTTERY uit Montreal bij ons langs voor een bevrijdende poldertournee! En geloof mij nou: die jongens van Pottery zijn het he-le-maal. Toen mij de voorbije zomer het geluk ten deel viel eregast te zijn bij Into The Great Wide Open, toen bleek Pottery in zaal De Bolder een enorme verrassing. Het is bij uitstek een live-band, echt een band op stoom en in de kracht van zijn leven. Met militaire precisie rakketakten ze retestrak hun spuugmooie liederen eruit. Een overrompelend en opzwepend geluid bleek het, niet zozeer qua volume maar veeleer qua ongekend speelplezier, instrumentbeheersing, souplesse en dynamiek.

Twee keer Pottery in Vlieland, gekiekt door Anne-Marie van Rijn

Als de band arriveert bij De Bolder staan de fans hen in reeds groten getale op te wachten

Enige verwarring was er ook, hoe moesten we deze band duiden? De jongelui vooraan dansten er onbekommerd bij, de dance-rock-hybride kwam hen waarschijnlijk wel bekend voor: LCD Soundsystem, Bloc Party, Parquet Courts, dat werk…. De ouwelui die wat meer naar achteren stonden krabden zich aan hun grijzende slapen, zich afvragend waar hén dit ook alweer aan deed denken. Termen als ‘art-rock’ en/of ‘post-punk’ vielen al snel. Of allerlei ouwe new wave-helden werden van stal gehaald: Devo, Talking Heads, Pere Ubu, Orange Juice, Modern Lovers… Hoe dan ook, ik zeg: Pottery is dé band om in de gaten te houden. Online en bij de (tegenwoordig ook thuisbezorgende) platenwinkels is hun 2019-mini-Lp ‘Nr 1” makkelijk te verkrijgen. Overtuig jezelf, zet ‘m op, schuif het volume omhoog en laat deze muziek je spontaan bespringen!

Maar ik had het over die nakende tournee. Het speelschema is als volgt: 27 september Rotown (maar dan in V11); 28 september: Paradiso (maar dan in de Kleine Zaal); 29 september: Doornroosje (maar dan in Merleyn); 30 september: Ekko (maar dan in ACU). Let wel, in deze minizaaltjes zijn ze waarschijnlijk voor het laatst in het wild te aanschouwen. Voor een grijpstuiver nog wel, je zou wel gek zijn als je dit laat schieten! Het bijzondere aan deze tour is voorts dat onze Canadese vrienden eigenlijk onder hun stand spelen, want aanvankelijk stonden ze gepland voor Best Kept Secret in juni, maar ja, dat gaat nu niet door natuurlijk.

Voorpret is er ook, een soort Dolle Dinsdag eigenlijk, want eind juni verschijnt de eerste bona fide LP van The Pottery, ‘Welcome to Bobby’s Motel’ geheten. Eigenlijk zou deze afgelopen maart al uitgekomen zijn maar mister Corona wierp roet in het eten. De plaat is verschenen zomer al opgenomen, dus ten tijde van dat ITGWO-optreden toen de band op zijn shit-hotst was. ‘Take your Time’ en ‘Texas Drums’ zijn de twee vooruitgeschoven posten die nu als single zijn verschenen.

Tenslotte moet me nog iets van het hart, aangaande het verschijnsel ‘promotie.’ Wanneer een Nederlandse zaal of festival een bandje gaat aanprijzen dan weet je van te voren al wat je krijgt: een slecht geschreven, ongeïnspireerd, gemakzuchtig in elkaar geflanst, klakkeloos van Spotify overgeschreven aanprijzinkje. Steevast krijg je het gevoel dat de schrijver ervan te beroerd is geweest om zich langer dan vijf seconden in zijn onderwerp te verdiepen. Paradiso spant wat dat betreft dit keer de kroon met hun Pottery-aankondiging. Kennelijk hadden ze vernomen dat de boys een nummer hebben dat ‘Hank Williams’ heet en dus kwaken ze in het wilde weg: ‘De vier studenten brachten vorig jaar debuut EP ‘No. 1’ uit met onder andere de single ‘Hank Williams’, welke doet wat het belooft: country with a kick, een mix van surf en garage en Hank Williams met speed op.’ Snap je wat ik bedoel? ‘Country’…. ‘een mix van surf en garage…. ‘ Flikker toch op! Die publiciteitsmakers zwammen gewoon wat onzin bij elkaar, lulkoek is hun dagelijks brood, het volk komt er toch wel op af. Nee, kort na de oorlog wisten we wel raad met dit soort volk!