Fleur in dB’s, 27 juni 2021

Hoewel de coronamaatregelen nou zo onderhand op hun end lopen, zit er voor kleine zalen als dB’s niks anders op dan voorlopig nog even ‘strikt de richtlijnen te volgen.’ Voor artiest en publiek niet echt leuk, maar alles beter dan niks, zei een beroemd filosoof eens. Op deze zonnige zondag kijken we dan ook gespannen uit naar Fleur die voor twee concerten Utrechts meest volhardende podium aandoet. Wij pakken, samen met 23 andere gelukkigen, de middagshow die stipt om 16.15 uur begint. Als Fleur haar eerste nummer inzet zitten we van pure opwinding ritmisch op onze stoelen mee te wiebelen.

Flierefluiters die van leuk en onbezorgd houden en niet vies zijn van een potje nostalgische retropop zijn bij Fleur aan het juiste adres. De platen die ze tot nu toe heeft uitgebracht (alle op het Spaanse Bickerton Records) happen weg als vers stokbrood op een Franse camping: lekker knapperig, warm en geurig. Maar ja, haar platen zijn dan ook ingespeeld en masterminded door niemand minder dan Arjen en Dave van De Kik en dan weet je: die jongens zijn de 60s, net zo goed als Harry Mulisch de Tweede Wereldoorlog is. Stilistisch zit het dus wel snor bij la chanteuse Hollandaise. Wie een plaat van haar opzet wordt als vanzelf 1965 ingezogen, hij/zij waant zich op de dansvloer van l’Olympia in Parijs. Heel knap van die jongens om dat magische geluid zo op vinyl te vangen.

Maar in een live-setting blijken die strak geproduceerde platen niet direct reproduceerbaar. De Franse flair die van Fleur’s platen dampt vervliegt op de planken enigszins. Dat zal ermee te maken hebben dat haar vocalen op de plaat zeer centraal in de geluidsmix gezet zijn, maar op het podium lukt het haar niet een zelfde prominente rol naar zich toe te trekken. Dat heeft wellicht weer te maken met haar wat moeilijk verstaanbare teksten vandaag (okay ‘dracula’ rijmt op ‘chocola,’ dat kan niet missen) en met haar lieve, wat bedeesde podiumpresentatie, nog benadrukt door haar charmante Brabantse tongval (‘merci’ zegt ze tussen nummers door, briljant!). Ook zal het liggen aan haar liveband die gewoon te goed en te veelzijdig is om louter als kale begeleidingsband te fungeren. De Ringo Starr-lookalike op drums gaat lekker smaakvol tekeer en houdt ons goed bij de les. Ook de bassist oogt en klinkt lekker sixties, maar voor de toetsenman en de gitarist gaat die vlieger minder op. Zij lijken niet echt uit de Kik-school afkomstig te zijn, eerder uit de muziekschool. Dat wringt wel wat want tja, veruit de meeste 60s beatbands werden nou eenmaal vooral gekenmerkt door hun muzikale begrenzingen, juist daardoor klonken ze zo charmant en karakteristiek. Beatbands die ‘muzikaal verzorgd’ klonken, dat was en is voor de liefhebber (of de purist zo u wilt) niet direct een aanprijzing.

Toch nemen we ons chapeautje af voor Fleur en haar mannen. Concerten geven voor een zittend middagpubliek terwijl buiten de zon zijn beulswerk doet, dat is gewoon hard werken. Dat is vooral veel energie geven en er weinig energie voor terugkrijgen, afgezien van een beleefd applausje. De zo geprezen wisselwerking, altijd een essentieel kenmerk van live-concerten, zit er zodoende vandaag niet in. Daarom bedanken we Fleur voor haar optreden (merci madame!) en zien we haar een volgende keer graag terug onder normale omstandigheden.