An introduction to Ride door Gijsbert Kamer, muziekjournalist bij de Volkskrant. 

Even leek Ride de beste band ter wereld te worden. Dat dacht ik althans in 1990. Dat jaar verschenen er op het geweldige Creation label dat ons eerder al The Jesus And Mary Chain en My Bloody Valentine had geschonken, drie EP’s en een prachtig debuutalbum Nowhere. De eerste EP, Ride geheten, noemden wij, liefhebbers van dat soort indie-gitaarmuziek dat later ‘shoegaze’ zou gaan heten de ‘rode’, vanwege de kleur van het kartonnen cd-hoesje. De vier liedjes waaronder Chelsea Girl en Drive Blind draaide ik de hele dag.

Wat Ride uit Oxford bijzonder maakte was niet dat ze lekker dreinende gitaarmuziek maakten maar dat er onder een laag gitaren altijd een sterke melodie sprankelde. Chelsea Girl was gewoon een heel mooi liedje zoals er op de later EP’s (de gele en de grijze) meer sterke songs stonden, Taste bijvoorbeeld.

Er waren in 1990 eigenlijk niet zoveel bands die zo goed deden wat Ride deed: gitaarpop die refereerde aan The Byrds en andere gitaarbands uit de sixties, koppelen aan stevige feedback en noise.

Daarbij was het viertal uit Oxford ook nog eens gezegend met niet één maar twee goede zangers: frontman Mark Gardener en gitarist Andy Bell.

Ergens in 1990 moet het ook geweest zijn dat ik Ride zag, in het voorprogramma van The House Of Love, een geestverwante gitaarband dat ook van Creation kwam, en vergeefs de stap had gemaakt naar een ‘grote’ platenmaatschappij.

De grote doorbraak van The House Of Love bleef uit, en eigenlijk lukte het ook Ride niet de hooggespannen verwachtingen in te lossen. Eind 1990 verscheen het debuutalbum Nowhere met prachtige uitgesponnen, dromerige gitaarnummers als Seagull en Vapour Trail. De plaat wordt inmiddels erkend als een van de beste albums die de shoegaze-jaren (1988-1992) hebben opgeleverd, maar in Nederland wilden maar weinigen luisteren naar de toch wat introverte muziek.

Het hielp niet dat 1991 een jaar zou worden waarin juist de hardere, extraverte gitaarrock weer ging domineren. Het was het jaar van Nevermind van Nirvana maar ook van Gish van de Smashing Pumpkins,  Loveless van My Bloody Valentine en Bandwagonesque Teenage Fanclub.

Teenage Fanclub had de net wat betere liedjes dan Ride en My Bloody Valentine een net wat meer allesverzengende gitaarsound, zo was de algemene teneur in ook de Britse pers.

Maar de single Leave Them All Behind die begin 1992 vooruitliep op het tweede album Going Blank Again verstomde de kritiek. Een heerlijk lang uitgesponnen klanktapijt, met een van The Who geleend orgel-intro.

Ride had hun geluid verbreed zo bleek op Going Blank Again. Ze hadden inmiddels ook genoeg fans om de Melkweg uit te verkopen, wat ze ook deden, eind maart 1992. Toen moest het eigenlijk gaan gebeuren met de band. Eindelijk.

Maar er gebeurde niks meer. Althans niet in Nederland. Hier was iedereen die van gitaarrock hield vooral bezig met de Amerikaanse grunge die sinds Nirvana was geëxplodeerd. De vooral Britse shoegaze werd door Pearl Jam, Soundgarden en Alice In Chains verpulverd.

Op Ride zat hier niemand meer te wachten. Het antwoord van Ride op de Amerikaanse gitaarhausse was dan ook niet sterk. Hun derde album Carnival Of Light viel in 1994 behoorlijk tegen en tsja, toen kreeg hun Creation-label een band waarmee veel meer platen te verkopen waren: Oasis.

Het was gedaan met Ride. Ik geloof niet dat ze na maart 1992 nog in Nederland gespeeld hebben. Mark Gardener en Andy Bell gingen na het volledig geflopte Tarantula (1996) hun eigen weg. Bell zou furore maken als gitarist in Oasis, wat de hoop op een mogelijke reünie geen goed deed.

Maar die kwam er in 2015 dan toch. In een uitverkocht Paradiso speelde Ride in mei van dat jaar twee uur lang alle nummers waar je op hoopte.

Dat zullen ze in TivoliVredenburg nu ook gaan doen, aangevuld met liedjes van hun nieuwe album Weather Diaries  dat eerder dit jaar verscheen. Een goede plaat, waarop eenzelfde sprankeling terug is die de band begin 1990 voor mij zo dierbaar maakte.