Energie met vraagtekens bij Beige Banquet

Met foto’s van Anne-Marie van Rijn

Bij TiVre is het een drukte van belang. Lange rijen voor de deur, ouders met kinderen. Die Antwoord treedt er op op deze woensdagavond. Afgaande op het grote aantal gezochte kaarten op Ticketswap hadden de Suid-Afrikaners de Ronda wel drie keer kunnen uitverkopen. Hoe anders is het gesteld met Beige Banquet, een paar honderd meter verderop. Voor het Ekko-optreden van deze Londense band (hun naam staat voor het Britse equivalent van ‘bruin fruit’) was kennelijk een stuk minder belangstelling, het is dan ook naar het kleinere ACU verplaatst. Nou prima toch, de fijnproevers komen zo weer mooi aan hun trekken.

Net als bij hun eerdere optredens bij Left of the Dial en Misty Fields trekt de band meteen flink van leer met een high-energy set. Uiterst gedisciplineerde en strak gespeelde punkfunk, met staccato gitaarpartijen, ritmische spreekzang en een zakelijke percussie-inkleuring. Blikvanger van de band is de boomlange bassist die met zijn woeste uiterlijk eerder aan een struikrover dan aan een muzikant doet denken. Met zijn kin-omhoog-moves en met het witte spotlicht permanent vol op zijn kaalgeschoren knar gericht is hij (en niet oprichter/zanger/gitarist Tom Brierley) het gezicht van de band. Verder is de bebrilde rastapercussionist met Harry Slinger-petje er eentje die je niet licht vergeet.

Over punkfunk gesproken, dit genre kan bogen op een mooie, diepgaande traditie. Ooit in de late jaren 70 in New York City van start gegaan met voorlopers als James Change, ESG, Bush Tetras en Liquid Liquid, vond het onmiddellijke navolging in de UK toen daar de punkexplosie nog gaande was. Gang of Four, Pigbag,The Popgroup, Delta 5… Vervolgens werd het rond het millennium weer opgepikt door bands als The Rapture, Radio 4 en LCD Soundsystem. In de huidige tijd zijn het acts als Crack Cloud, Gustaf en Bodega die de fakkel ferm overgepakt hebben en het heilige vuur brandende houden.

Beige Banquet onderscheidt zich van hun soortgenoten door hun up-tempo aanpak en punque-attaque, waarbij ze, mede gezien die bassist natuurlijk, lichtelijk opgefokt en macho overkomen. Enorm energiek of niet, een minpuntje bij deze band is de eenvormigheid die ergens halverwege de ACU-show om de hoek komt loeren. De zangpartijen zijn weinig boeiend en gaan op den duur op elkaar lijken of zelfs irriteren. Het almaar drieste tempo geeft weinig ruimte voor nuances, laat staan voor subtiele uitstapjes, verrassende wendingen of ijsbrekende interactie met het publiek. Bij eerdere bezoekjes aan ons land beschikte Beige Banquet nog over elektronische knalpercussie en dat maakte ze DEVO-bijzonder. Maar kennelijk is dit aspect nu wegbezuinigd. Jammer… Een goeie, herkenbare sound hebben ze evenwel nog steeds wel maar hey, waar zijn de memorabele liedjes? Het is dit manco dat waarschijnlijk verklaart waarom de avond maar geen vleugeltjes wil krijgen. Voeten gaan er in ACU niet van de vloer en na strak drie kwartier is het alweer afgelopen. Beige Banquet had vast nog een paar prijsnummers voor het publiek in petto maar helaas, niemand vraagt om een toegift. Toch zeg ik: deze lads hebben het in zich om verschil te maken. Met een paar gerichte ingrepen acht ik ze in staat om een spannend vervolg te geven aan hun eersteling ‘Beta’. En ja, wie weet staan ze dan ooit nog eens in TiVre!