Ik ga op vakantie en neem mee #3
De zomervakantie staat voor de spreekwoordelijke deur. Tijd om uit te rusten, de zinnen te verzetten en om eens die achterstallige Spotify-afspeellijstjes te checken. Geen achterstallige afspeellijsten? Geen nood, onze redacteuren helpen je deze week een handje met de soundtrack van je vakantie. Eergisteren Koen, gisteren de Snoeijschaer, vandaag de plaatjes die Bram in zijn koffer steekt:
Raadseltje: ze komen uit Oost-Londen, maar schijnen het grootste deel van hun tijd in het bos door te brengen. Zoveel zelfs, dat een deel van de band op bomen lijkt en een ander deel op Captain Caveman. Volgens hun website maken ze “AGGROcultural PUNKTRONICA” en dat klinkt vooral als een kruising tussen Neu! en The Fall.
Bosjesmannen
Had je het geraden? Ik heb het natuurlijk over de nieuwe Britse sensatie SNAPPED ANKLES, waarvan vorige week de EP The Best Light Is The Last Light verscheen. Dat is het eerste nieuwe werk in vijf jaar en een voorproefje van hun elpee Come Play The Trees, die in september verschijnt. De vier nummers van de EP smaken naar meer, meer, meer en kunnen een reden zijn om je vakantie toch maar in Groot-Brittannië te vieren. Daar doet de band in juli en augustus namelijk wat podia aan. Op hun Bandcampsite lees je er meer over en kun je hun EP integraal beluisteren. Ik hoop intussen dat LCD Soundsystem deze band meeneemt als voorprogramma bij hun concert in Paradiso in september.
De lange zomerdagen zijn ideaal om je eens uitgebreid onder te dompelen in wat nu al een van dé plaat van 2017 is: 50 Song Memoir van THE MAGNETIC FIELDS. Of plaat…eigenlijk zijn het vijf platen. Zanger, componist en enig vast bandlid Stephin Merritt heeft namelijk na 69 Love Songs uit 1999 weer een omvangrijke song cycle uitgebracht. Dit keer was zijn 50ste verjaardag de aanleiding. Merritt heeft over ieder jaar van zijn leven een autobiografisch lied gemaakt. Het grootste deel van de nummers zijn persoonlijke herinneringen. Over zijn poes Dyonisus, over de vele vriendjes van zijn moeder, over zijn hypochondrie, (veel) over liefdesverdriet, maar ook over zijn eerste bandje (“We made the Cramps sound orchestral, […] we made The Shaggs sound like Yes“). De liedjes die over muziek gaan zullen parallelle herinneringen oproepen bij (bijna) leeftijdsgenoten van Merritt. Liedjes over een concert van The Jefferson Airplane bijvoorbeeld (’70: They’re Killing Children Over There), over disco in de jaren 70 (’76: Hustle 76), over new wave (’79: Rock’n’Roll Will Ruin Your Life) of over zijn ontdekking van elektronische muziek (83: Foxx & I). Niet alleen de teksten van de liedjes zijn tot in de puntjes verzorgd, de muziek past telkens op een of andere manier bij de tekst. Ondanks al het liefdesverdriet is 50 Song Memoir zeker geen zware kost. Integendeel: Merritt’s puntig geformuleerde ironie zal je menig glimlach bezorgen. Het is wel een album dat vanwege zijn omvang flink wat aandacht vraagt. Maar net als bij die dikke roman waar je tegen opzag, is het de tijdsinvestering op dat strand meer dan waard en ben je achteraf blij dat je er aan begonnen bent.
MOLLY NILSSON komt uit Zweden, maar woont al jaren in Berlijn. Ze maakt sinds 2008 plaatjes die ze uitgeeft op haar eigen platenlabel Dark Skies Association. Op haar debuutplaat These Things Take Time stond het nummer Hey Moon!, dat JOHN MAUS later coverde op een van zijn platen, in duet met Molly. Vorige maand verscheen Imaginations, Molly’s zevende plaat. Net als de zes voorgaande platen steekt Imaginations in een smaakvolle in zwartwit vormgegeven hoes en net als de zes voorgaande platen bevat de plaat elektronische popliedjes die op een hippe manier 80s aandoen. Molly komt zelfs weg met een saxofoon hier en daar, terwijl dat toch het instrument is dat het meest overbodig aanwezig was op popplaatjes uit de jaren 80. Bij Molly is het goed te pruimen en zelfs op een lome en geile manier loungey. Het geheim zit hem in een soort Lynchiaanse twist die ze aan haar nummers geeft. Deze plaat klinkt goed in de zon op het strand, maar ook tijdens een regenbui binnen op je bank thuis, met een glas witte wijn binnen handbereik.
En dan hebben we nog een belofte uit Australië. ALEX CAMERON speelde in de band Seekae, maar besloot in 2013 een soloplaat te maken. Dat werd Jumping The Shark en klonk als een mix van Roxy Music, Nick Cave, Morrissey en Bruce Springsteen. Het thema van die plaat is “aan lager wal raken”. Cameron trad dan ook op als verlopen entertainer, compleet met gegrimeerde littekens. Aanvankelijk leek dat allemaal niks te worden, maar toen zagen de jongens van Foxygen Alex met zijn band optreden. Dat vonden ze wel tof en ze namen hem meer op toernee. Een toer met Mac DeMarco en Kevin Morby volgde en Secretly Canadian besloot de plaat van Cameron vorig jaar opnieuw uit te brengen. Eind goed, al goed dus. In september verschijnt er een nieuwe plaat van Alex: Forces Witness. Neem de vorige plaat van Alex maar mee op vakantie en luister nu alvast naar de eerste single van die nieuwe plaat.
Comments
Related Posts
Naar de andere zijde met Jaakko Eino Kalevi →
Hup oranje! Die maffe, elfde LP van The Fall →
Dankzij Herbert Grönemeyer kun jij lekker naar je plaatjes van Neu! luisteren →
