ET fuck me!
Al zo’n zestien jaar maakt ET Explore Me het melkwegstelsel onveilig met hun space-age orgelpunk. Dat heeft een handvol toffe singels opgeleverd maar nooit een elpee. Dat gebrek is nu aangepakt en opgelost.
Tadaaa! (foto klikken voor muziekjes)
Als Kraftwerk een surfband was geweest en wat meer zou hebben geneukt dan had ze waarschijnlijk als ET Explore Me geklonken. Nu is het andersom en misschien is dat maar beter ook.
Live is de buitenaardse sensatie ET Explore Me een niet te stoppen fenomeen.
Jeroen – de meterslange draadnagel van een vellenmepper – zit haast dubbelgevouwen achter zijn drumstel waarvan alles op de laagste stand staat. Met zijn hoofd tussen zijn knieën en naar buiten uitstekende ellebogen mept en zwaait hij er op los alsof hij een zwerm horzels van zich afslaat.
De bassist – die ook Jeroen heet – doet ondertussen zijn uiterste best om met zijn instrument in de knoop te raken. Onder het spelen van basrifs die klinken als gesmolten asfalt maakt hij schijnbewegingen naar het publiek als was hij Diego Maradonna met Parkinson. Hij slingert zijn afgeragde met stickers volgeplakte instrument in het rond boven zijn hoofd en sleept het ding rochelend en ronkend aan de draagriem over de grond.
Joost mag weten wat voor wezen orgel en gitaar voor zijn rekening neemt. Hij is altijd sjiek gekleed, inclusief hoofddeksel, en draagt een grote olijke glimlach die zijn halve gezicht in beslag neemt. Maar dat hij een grote lieverd is neemt niet weg dat zijn draagbare Acetone orgel er genadeloos van langs krijgt in alle standjes van de kamasutra.
Over de kakofonie van wat toch maar drie instrumenten zijn gromt en hijgt en kreunt Joost zijn slogan-achtige teksten. Wanneer hij door zijn knieën zakt sleept hij alles wat bij hem in de buurt staat mee in zijn val. Het orgel glijdt van het statief. Een tamboerijn verdwijnt in de menigte. Draden schieten uit effectpedalen. Een microfoonstandaard valt langzaam voorover, blijft heel even stil hangen op het dode punt en kiepert dan glorieus het publiek in. Lege bierflesjes rollen over de bühne en gaan kapot. De flesjes, de glassplinters en de liters gemorst en naar de band gegooid bier maken van het podium een levensgevaarlijke hindernisbaan.
Het is één grote levenslustige buitenaardse klerezooi en het hongerige publiek vreet het op tot de laatste glassplinter. De geur van zweterige seks hangt in de lucht. De jongens loeren vanonder hun wenkbrauwen naar de meisjes die met gesloten ogen staan te dansen…
Bovenstaande is een typisch geval van ‘je had erbij moeten zijn’. Zo’n zintuigelijke totaalervaring is niet op plaat te vangen. Want waar ET Explore Me op het podium een gruizige, voortdenderende groove-machine is daar zijn ze dat op plaat ook.
Maar live kan je maar één instrument tegelijk bespelen. Het grote verschil is dan ook dat de plaat veel gelaagder is. De naakte live-uitvoeringen zijn in de studio sexy aangekleed.
In de Ottoboy Recording Studio van Jaap Elzenga hebben ze hun live-geluid royaal besprenkelt met orgel en synth en gitaar overdubs. Daardoor zijn het meer liedjes dan de rudimentaire vorm waarin ze op een podium ten gehore worden gebracht. Melodietjes, iemand? Deze plaat heeft ze.
Synth-punk, rock ’n roll, gospel, Ennio Morricone, surf, breakbeats, Joe Meek, noise en krautrock gaan allemaal in de gehaktmolen. Er is geen band in Nederland die doet wat zij doen. In ieder geval niet beter/mooier/origineler en met behoud van die goeie ouwe rock ’n roll vibraties. Want orgel-en-drumbands zijn er wel meer, maar als ze niet hopeloos verdwalen in de jaren ’80 dan verzanden ze wel in monotone EDM-achtige hipstermuzak.
Absoluut hoogtepunt is het zeven en een halve minuut durende H.Z. Statue. Opgebouwd rond een meeslepende basrif van twee noten ondergaat het lied ontelbare subtiele gedaantewisselingen om op het einde op te lossen zoals dromen doen wanneer je ontwaakt.
De andere elf hits variëren van sfeervolle spaghetti noir met meer galm dan een kathedraal tot hypernerveuze ritalin-punk. Op de meest onverwachte momenten duiken als vallende sterren in een heldere nacht overal op de plaat de prachtigste melodieën en themaatjes op. Die zorgen er soms voor dat binnen een liedje de sfeer volledig omslaat. Alsof je naar een zonsverduistering staat te kijken. Op afsluiter Fincheye doet op het einde een gitaarlijntje zijn intrede waardoor het liedje ineens als een (passend) afscheid voelt. Voor mijn geestesoog zag ik de drie ruimte-cowboys van ET Explore Me steeds kleiner worden in de verte waarna ze één voor één oplosten in de duisternis van het universum.
Wie de helemaal-naar-de-klote-alles-voor-een-feestje-mentaliteit van een live-optreden verwacht zal aangenaam verrast worden. ET Explore Me gaat veel verder, harder en dieper dan dat. Ze laten je alle hoeken van het heelal zien, inclusief de achterkant van de maan.
De plaat is in Nederland uitgekomen op Suburban. Een internationale release op het legendarische Voodoo Rhythm volgt.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
