Foxygen gaat nu echt te ver!

In een tijd waarin grenzen steeds meer worden geherwaardeerd, wil ik het hier even hebben over de grens tussen kunst en kitsch in de muziek. Na een periode van postmodern cultuurrelativisme, waarin deze grens leek te zijn vervaagd, mag ook deze grens wat mij betreft weer hermetisch worden gesloten. Wat zeg ik, een muur moet er worden gebouwd, te betalen door de heren en damens van de kitsch!
Deze diepe gedachtes overvielen mij bij beluistering van het nieuwste album van Foxygen, getiteld Hang. Dit Californische duo verraste ons in het verleden met de plaat ‘We are the 21st Ambassadors of Peace and Magic.’ Ook op dit album was de neiging tot meligheid en kitscherige overdaad al hoorbaar, maar op een of andere manier bleef het nog net binnen de perken. Liedjes als Sluggy, No Destruction en San Francisco blijven nog steeds aardige sixties pastiche-nummertjes. Foxygen zat kortom nog net aan de goede kant van de grens.

Op het nieuwste album gaan echter alle remmen los. Na het nog wel aardige openingsnummer Follow the Leader storten de Californische heren een enorme bak vol muzikale krullen, tierelantijntjes, circusfratsen en operettepathos over ons uit. Natuurlijk, het zal wel weer ironisch bedoeld zijn om de grens tussen kunst en kitsch te overschrijden. Alles met het soort inmiddels wel bekende soort attitude van ‘kijk ons eens ‘lekker fout’ doen en er ook nog mee weg komen. Maar zo langzamerhand vind ik dit soort ironie in zichzelf reeds kitscherig. Als de heren blijkbaar hun eigen muziek niet serieus nemen waarom zouden wij dat dan wel moeten doen? Ik wil geen ironie meer, ik wil ernst! Het album Hang vormt wat mij betreft het beste argument om die grens tussen kunst en kitsch weer te sluiten.

Om Rudyard Kipling te parafraseren: Kitsch is kitsch en kunst is kunst, en de twee zullen elkaar nooit treffen.