Eventjes naar de Lower Dens

Jezus Christus, wat was die Hemelvaartsdag weer saai zeg! Ik heb maar gauw mijn grote broer zijn voice-mail ingesproken en gevraagd of hij geen zin had om mee te gaan naar the Lower Dens, die avond in Rotterdam. Hij mailde terug dat hij dat in beginsel een aardig idee vond, maar voegde daar wel stellig aan toe: “geen vreemde snuiters in mijn auto ” Nou aan die voorwaarde voldeed ik graag, eindelijk een beetje rust aan mijn kop dacht ik, en zodoende konden we er meteen een soort familie-uitje van maken.

Voordat ik het goed en wel doorhad zaten we al in Worm bij het voorprogramma. Deze werd gevormd door Carter Tanton, tevens bandlid van the Lower Dens. Wel aardig, een beetje amorf gepiel op elektronica, je kent dat wel.

Vervolgens was het wachten op the Lower Dens, een band uit Baltimore. Ze worden wel vergeleken met hun stadsgenoten Beach House (sorry, ik hoor het niet hoor). Volgens Worm zijn ze te plaatsen in het hokje mathematische drone pop, post punk en meditatieve indie rock, en dat alles uitgesmeerd over geometrisch geplaatste drumpatronen. Nou, vanuit wiskundig oogpunt konden we ons er in ieder geval geen buil aan vallen! De Dens hebben reeds twee goed ontvangen platen uit. Een paar weken geleden verscheen vers van de pers hun tweede album Nootropics. De titel verwijst naar een soort smartdrugs, die het leervermogen, het geheugen en de herinnering verbeteren, dus dat moet wel goed spul zijn! Zoals te zien op de smaakvol gemaakte clip wordt de band aangevoerd door een dame, te weten gitariste / zangeres Jana Hunter.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=OyxzjF8IjE8]
Ik moet zeggen, het koste me wel wat inspanning in Worm om die Lower Dens muzikaal te volgen. Tussen een paar spannende, uitgerekte bijna-noise-uitbarstingen door weerklonken er ook flink wat lange, dromerige uitspinnerijen, en op die momenten dacht ik alleen maar aan zaken als: 2 stronken andijvie, 15 trekpleisters, 1 potje kikkererwten, 6 halve liters melk, 4 bossen uien, een slof condooms, 3 halve krentenbollen…. Ofwel, in gedachten zat ik mijn boodschappenlijstje voor Tweede Hemelvaartsdag al te maken. Dus als ik echt keihard ben voor mezelf kun je eigenlijk wel stellen dat ik tijdens het concert niet helemaal goed bij de les was.

Daar kwam nog bij dat er op een groot scherm achter de band gedurende het hele concert fragmenten van een ouwe speelfilm werden afgespeeld, en dat betekende veel 70s kitsch, blote tetten en lesbo-ketchup. De relatie tussen band en film ontging mij echter. Sterker nog: aangezien de film meer actie in zich had dan de band zelf, werden oog en aandacht onwillekeurig steeds weer weggezogen naar die beelden. Ik zat me ook steeds af te vragen: wat is dit toch voor een film? Gelukkig gaf Lana aan het eind van het optreden uitsluitsel: A Lizard In A Woman’s Skin heette die film, zei ze.
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=iHpKb-9M8i4]
Ondertussen ging die broer van me steeds biertjes halen, dus ik dacht dat hij het reuze naar zijn zin had. Maar meteen na afloop beet hij me toe dat hij er geen reet aan vond, dus toen zijn we maar snel terug gekacheld naar Utrecht

Thuis nog even over die film opgezocht, blijkt van origine een Italiaanse film uit 1971 te zijn: Una Lucertola con la Pelle di Donna uit 1971 van regisseur Lucio Fulci. IMDB zegt: “Florinda Bolkan plays the daughter of a prominent English politician who keeps having recurring “nightmares” in which she makes love to a bisexual nympho who lives downstairs and conducts all-night LSD orgies… enzovoorts. Zo’n soort film dus. Met muziek van Ennio Morricone.