Fuck a duck, Link Wray van de afvalbakken gered!
Van een vriendelijke jongeman kreeg ik onlangs het boek “Vinylfanaten’ uit 2006 van Robert Haagsma te leen. 22 freaks staan erin geportretteerd, bijna allemaal kerels natuurlijk, allen verzamelen fanatiek vinyl. Leuk boek, al is het alleen maar om Michel da Capo weer eens tegen te komen. Bij elk verhaal staat een lijstje afgedrukt van de 10 favoriete platen van de desbetreffende geïnterviewde.
Nu zijn we al meteen waar ik wezen wil want het gaat mij hier om het lijstje van de bekende concertorganisator Willem Venema. Toevallig siert zijn beeltenis ook de cover van het boek. In zijn lijstje staat een opmerkelijk plaat: Beans and Fatback van Link Wray.
Link Wray kennen we natuurlijk van zijn karakteristieke, snijdende gitaarspel. Eind jaren 50 kwam ‘the father of the power chord’ bovendrijven, na eerst een paar jaar voor het USA-leger in Korea gediend te hebben. Terug in Amerika ging hij zich (van native-American komaf overigens) samen met zijn twee broers toeleggen op veelal instrumentale rockers. Hij experimenteerde daarbij volop met o.a. feedback en tremolo, en ook met de mogelijkheden die de versterker zoal biedt. Dat leverde dreigende muziek op, met zware, agressieve ondertonen. Een territorium dat tot dan toe nog niet geëxploreerd was. Pete Townsend en tal van anderen zouden er later volop hun voordeel mee doen. [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=6l0c9wFoT1I&w=420&h=315] Eind jaren ’70 kwam Link Wray zelfs nog even bij ons de hitparade binnenhuppelen toen zijn samenwerking met retro-rock ‘n’ roller Robert Gorden de hit ‘Red Hot’ opleverde. Onze Lieve Heer dank ik op mijn blote knietjes dat ik Link Wray ergens halverwege de jaren 80 in De Vrije Vloer mocht zien. Een onvergetelijk optreden was het, nog uit de tijd dat niemand op het idee kwam om er foto’s van te maken… Link woonde toen al een paar jaar in Denemarken, was daar getrouwd met een Deense (had ook een Deense begeleidingsband bij zich) en zou daar tot zijn dood in 2005 blijven.
Wie dat allemaal onbekend in de oren klinkt en als excuus aanvoert dat zijn /haar jonge leeftijd daarvan de reden is, die moet niet lullen want je MOET Link Wray sowieso kennen van de Pulp Fiction-soundtrack. Zijn klassieker Rumble komt trouwens wel vaker in allerlei films en TV-series terug. [youtube=http://www.youtube.com/watch?v=n2Sh7-jzF0k&w=560&h=315] Afijn, die lijst van Wilem Venema dus. Ikzelf heb Beans and Fatback al jaaaaren in huis, ooit van iemand overgenomen denk ik. En wat dacht je wat: bij mij staat die in een bak met een sticker “ooit voor de rommelmarkt’ erop. Dus je begrijpt, ik was hogelijk verbaasd om juist die plaat bij iemand anders tussen zijn all time greats tegen te komen!. Des te meer opmerkelijk daar Venema in het boek zegt ongeveer 30.000 platen te bezitten! Dus dan moet die Beans and Fatback wel een HEEELE bijzondere plaat zijn, zou je zeggen.
BEANS and Fatback is uit 1973. Dat was in een periode dat Link Wray’s muziek erg uit de mode was. In de tweede helft van de jaren 60 had hij überhaupt geen platen meer gemaakt. Kennelijk had Richard Branson daar zo zijn eigen ideeen over want hij gunde Link Wray een langspeelplaat op zijn dan net opgerichte Virgin-label, destijds een label dat als zeer progressief te boek stond.
Goed, ik van de week die plaat meteen weer opzetten natuurlijk. Welnu, Beans and Fatback klinkt -ook 40 jaar na verschijnen- best wel fris, moet ik zeggen. Er wordt volop gerockt, hier en daar klinkt het lekker slordig, hetgeen de indruk wekt van een spontane jam. Het typische gitaargeluid van Link ontbreekt niet, al klinkt het hier meer als een bandproduct. Ja, af en toe heeft het zelfs trekjes van Exile On Main Street, het Stones-meesterwerk van een jaar daarvoor.
Wat ik zeg: een lekker frisse, rootsy rock-plaat. Maar tegelijkertijd – en naar mijn bescheiden mening- zeker niet de lost classic die ik stiekem gehoopt had aan te treffen. Daarvoor klinkt het net iets te eh.. gewoontjes. Maar wat zou die Willem dan toch bewogen hebben om deze plaat op zijn lijstje te zetten?
Maar wat dacht je wat: afgelopen donderdag liep ik hem stomtoevallig tegen het lijf, voorafgaand aan het Kraftwerk concert! Dus ik begon natuurlijk meteen over die plaat. Zijn reactie: “Welk boek? Oh ja, dat boek! Welk lijstje? Oh ja dat lijstje! O ja, Link Wray jajaja. Een schande dat die plaat nooit op cd is verschenen. Ik had m erop gezet vanwege dat ene nummer met die eh… (Willem maakt draaibewegingen met zijn onderarm, waaruit ik opmaak dat hij een ratel bedoelt). Ja met die ratel!”
Toch denk ik dat Willem dit nummer “Water boy” bedoelt (sorry, de beelden slaan nergens op)
Vervolgens komt het gesprekje al meteen op het onderwerp Spotify terecht en wordt duidelijk dat Willem op het punt staat om één van zijn befaamde tirades af te steken. Het gesprekje kap ik dan maar snel af, ook omdat Kraftwerk op het punt staat het podium te betreden.
Bij thuiskomst snel die plaat weer opgezet en naar een nummer met een ratel gezocht. Maar hoe vaak ik m ook draai: geen ratel te bekennen! Ook lees ik ergens dat Beans and Fatback wel degelijk op CD uit is… Maar toch nog bedankt Willem! Die plaat gaat nu zeker NIET naar de rommelmarkt. Vanwege dat ene, ongrijpbare nummer natuurlijk.
PS: lees ook effe de comments hieronder!
Comments
Related Posts
Karl Blau heeft een mooi plaatje voor jou →
5 Responses to Fuck a duck, Link Wray van de afvalbakken gered!