Ezra Furman heeft het helemaal!

In Engeland waren zijn concerten binnen een half uur uitverkocht, maar in Nederland is het different cook. Hier, in het Valkhofpark, moet Ezra Furman terug bij af en het doen met een 50-tal kat-uit-de-boom-kijkers. Maar ja wat wil je, het is maandag en pas 19.15 uur, de zon is nog lange niet van plan onder te gaan terwijl Nijmegen zich alweer opmaakt voor een nieuwe feestnacht.“You are….so quiet,” mompelt hij en probeert er niet onwennig bij te kijken.

Misschien dat Ezra daarom voor een bescheiden aanpak kiest vandaag en niet al te opzichtig in dameskledij gestoken het podium te bestijgt. Voor zijn doen ziet hij er althans redelijk normaal uit. Geen lippenstift of jurkjes dit keer, alleen een olijke parelketting die zijn vrouwelijke kant moet benadrukken.

Ja, want dat is Ezra Furman: een excentriekeling en outsider pur sang. Een soort Jett Rebel hoorde ik mezelf laatst tot mijn eigen stomme verbazing tegen iemand zeggen. Huh, Jett Rebel, die eikel? Nou ja, aan de vrolijke buitenkant te zien misschien, maar aan de binnenkant zeker niet. In teksten en in interviews geeft Ezra er blijk van dat hij in zijn nog jonge leventje moeilijke tijden gekend heeft. Depressies, zelfmoordgedachten, drugs, drank en zelf-destructie, hij heeft het allemaal voorbij zien komen. En dan is hij ook nog eens een bisexueel van de verkeerde kant…wat erg allemaal hè?

Als remedie voor deze ellende gooit de Chicagoenaar de deur wijd open voor het kind in zichzelf, zoals ooit typetjes als Jonathan Richman, Karel Appel en David Thomas hetzelfde deden. Kinderlijke verwondering als wapen. Wat je dan krijgt is een soort muzikale pierrot, een soort Peter Perrett die uitgelaten ronddartelt in de ballenbak bij IKEA, if you like. Een man met twee gezichten. Het tekstvel bij zijn laatste plaat getuigt van veel innerlijke strijd en spreekt boekdelen (‘Sometimes the wound hurts powerful indeed / but sometimes you just got to let the sucker bleed’’).

Ezra Furman heeft inmiddels een paar überpuike platen uit en die worden alom geprezen, zijn ster is snel rijzende. Zo staat er in de UNCUT van deze maand een 5-pagina interview met hem. Als dat geen indicatie is… Zijn nieuwe plaat ‘Perpetual Motion People’ is net een paar weken uit en is al net zo zomers als de zomer zelf. De plaat die daaraan vooraf ging (‘Day of the Dog’) was ook niet mis hoor, om den drommel niet. Kortom: vermoedelijk een blijvertje die Ezra!

Op het podium in Nijmegen trekt hij moeiteloos door wat hij op de plaat al heeft bewezen: we horen opgefriste rock ‘n’ roll, doo-wop, glam, garage, de early Stiff-sound (die scheursax, dat zalvende orgeltje!), vaudeville…De band speelt kraakhelder, is goed ingespeeld, energiek. Als Ezra Furman & the Boy-Friends (want zo heet de band voluit) eenmaal op stoom is dan is er geen houden meer aan. Wat een fijne, fruitige en puntige muziek is dit! En dan dat contrast met die teksten hè, want daarin strijden Meneer Pijn en Mevrouw Verdriet immer om voorrang.

Ook nog de complimenten voor degene die verantwoordelijk is voor het geluid in Nijmegen. Want het blijkt zomaar te kunnen: een mooie, transparante sound, zonder beukende basdrums of andere vervormde ellende. En dat op een buitenpodium!