Future Islands: pathos exclusief geconsolideerd

De faam van Future Islands is de laatste tijd flink door het plafond gestoten, kunnen we wel stellen. Ze mogen zelfs in staat worden gesteld om een zaal als Paradiso stijf uit te verkopen, dunkt mij. Toch kozen ze afgelopen zondag voor een andere, meer exclusieve Mokumse locatie. De Oedipus Brouwerij was de uitverkoren plek, glorieus gelegen aan de waterige kant van een winderig industrieterrein in Noord. Bezoekers maakten alleen kans op toelating via de website van de band. Wie zich aanmeldde belandde in een soort van tombola, slechts een handjevol geluksvogels werd vervolgens in de gelegenheid gesteld om voor slechts 25 euro een ticket kopen.

Wat zeg je, de Oepidus Brouwerij? Een optreden daar van de Useless Eaters een half jaartje terug staat nog in vers in het geheugen gegrift (check hier). Dat was een goddamn gruwel van de eerste orde! Een ouwe fabrieksloods met in het midden een geïmproviseerd podiumpje van gestapelde pallets, hoe kom je erop? Tussen een paar enorme biertanks door kaatste en resoneerde het geluid dat het een aard had, het bonkte werkelijk alle kanten op. Alsof een sadist een zinken emmer omgekeerd op je kop had gezet en er vervolgens met een koevoet op mepte! En uitgerekend die tent is moet als speelplek voor Future Islands dienen?

Ja, dat is zo. Mijn afkeer zette ik evenwel professioneel opzij, een ereplek bovenaan de gastenlijst en de nieuwsgierigheid naar een eventueel nieuw geluid brachten mij op andere gedachten. Je moet ook weten: van Future Islands verschijnt op 7 april een nieuwe plaat, “The Far Field” getiteld, dit keer met strijkers en blazers erop. En bovendien met gastbijdragen van Deborah Harry! Zou een nieuwe sound in het verschiet liggen dan ?

Hun nieuwste single ‘Ran’ is ‘The Far Field’ vooruit gesneld

Voorafgaand aan het concert sla ik even aan het mijmeren. Onwillekeurig moet ik denken aan hun vorige plaat ‘Singles” die ik aanvankelijk maar ruk vond maar die later steeds nadrukkelijker onder de huid ging zitten. En dan hun sound: op den duur verslavende monotonie, zou je kunnen zeggen. Gepassioneerde vocalen in een bad vol kouwe synths, dat fraaie contrast werkt wonderwel , al kennen we dat al sinds de dagen van Suicide en Soft Cell. Ook had Future Islands altijd wel iets weg van de Killers, ook al zo’n USA band die kathedralen suggereert en die ook schijnbaar moeiteloos tot de grotere podia wist door te dringen. Ook denk ik nog even weemoedig terug aan hun optreden op Le Guess Who 2014, toen…. Maar hola wat is dat? daar floepen de lampies al uit.

Het is klokslag 20.30 uur als Future Islands het podium bestijgt en ze laten er geen misverstand over bestaan; alles draait nog steeds om frontman Samuel T. Herring. Terwijl zijn medebandleden met uitgestreken smoelen hun partijtjes staan te spelen is hij het wervelende middelpunt. Een gedrongen mannetje is het, niet echt your avarage popstar. Maar “bezieling’ is nog een understatement als Sam zijn demonen de vrije loop laat. Arme Sam, ook wel bekend als de-man-met-de-moves, hij lijkt gevangen in een lichaam dat bol staat van de spieren- en zenuwbundels. Gezwollen emoties zijn het resultaat… Daarbij gooit hij bakkenvol pathos in de strijd. Hij bonkt zichzelf ongecontroleerd op de borst en gooit er af en toe wat dierlijk klinkende grunts doorheen. Zijn ene hand steekt hij dan de lucht in alsof hij iets reuze belangrijks aangereikt krijgt van een hogere macht. En zo kijkt hij er ook bij, hunkerend en gepassioneerd dankbaar. Die lichaamstaal en die onderbuikgeluiden gaan af en toe gepaard met een satanische grijns, zodat Sam overkomt als een een explosieve kruising tussen Ian Curtis, Andre Hazes en Jack Nickolson ten tijde van ‘The Shining.’

Ook op andere fronten is er weinig verandering te melden bij Future Islands. Hun sound is als vanouds, als in beton gegoten, daar tornt geen hond meer aan. De drummer speelt nog steeds zijn strakke disco-beat varianten en een gitaar wordt nog steeds geen moment gemist. Dik aangezette, breed uitgesmeerde synth-licks overheersen als vanouds. Het netto resultaat moedigt geestdrift aan en doet het waarschijnlijk nog immer prima in sportschool en krachthonk.

En de Oedipus Brouwerij? Ja bij hen zit er wel groei in. Op het zaalgeluid valt weinig af te dingen dit keer. En exclusief is die locatie bij nader inzien eigenlijk ook best wel. ‘What a weird place,’ grijnst Sam terwijl zijn ogen heen en weer schieten en hij aan een ter plekke gebrouwen biertje lurkt.