Er is geen kuur voor de Cocksucker Blues

Laten we thans eens stilstaan bij Cocksucker Blues, een zeer obscuur 45-toerenwondertje van The Rolling Stones uit 1970. Het is een nummer als het familiegeheim uit Festen: ranzig maar onontkoombaar. Een nummer dat de ware freaks onder ons allang kennen natuurlijk (zij mogen dan ook eerder naar huis vandaag) maar altijd schroomden om te delen, zo vies is het. Ja, de attractie van Cocksucker Blues schuilt voor een belangrijk in de zeer kinky tekst. Ik zou zeggen: kom, doe niet zo ongezellig en zing even mee svp:

Het verhaal achter het liedje is niet eens zo bijzonder: platenmaatschappij (Decca in dit geval) ligt overhoop met band / band wil overstappen naar ander label / maar band blijkt nog contractuele verplichtingen te hebben / band levert ondermaats nummer aan / platenmij zal dat nooit uitbrengen / nummer blijft vervolgens jaren op plank liggen & raakt in vergetelheid / totdat…

…. totdat het zich uiteindelijk als een duistere bootleg-single aan de wereld openbaart. Ikzelve kocht het kleinood rond 1977 in de onvolprezen Grammophoonwinkel te Utrecht. Om het sindsdien te koesteren zoals een moederkloek haar kuikentje koestert.

De feiten zijn als volgt: Cocksucker Blues werd op de band werd gekwakt in juni 1970, ten tijde van de opnames van de LP Sticky Fingers. Op het nummer horen we Mick Jagger die zichzelf begeleidt op de akoestische gitaar. Cocksucker Blues klinkt als een vluchtig haastklusje, alsof het met een cassetterecorder is opgenomen in een bezemhok. En waarschijnlijk was dat ook zo! Onvoorstelbaar is de zelfverzekerdheid, ja de hondsbrutaliteit die afspat van dit bluesje. Waar bands nog geen decennium ervoor gedwee en keurig gekleed en gekapt naar de pijpen van platenmijen dansten, daar krijgt men nu keihard een middelvinger in hun face opgestoken. Was er soms iets veranderd in de tussentijd? Hm ja…het is de slordigheid van de opname, die shockeert bijna nog meer dan de vunzigheid van de tekst.

Scene of the crime: Nelsons Column, Trafalgar Square, Londen

Was de eerste kennismaking met dit plaatje destijds al een feestje op zich, nog groter was mijn verbijstering toen ik er ten tijde van de opkomst van internet (al gauw een jaartje of 25 later dus) achter kwam wie er achter de release zat. Dat bleek het roemruchte Stiff Records te zijn. Uit London dus, hetzelfde stadje alwaar dit nummer ooit was opgenomen (in de Olympic Studios). Online verscheen er toen namelijk een uitgebreide, goed gedocumenteerde discografie van Stiff. En wat bleek? Eén van de eerste plaatjes die men ooit uitbracht was deze Cocksucker Blues! Nooit geweten! Om een mistgordijn op te trekken bracht men het plaatje uit onder de fictieve label-naam ‘Hard On Records.’ Een naam die op de keper beschouwd verdacht weinig verschilt van ‘Stiff Records’ natuurlijk, daar was vast over nagedacht… En was het motto van Stiff niet :”If it ain’t Stiff it ain’t worth a fuck.’ Nou dan! Het verhaal gaat ook dat Stiff dit plaatje bij verschijnen (eind 1976) als kerstgeschenk naar vrienden en relaties stuurde.

Nog weer later (het blijft spannend) werd duidelijk dat Cocksucker Blues gebaseerd is op The Lonesome Guitar Strangler,een nummer van Dr. John’s Babylon-LP uit 1969. Losjes gebaseerd dan:

Met de tekst van Cocksucker Blues is ook iets raadselachtigs aan de hand. Ik bedoel: een homohoer die eenzaam op klanten wacht in Londen. Hoe kunnen we deze ellende rijmen met de mythe van Swinging London? Of moeten we dit liedje juist als een aankondiging van het failliet van dat tijdperk zien? Zoals het optreden van de Stones op het Altamont Festival ook het gewelddadige einde inluidde van de 60s hippie-droom?

Anyway, het verhaal kreeg nog een flinke staart want de Stones bleken buiten de waard te rekenen toen ze rondbazuinden definitief verlost te zijn van Decca. Decca mepte hard terug door op de jaren die zouden volgen de back-catalogue tot op het bot uit te buiten. Met agressieve marketing-methodes werd de markt bestookt, men beschikte immers vrijelijk over de rechten over al dat schitterende 60s Stones-werk. Incashen werd dus het motto, een situatie die tot op de dag van vandaag voortduurt!

En zo kon het dus gebeuren dat er een schier oneindige serie, aantrekkelijk geprijsde verzamelplaten op de markt geslingerd werd; Hot Rocks, Milestones, Stone Age, Metamorphosis, No Stone Unturned, Satisfaction, Great Hits, Greatest Hits, Gimme Shelter, Rock ‘n Rolling Stones, In Concert, Heartbreakers, Rolled Gold 1, Rolled Gold 2, Stones Story 1, Stones Story 2… Dit alles tot groot verdriet van Keith & Co die hun mooiste werk te grabbel gegooid zagen. Die verzamelplaten verkochten ook nog eens als een idioot, ‘Hot Rocks 1964-1971” bijvoorbeeld bleek met (alleen al in de USA) zes miljoen verkochte exemplaren het best verkopende Stones-album. Ooit! Op hun beurt reageerden de Stones geagiteerd, ondermeer door paginagrote advertenties in de diverse popbladen te plaatsen waarin ze het publiek opriepen om bijvoorbeeld ‘Stone Age’ vooral NIET te kopen. Het mocht niet baten…