Fuckin’ Andrew!
Hallo allemaal, vandaag breien we nog even voort op een post van onlangs. Toen hadden we het over de opnamesessies voor dat eerste titelloze, geweldige en sprankelende Rolling Stones-album. We waren er getuige van dat Phil Spector en Gene Pitney langs wipten, en dat pakte niet onvoordelig uit. Gezamenlijk wisten ze niet alleen een superieur geluid te creëren, ze maakten er ook nog eens een dolle boel van. In 12 über-puike nummers struikelen ze bijna over elkaar heen van enthousiasme, de fun spat er aan alle kanten vanaf. Als spelplezier nog niet bestond dan werd dat met het opnemen van die eerste Stones-LP wel uitgevonden!
Wat een team! De FC Rolling Stones in 1964 met van links naar rechts: P. Spector, G. Pitney, B. Jones, A. Loog Oldham, K. Richards, C. Watts, B. Wyman en M. Jagger
Was dat het? Neen, dat was het niet. Er was namelijk ook nog een 13e nummer, een outtake… Vanwege de bizarre tekst zou dit nummer nooit officieel uitgebracht worden. Maar als je ‘spelplezier’ als uitgangspunt neemt dan spant dit nummer wel de kroon… Fuckin’ Andrew heet dit nummer, ook wel Andrew’s Blues genoemd. Mikpunt van spot waren twee autoriteiten in het Stonesleven anno 1964: Andrew Loog Oldham en Sir Edward Lewis. Huh, sir Edward wie?
‘Yes now Andrew Oldham sittin’ on a hill with Jack and Jill
Fuck all night and suck all night and taste that pussy till it taste just right’
Gaan we eerst even verder terug in de tijd. Sir Edward Lewis was een Brits zakenman die in 1929 Decca Records overnam. Onder zijn bezielende leiding groeide het snel uit tot een vooraanstaand label. Ook was het label verantwoordelijk voor tal van innovaties op het gebied van geluidstechniek, zoals de ffsr (full frequency stereophonic sound). En in 1950 introduceerde Decca de langspeelplaat in Europa! Tot aan zijn dood in 1980 zou Sir Edward Lewis de functie van directeur bekleden. Vijftig jaar lang dus!
Petje af voor Sir Edward Lewis
‘Come and get it little Andrew, before Sir Edward takes it away from you,
Come on, get her cunt Sir Edward, come on now’
Decca maakte ooit de historische blunder door de Beatles na een auditie af te wijzen. Maar dat euvel werd snel goedgemaakt toen The Rolling Stones getekend werden in 1963. Later zou Decca ook nog acts als Tom Jones, Boudewijn de Groot en The Small Faces aan hun rooster toe weten te voegen. Voorwaar ook niet gek dus.
Tegen 1980 pikte Decca zelfs nog net een graantje mee van de moderne tijd door een paar punkbands te tekenen: Slaughter & the Dogs, Cock Sparrer, Adam & the Ants…. Maar kort daarop kwam Sir Edward te overlijden en werd het label verkocht aan Polygram, waarmee het dus feitelijk kortstondig in Nederlandse handen (want Philips) kwam. Sindsdien is Decca alleen nog op het gebied van klassieke muziek actief.
Punken met Sir Edward!
Afijn, toen de Rolling Stones begin 1964 de studio indoken, toen konden ze het niet laten om die excentrieke Sir Edward eens even lekker in de zeik te nemen. Ook hun manager/vriend /partner-in-crime Andrew Loog Oldham moest eraan geloven. Het resultaat was een klassiek-Engelse piss-take. Oftewel een muzikale curiositeit in de vorm van een kluchtige opname, waarbij de lads zich – kleine uurtjes, grote glazen- te buiten gingen aan allerlei ongein. Zie daar Fuckin’ Andrew dus.
Zoals te horen blijven die Stones wel vaklui natuurlijk, plus ook nog eens gezegend met een goed Engels gevoel voor humor. Je kan dus wel stellen dat het eindresultaat zondermeer kwaliteit heeft. Natuurlijk was het niet de bedoeling om het nummer daadwerkelijk uit te brengen, dat was alleen al door de gebruikte schuttingtaal uitgesloten. Toch circuleerden er al snel opnames en toen een tiental jaren later het bootleggen een vlucht nam, toen verscheen het ook op vinyl. Maar dan puur bedoeld als curiositeit voor de fans. En dat is het tot de dag van vandaag gebleven.
Jaren ‘70 bootleg ep’tje
Wie er precies op Fuckin’ Andrew meespelen, en wie wat precies zingt/speelt is zelfs voor de Rolling Stones zelf niet helemaal duidelijk meer. Wat het juist weer tot zo’n ontzettend geinig ding maakt natuurlijk. Duidelijk is wel dat de opname uit de Regent Sound Studio, Londen stamt, en opgenomen is in februari 1964. Niet alleen Phil Spector en Gene Pitney waren die nacht aanwezig, ook Allan Clarke en Graham Nash (beiden toen van The Hollies) droegen bij aan de feestvreugde. Het is waarschijnlijk Gene Pitney die de stem van Sir Edward Lewis imiteert: “what a load of balls, Phil Spector is a load of shit .” Waarop Phil Spector invalt: “The Rolling Stones are a load of shit, but now that I’ve heard them I KNOW they’re a load of shit! ”
En het bleef nog lang gezellig….
Comments
Related Posts
De tragiek van Brian Jones omgezet naar een toffe docu →
Kapitein Biefstuk in de autofabriek →
Toen Giorgio bas speelde bij de Rolling Stones →
